Niet dat ik het al verkregen heb of al volmaakt ben, maar ik jaag ernaar om het ook te grijpen.
Lieve mensen, ik wens u de genade en de vrede toe die God onze Vader u wil geven en die Jezus Christus ons persoonlijk op aarde heeft gebracht en het inzicht van Zijn geest!
Beste mensen, wat mooi om nu echt te kunnen gaan getuigen van Gods woord en Zijn wil. Om daarmee tegelijk te ontdekken wat de kern is van het geloof voor ons. Wat het pad is dat Hij voor ons heeft neergelegd om te mogen bewandelen. Alles wat Hij ons wil laten weten heeft Hij voor ons achtergelaten. Het is Zijn Woord in Zijn Woord, de Bijbel. En het is Zijn geest in onze wereld om ons te onderwijzen en ter ondersteuning.
Wie de echte waarheid heeft, wil die opstaan?
En om op de vraag van het vorige deel in te gaan; Hoe passen wij Gods woord toe in een wereld die ons allemaal iets anders lijkt te willen vertellen? Hoe passen wij Gods woord toe in ons leven met het vertrouwen dat je het juiste pad volgt? Want nu komen we op mijn grote dilemma in de huidige wereld als 'nieuwe' gelovige. Wat is dan precies de kern van het geloof, als er zoveel ongelooflijk veel interpretaties zijn, die allemaal claimen dat zij de enig juiste waarheid verkondigen?
Dat antwoord zou heel eenvoudig moeten zijn. Namelijk de waarheid die de Bijbel ons verkondigd. Dat is de geschreven handleiding die als onze gebruiksaanwijzing zou moeten dienen, nietwaar? Er is immers maar één weg naar de bron.
Maar desondanks hebben we duizenden gemeenschappen die zich allemaal afzijdig van elkaar houden. In de loop van eeuwen heeft elke stroming en afsplitsing van een kerk een eigen interpretatie van de Bijbel gemaakt. Dat hebben ze dan gevormd naar een set normen en waarden hoe daarnaar te leven, binnen de cultuur van hun eigen gemeenschap die zich zo heeft gevormd.
Elk van die stromingen heeft zijn eigen volgers. Samen vinden zij dat elke stroming, die het net even anders interpreteert, het verkeerd ziet. Zij voelen zich boven elke andere stroming verheven. Dat gedachtengoed houden zij ook zodanig overtuigd vast, dat zij voorgangers, evenementen of volgers van een andere stroming afwijzen of veroordelen.
Dat heet nu Framing, Shaming of Blaming
Tegenwoordig gebeurt dit online via podcasts en videoboodschappen. In de vorm van vermanen is dat blijkbaar een Christelijke opdracht. En, als dat niet zo sterk wordt uitgedrukt, is het alsnog de praktijk van alledag om daarover niet in gesprek te gaan. Geloofsgemeenschappen zoeken over het algemeen juist geen verbinding met elkaar. Jij jouw kerk, ik de mijne.
In mijn nog relatief korte leven binnen de wereld van geloof, ben ik daarvan ook wel flink geschrokken, moet ik u bekennen. Ik kom daar vandaan! Dat was juist een deel van mijn aversie tegen geloof en kerk. Die hoogverheven, bijna hautaine houding tegenover de rest van de wereld. Of het nu andere kerken of de buitenwereld betrof. "Zij" zijn allemaal slecht en verdoemd omdat zij het "ware" geloof niet kennen. En zo geloofde ik als kind dat de complete buitenwereld een oord van volledige verloedering was.
Dan heb ik het dus over mijn strikte religieuze opvoeding in mijn jeugd, niet over mijn leven daarna. De reden dat ik dat destijds heb achtergelaten is onder andere omdat ik door de schijnheiligheid heen prikte toen ik wat ouder werd. Die opgeblazen houding deed immers enkel geen recht aan hun eigen handel en wandel. Het is zoals in het cynische liedje van het Goede Doel over vriendschap:
Het is een pakketje schroot met een dun laagje chroom
Zo zag ik dat.
Ik dacht dat de dogma's en de doorlopende dreiging van Gods oordeel dit veroorzaakte. Dat het een bevrijding zou zijn om onder dat juk van hel en verdoemenis uit te komen. Zo heb ik besloten om vanwege dat slechte voorbeeld, die boodschap van angst en dreiging van een boze almachtige God te bestempelen als een leugen. Een verzinsel dat misbruikt werd om gehoorzaamheid en volgzaamheid te veroorzaken. En zo heb ik in die wereld, die heel veel normaler bleek te zijn, als mij was voorgespiegeld, mijn leven voortgezet.
Maar in de werkelijke wereld van alledag - de buitenwereld - zoals ik dat toen zag, heb ik uiteindelijk net zoveel achterklap en achterbaksheid ontmoet. Ook zonder die ongezonde religieuze druk om in de gunst van God te komen, doen mensen net zo hard hun best om hun eigen ellebogen in jouw nek-schouder spieren te planten. Zodat zij zichzelf, ten koste van een ander omhoog kunnen duwen.
Mensen zijn gewoon mensen. Overal!
De conclusie is eenvoudig. In de kern zijn mensen gewoon mensen. Overal. In kerken en buiten kerken. Met dezelfde kracht en dezelfde zwakten. Er zijn dus overal waar u verblijft, in welke omgeving dan ook, mensen die u heel goed liggen, mensen die u helemaal niet liggen en alles daar tussenin. Nare mensen, vriendelijke mensen, lieve mensen, akelige mensen, betweterige mensen, vunzig denkende mensen, oneerlijke mensen, verstandige en domme mensen, en overal zijn ook goede mensen.
Toen ik een god van Liefde en Rechtvaardigheid ontdekte tegenover de God van Straf en Oordeel uit mijn jeugd, dacht ik dat ook die gelovige wereld anders zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Opnieuw moest ik constateren dat mensen gewoon mensen zijn. Overal! Wat een teleurstelling. Is er dan geen plek waar mensen te vertrouwen zijn? Die eerlijk zijn? Die elkaar niet in de rug steken?
Maar ik ben wel volledig overtuigd van de waarheid die ik heb ontdekt.
Het geloof. De Bijbel. God de Vader en de Schepper. Jezus Christus, het Woord, het Licht en de Zoon. Maar ook de Heilige Geest, de trooster, de onderwijzer en ondersteuner. Ik geloof in de Kruisiging, de Wederopstanding, en de overwinning van de dood. De vervulling van de Wet en het Nieuwe Verbond. Maar ook in het voorbeeld van Jezus, het Evangelie, de Genade en de Belofte voor het eeuwige leven. En in de Vergeving voor al onze zonden.
Hoe rijmt dat dan met elkaar?
Dus hoe, waar en op welke manier beleef ik dan nu het geloof? Op welke manier kan ik de kern vinden en daarnaar leven? Met wie en in welke gemeenschap zou ik dat in volle overgave kunnen doen. Wat is dus de kern van het geloof voor mij in dit leven hier op aarde?
Want eerlijk gezegd lijkt het best ingewikkeld te zijn, gezien alle onduidelijkheid, misleiding, verdeling, verschillen en oordeel onder elkaar in gelovig Nederland. Vind u niet als u mijn ervaringen zo op een rijtje ziet staan?
Zal ik u dan nu vertellen wat mijn gedachte daarover dan nu is? Welk antwoord ik daarop heb gekregen?
Want, van wat er allemaal gebeurt tijdens mijn ontdekkingsreizen is niets toevallig. Ook nu niet. Juist terwijl ik met dit onderwerp bezig ben, en ik me daarvoor in de diverse brieven van Paulus verdiepte, begon de voorganger in de gemeenschap die ik bezoek een serie over de Romeinen brief. Maar ook krijg ik dan teksten, berichten of andere signalen die allemaal met mijn onderwerp linken.
Dat zou je natuurlijk als toeval kunnen zien. Zo van... "Het is door de 'focus' op dat onderwerp. Daarom gaan dingen dan opvallen"
Maar dan zou ik u een ellenlange lijst van toevalligheden moeten verklaren. Nog naast allerlei zegeningen die zich ook in grote aantallen en op bijzondere wijze hebben gemanifesteerd in mijn leven. Iedereen die dit leest en gelooft weet natuurlijk al dat het dan God is die tegen mij spreekt in de geest. Ik denk dat God het mij aan het leren is om Hem steeds beter te verstaan. Om die signalen dan ook aan toe te kennen aan Gods geest, die in mijn hart leeft.
Dus als u wilt weten wat mijn mening is over de kern van geloof, dan raakt dat precies aan wat ik u net in dit hele deel heb verklaard. Waarin twee kernpunten heel erg belangrijk zijn. (Wat mij betreft)
De twee kernpunten uit dit verhaal!
Ik heb u allereerst verteld hoe ik in mijn leven ben weggelopen van God door het voorbeeld van mensen. Ten tweede heb ik met u gedeeld dat mensen, en groepen, mensen, voor mij een teleurstelling zijn. Dat ik wantrouwen heb en voel over hun bedoelingen. Omdat mijn verwachtingen niet zijn waargemaakt en ik mij daardoor tekortgedaan voelde. Het is waardoor ik hen structureel durf te beschouwen als een onderdeel, en het symptoom, van mijn probleem.
Ziet u hier niet heel duidelijk hoe ik heb geleerd om te oordelen? Ziet u ook hoe ik dat oordeel gebruik? Dat ik het als excuus gebruik om niet naar mezelf te kijken, maar naar anderen te wijzen? En ook hoe, in alles, mijn oordeel over mensen in mijn stukken doorklinkt? Misschien geven mijn verleden en mijn jeugd daar wel een goede verklaring voor, maar mag dat dan een excuus blijven? Mag het daarom de reden zijn om mijn oordeel over iemand van vandaag en morgen te vergoelijken?
Poe, is dit niet een pijnlijke confronterende kern?
Zijn dat niet precies de lessen die Paulus geeft? Die Jezus ons heeft gegeven? En laat het dat het juist zijn, dat na het schrijven van dit deel dat nu tot mij doordringt. Dat dit voor MIJ de kern van mijn geloof is. Dat is misschien wel heel iets anders dan wat de kern van het geloof voor u is. Het is ook niet "de" kern van "het" geloof. Want wij hebben allemaal onze eigen weg met God te gaan. Ieder voor zich moet zijn eigen persoonlijke relatie met Hem zoeken en ontwikkelen.
Het kan best zijn dat mijn strijd dezelfde is als die van vele anderen. Maar het gaat er bij mij juist om dat ik daar geen oordeel over heb. Niet naar anderen kijk, maar naar mijn ogen omhoog gericht heb. Dat ik ook niet de lat van verwachtingen bij andere mensen neerleg. Dat ik iets vind van hoe zij met God omgaan of niet. Of hoe vrienden, collega's of kerkgenoten met mij omgaan. Of hoe zij met anderen omgaan. Want als ik overal iets van vind, vind ik immers tegelijkertijd dat ik het 'dus' beter doe, nietwaar?
Zoals in de preek over dit onderwerp werd gemeld, dat zo toepasselijk was voor mij: "Eigenlijk vind ik dan, in mijn hart, dat ik stiekem ietsje minder streng geoordeeld hoef te worden" Dat is een heel bijzonder psychologisch fenomeen in mensen. Dat wij geneigd zijn om heel veel vriendelijker te zijn voor ons eigen handelen en onszelf heel veel gemakkelijker verontschuldigen dan anderen.
Paulus zegt daarover in zijn brief in Romeinen 2:1 "Daarom bent u niet te verontschuldigen, o mens, wie u ook bent die anderen oordeelt, want waarin u de ander oordeelt, veroordeelt u uzelf. U immers die anderen oordeelt, doet dezelfde dingen."
Het zou al een prachtige vooruitgang zijn als ik me daarvan bewust ben en daar ook alert op zou zijn, maar Paulus gaat nog veel verder in zijn uitleg aan de Hebreeërs als hij aan hen schrijft en uitlegt in Hebreeën 4:12 "Want het Woord van God is levend en krachtig en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, en het dringt door tot op de scheiding van ziel en geest, van gewrichten en merg, en het oordeelt de overleggingen en gedachten van het hart."
Dit is een bijzonder scherp verschil tussen de Wet en de Genade. Tussen geloof belijden en geloof leven. Tussen het Oude en het Nieuwe verbond. En wat ik daarover heb ontdekt deel ik graag in het volgende deel.
Vorige artikel<<< >>>volgende artikel
