Het eerlijke vergelijk van onze eigen onschuld en echte onschuld
Het lijkt allemaal zo overduidelijk en zo gemakkelijk te verklaren. Onze onschuld. Met grote ogen van onbegrip over het onrecht dat ons wordt aangedaan. Die ander heeft het helemaal verkeerd begrepen: "Dat ze dat van u kunnen dénken! En wat ze wel niet over u hebben durven zéggen, het is werkelijk schandálig! Waar halen ze dat idee in hemelsnaam vandaan?"
Want de onschuld is, bij ons mensen, altijd heel veel groter dan onze schuld. Dat is in werkelijkheid natuurlijk niet zo en het wordt ook altijd heel anders uitgelegd als het de andere kant wordt gevraagd. Wat we dan altijd verklaren als onbedoelde miscommunicatie. Zo gemakkelijk en argeloos wordt het ook gepresenteerd. Maar bij ongeveer elk mens is dezelfde primaire reactie actief. Dat is om in eerste instantie onschuld te willen laten zien en schuld af te schuiven.
Het lijkt alsof het iedereens waarheid is. Omdat we dat namelijk , in meer of mindere mate, allemaal hetzelfde doen. Alsof we die vorm van het afschuiven van verantwoordelijkheid, collectief geaccepteerd hebben. Want, tot in een bepaalde basisvorm, lijken we dat ook allemaal van elkaar te tolereren. Een bedje van collectieve misleiding dat hier voor ons allemaal gespreid is. Het lijkt of we allemaal van elkaar weten dat we er niet aan kunnen ontkomen en ons er allemaal schuldig aan moeten maken.
Tot die basisgrens, die trouwens ook nog voor iedereen anders is. Want in de veroordeling naar anderen geldt een hiërarchie die wordt toegepast. Soms gebaseerd op zichtbare maatschappelijke prestaties, goeddoenerij, afkomst, opleiding of een gevoel van religieuze superioriteit. Maar meestal is het in de kern domweg gebaseerd op een veel primitievere motivatie. De uitoefening van het recht van de sterkste.
Maar goed, voor het oog van de buitenwereld wijzen we dus allemaal die valsheid, kwaadheid, eigenwijsheid, ongevoeligheid of het egoïsme waarvan we worden verdacht, heel ferm van de hand. Wie die verdachtmaking over u verspreid, die weet niet wie u bent, die kent u niet, want u heeft dat helemaal niet in u.
De spiegel van de waarheid
Zullen we dan in dit deel eens de echte spiegel neerzetten? Want in de vorige delen en in heel veel van mijn andere artikelen wordt vaak het kwaad genoemd. Het kwaad, als de Satan zelf, de vader van leugen en bedrog. Of de kwaadaardigheid van zijn fysieke bediening, die op deze wereld wordt ingevuld door de elitaire onderwerpende macht. Allemaal grote voorbeelden. Maar hoe zit het dan met mijn kwaadaardigheid, onze kwaadaardigheid en uw kwaadaardigheid?
Durven we die blote naakte confrontatie aan? Niet die van het voorzichtige ontleden met de fluwelen handschoenen van de gecompromitteerde menselijke psychologie. Maar die van de volkomen zuivere psychologie van de Goddelijke waarheid. Want er is helemaal niet zoveel ingewikkeld aan psychologie en ons brein. Dat denken wij wel, maar dat is het in werkelijkheid helemaal niet.
Er zijn maar een ding dat ons leven psychologisch heel ingewikkeld maakt. Dat is het verzet van het kwaad in ons tegen de waarheid. Door vakkundige misleiding van een buitenaardse kracht zijn we gegrepen om te geloven in een illusie. In fictie. Waardoor we doorlopend de feiten van de waarheid moeten ombuigen om het passend te houden met de Fata Morgana, die wij leven.
Zolang we de waarheid bevechten is dat een constante strijd in ons. Een tweestrijd tussen goed en kwaad. Want u hebt van uw eigen Vader, van God, onze schepper, het geweten ontvangen. Zijn adem heeft Hij ingeblazen in de neus van het formeerde schepsel uit de aarde, om het leven te geven. Dat kunt u niet uitwissen en gelukkig ook het kwaad niet.
Maar wij hebben wel de rest van ons systeem laten overnemen door het kwaad. Want dat is immers ons lot sinds de zondeval! https://www.bible.com/nl/bible/1990/GEN.3.HSV
"Maar God weet dat, op de dag dat u daarvan eet, uw ogen geopend zullen worden en dat u als God zult zijn, goed en kwaad kennend."
"En de vrouw zag dat die boom goed was om ervan te eten en dat hij een lust was voor het oog, ja, een boom die begerenswaardig was om er verstandig door te worden; en zij nam van zijn vrucht en at; en zij gaf ook wat aan haar man, die bij haar was, en hij at ervan."
"Toen werden de ogen van beiden geopend en zij merkten dat zij naakt waren."
We wilden toch de kennis van goed en kwaad, om meer als God te kunnen zijn? Dat kwaad hebben we dus ook effectief in ons binnengelaten. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet u en ik direct aanwijsbaar. Maar het is wel het onvermijdbare gevolg geworden van wat generatie op generatie is overgegaan.
Wat we sinds de invoering van de morele wet zijn gaan doen is het collectief ontkennen en doorlopend afstand van nemen van de erkenning dat wij ons door het kwaad hebben laten verleiden. Dat wij daarom diezelfde kwaadaardigheid in ons hebben. En de overmacht van de vader van de leugen blijkt uit het effectieve karakter van die misleiding. Het feit, dat we allemaal hetzelfde spel meespelen. En dat terwijl iedereen in de kern weet dat het niet alleen een leugen is, maar ook hoe groot die leugen is.
De meeste mensen deugen?
De leugen van het boek "De meeste mensen deugen" is daar een geweldig mooi voorbeeld van. De vergoelijkende leugen die we onszelf vertellen, om vooral de spiegel te kunnen weglaten, glijdt naar binnen als een heerlijke gemakkelijke vette hap. Zie je wel... we zijn best goede wezens! Alleen al de titel, dat is al haast voldoende om het ons te laten accepteren.
Maar wie deugt er dan ook in zijn eigen gedachten? In absolute zin, de veiligste besloten plek op aarde. Wat denkt u daar over iemand anders? Of over uzelf? In ons hoofd, een plek waar we onze gedachten de vrije loop kunnen laten, omdat helemaal niemand anders ze kan zien, horen of beoordelen. Wie is dan ook daar zuiver? Ben je daar, op die plek, ook zo goed, als hoe je van buiten doet voorkomen aan anderen?
Ben je in je hoofd niet buutvrij?
Niemand kan immers ooit bewijzen wat je daar hebt gedacht. NB: Alhoewel de elite van het elementaire kwaad, hard aan de techniek werkt om dat wel te kunnen. Om u daarmee dan met dodelijk gemak tot volkomen slaafse onderwerping te kunnen dwingen. Logisch! Want wie
zou ooit de ongecontroleerde gedachten, die daar allemaal de revue zijn gepasseerd uitgesproken willen zien? Tegen degene waar die gedachten over zijn gegaan bijvoorbeeld.
Want ik kan u beloven dat die heel erg ver kunnen gaan. Wellicht maar even en kortstondig in een moment van opperste frustratie, maar die verwensingen zijn werkelijk grenzeloos. Niet alleen over kleur, ras of over wie u iets heeft aangedaan. Geloof me! Er zijn momenten waarin, als een flits, ook hele verregaande verwensingen over uw eigen kinderen zouden kunnen gaan. Of over uw partner, uw ouders, collega's, kennissen en vrienden.
Hoeveel gedachten van wellust, woede, hebzucht en afgunst krijgen daar de vrije loop, zonder dat iemand dat van buiten kan zien? Als een reactie op afwijzing, gebrek aan erkenning of het van gevoel dat u onrecht is aangedaan.
Een publiek geheim = Geaccepteerde collectieve misleiding
Het krokante aan dit geheel is dat het gewoon een publiek geheim is! Helemaal open eigenlijk. Omdat we allemaal hetzelfde zijn. Mensen. Tenminste, dat is ons collectieve excuus, nietwaar?
"Ik ben ook maar gewoon mens, hoor!"
U kent 'm vast wel. We geloven op basis van wat we zelf kennen, in ons eigen hoofd, dat ieder ander eigenlijk ook zo is als wijzelf. En dat is ook zo. We hebben een prachtig Hollands gezegde dat precies laat zien hoe we over een ander denken: "Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten!" Ook wel bekend, denk ik? Hoeveel keiharde waarheid wordt er al niet uit de doeken gedaan, door alleen nog maar deze twee uitspraken aan elkaar te verbinden?
We denken en vinden dus dat we goed kunnen registreren dat (andere) mensen negatief over (weer) andere mensen denken. We claimen tegelijkertijd echter ook dat we als mensen allemaal hetzelfde zijn. Maar de perfecte paradox is dat we onszelf er graag van verschonen. Anderen denken slecht over anderen, maar ik doe dat niet. Een perfecte paradox van misleiding.
Er is wellicht uiterlijk iets verschil tussen mensen en er hebben zich wat culturele verschillen gevormd, maar in de brede basis zijn we echt heel behoorlijk gelijk, nietwaar?
Als we gezond zijn bloeden we allemaal rood, hebben we twee benen en armen, een neus en vijf vingers aan elke hand.
Biologisch zijn we een man of een vrouw, die samen kinderen kunnen krijgen en we verlangen ongeveer allemaal naar een liefdevolle verbinding in groepen.
In een gemeenschap waar we gezien en erkend zullen worden. Waar we geliefd zijn of gerespecteerd zullen worden door anderen. Dat is ongeveer de kern.
Maar we hebben daarbij echt nóg iets anders met elkaar gemeen. Zonder één enkele uitzondering. En dat is er in ons binnenste, kwaadaardigheid actief is. Een vorm van kwaadaardigheid die juist met gemak andere mensen zou willen en kunnen opofferen om dit "kerndoel" voor zichzelf te kunnen bereiken. Wat iemand weerhoud om een grens over te steken is in de kern meer de pakkans, dan de morele reserve.
Iedereen heeft het in zich om iemand anders te kunnen doden, als de omstandigheden daarop maar goed genoeg zijn aangepast. Voorbeelden genoeg. Misschien hebben omstandigheden wel een grotere invloed op de kans of iemand een geweldspleger wordt, dan iemands karakter. Natuurlijk komt niet iedereen op het pad van geweld. Het is gewoon een minder geaccepteerde manier om het met brute overweldigende kracht te doen. Dat is dan de fysieke mishandeling of misbruik.
Dat neemt niet weg dat we allemaal een vorm van kwaad toepassen op iemand anders. Onze menselijke norm is alleen duaal en vaag. Want we tolereren het blijkbaar gelaten als het niet openlijk zichtbaar of direct aanwijsbaar is. De verborgen en verhulde manier. Uit onmacht verklaren we dat dan maar tot een meer algemeen geaccepteerde, 'beschaafde' manier. Het is die van de leugen en de misleiding, zeker in de verborgen vorm van manipulatie. Dat is dan de psychologische mishandeling of misbruik, die in werkelijkheid veel dieper beschadigd.
Het is de volkomen onbalans tussen het zichtbare en het onzichtbare. Die ons doorlopend op topspanning laat werken om dat te verbinden. Maar er blijft een kloof van onbalans door het verschil in transparantie. Wie is er zuiver als er niemand kijkt en er geen consequenties zijn?!
De Wet en de Liefde
En dan komen we al in de buurt van het zuivere verschil in interpretatie van het kwaad en van onszelf over de wet en de liefde. Wat God heeft gedaan met het vastleggen van de Wet van Mozes, zoals die morele wet wordt genoemd, is het kwaad zichtbaar maken. En wat Hij heeft gedaan met het vervullen van de Wet is de liefde zichtbaar maken.
Dat lijkt en klinkt ingewikkeld, maar het kwaad is geestelijk en komt uit de hemelse gewesten. Wij zijn hulpeloze, onwetende kinderen in die onzichtbare wereld. Maar God is de soevereine scherprechter en wat Hij ons geeft is Zijn kennis en Zijn wijsheid om het bloot te leggen. Om het ons te kunnen laten zien en Zijn licht te laten schijnen op die donkere plekken, die voor ons verborgen zijn.
Het verschil tussen het zoeken van de uitzondering en de uitbreiding
Het kwaad zoekt de uitzondering van de wet. De liefde zoekt vrijwillig de uitbreiding van de wet. Die uitzondering zoeken is voor het eigenbelang. Dat is minder hoeven doen dan de wet vraagt. De uitbreiding zoeken is voor een dienend belang. Dat is juist meer doen dan de wet vraagt. Maar daarbij kunnen we nóg een belangrijk kenmerk onderscheiden. Ook een fundamenteel verschil.
Dat is de zoektocht naar persoonlijke erkenning. Mensen die zich opzichtig aan de wet houden voor het oog en er prat op gaat de uitzondering te hebben gevonden. Dat is het kwaad, hongerig gericht op erkenning voor het zichtbare resultaat. Terwijl uit liefde de onzichtbare vorm ontstaat. Die uit het hart en de overtuiging komt om uitgebreider te willen dienen, wat juist in stilte wordt uitgevoerd. Dat gesierd wordt door natuurlijke bescheidenheid.
De buitenaardse wijsheid en inzicht dat de Bijbel ons geeft is onbegrensd. Op een onbetwistbaar fenomenale wijze maakte God gebruik van zowel de introductie van de wet als de vervulling ervan door de liefde, om ons het verschil te kunnen laten zien. Paulus legt dat ongelooflijk diepzinnig uit in zijn brief aan de gemeente in Rome. De hele Romeinenbrief is bijzonder, maar hoofdstuk 5 van het Boek Romeinen over de genade van God, is een meesterwerk.
U moet absoluut dit hoofdstuk volledig lezen en in verschillende vertalingen, om niets van de volle impact daarvan te missen. Voor wie dat zien en begrijpen resulteert dat ook in een overtuigd weten in plaats van geloven. Want slecht een fractie kunnen begrijpen van de machtige impact en de gevolgen van het offer van Jezus Christus is al genoeg. Dan is het voor u geen geloof of een religie meer, maar een overtuigd weten.
Ik geef u de link naar de vertaling van Het Boek. https://www.bible.com/bible/75/ROM.5.HTB
Tot slot
Dan laat ik u daarmee eerst achter om er dan vervolgens in deel 7 over verder te gaan. Want er is namelijk een fundamenteel verschil in de zuiverheid die Goddelijk is en het ongelooflijk slappe aftreksel van de menselijke variant.
En dan er is daarbij nog het collectieve onvermogen van de mens om te beseffen of te erkennen dat ze zich daarmee gewoon volledig hebben onderworpen aan de weg en de wet van het kwaad. En hoe dat macht over ons heeft. Zodanig dat we ons gedwongen voelen om de waarheid om te buigen naar de fictie die ons leven kenmerkt. Dat komt uiteraard ook aan bod. Genoeg te bespreken en te onderzoeken....
Bent u nieuwsgierig hoe ik dan hier lijk te beweren dat wij mensen, zonder uitzondering, kwaadaardig zijn en toch uit de prediking van hel en verdoemenis van eeuwige zondaars kan wegblijven? Dan moet u zich vooral even aanmelden op mijn blog met uw mailadres om geen publicatie te missen. Hoe dan ook, dank voor uw aandacht tot nu...