Maakt de reden van een oorlog enig verschil voor de ellende en de slachtoffers?
Broeders en zusters, ik wens u de genade en de vrede toe die God onze Vader u wil geven en die Jezus Christus ons persoonlijk op aarde heeft gebracht.
Het boeiende hoogtepunt van deze reis
Zo! Deel 24 alweer in deze serie. Bedankt dat u er bent en nog steeds verder met mij mee wilt ontdekken. Gezien mijn ervaringen tot nu toe, weet ik heel zeker dat het mij iets zal gaan opleveren. Maar ik beloof u dat het u ook iets zal opleveren. Want dit wordt een onderzoek dat, wat mij betreft, een hele heldere conclusie zal veroorzaken. Dat is in ieder geval het doel. Om van iets ingewikkelds, iets heel eenvoudigs te maken.
Zo steekt mijn hoofd ook in elkaar. Als je in staat bent om kwesties tot de kern terug te brengen, wordt het uiteindelijk een keus tussen maar twee opties. Het is een onderzoek dat ik, in volle overgave, helemaal volledig voor mijzelf wil doen. Nu schrijf ik natuurlijk gewoon graag, maar het is vooral dat het vormgeven van een verhaal in woorden, mij ook de orde en de verbindingslijnen brengt om het beter te begrijpen. Dus ik blijf het daarom ook maar gewoon delen. Want dat dwingt mij dan automatisch ook tot reflectie en verificatie van wat ik verwerk.
Van Atheïst naar Bijbellezer. De ervaring van een nieuwe dopeling
Nu ben ik een redelijk verse gelovige, zeg maar. Niet onwetend, want ik ben wel religieus opgevoed, maar ik heb niet zo geleefd. Ik was ruim 35 jaar actief in een seculiere maatschappij als een non believer. Om precies te zijn; Van mijn 17e jaar tot mijn 54e jaar. Het was namelijk pas in 2021 dat ik voor het eerst zodanig in aanraking kwam met het geloof, dat ik mij tot het levende geloof van het Evangelie heb bekeerd.
Ik had er tot op dat moment zelfs bewust afstand van genomen. Een keuze die mij nu diep spijt. Met name vanwege mijn drie kinderen die nu allemaal boven de 21 jaar zijn en dus ook al volwassen. Zij hebben geen enkel idee hebben van wat geloof is en wat het inhoudt. Tot dan toe, kwam in mijn leven, en in mijn omgeving, Kerk, God, Jezus, Geloof en de Bijbel, ook niet voor. Niet half en niet zijdelings, gewoon helemaal NIET! Een mooie kerk of kathedraal was alleen een bezienswaardigheid op vakantie.
Zoals gezegd, zijn mijn kinderen er dus ook niet mee opgevoed en er ook, zo goed als niet, mee in aanraking gekomen. Ze weten er weinig anders van dan mijn motivatie om er door mijn jeugdervaring juist bij weg te blijven. Behalve dan dat ze wel naar een katholieke basisschool gingen, maar dat was handig omdat we aan diezelfde straat woonden. Ze waren natuurlijk niet katholiek en ze hoefden zo ook niet aan de incidentele rituelen in de kerk deel te nemen.
Het imago van de kerk
Zij hebben er dan ook niet echt een beeld bij wat Papa nu bezielt om daar dan juist naar terug te keren. Het is lastig uitleggen dat het niet een terugkeer is naar een kerk, of een religieuze stroming, maar het een terugkeer en het vinden van de kern van het geloof zelf is. Het is nog moeilijker uitleggen als je daarbij de versplintering van de kerk in ogenschouw neemt. De wereldstatistiek claimt dat 3 miljard mensen het Christendom vertegenwoordigen, maar dat zijn door de eeuwen heen allerlei hele verschillende stromingen geworden in talloze afsplitsingen van afsplitsingen.
Er is zelfs eeuwenlange fanatieke vijandschap tussen stromingen van het "Christendom" bekend. (Al zouden we, kerken in oorlog met elkaar, eigenlijk helemaal geen Christendom mogen noemen) In Europa hoeven we, recent, alleen Ierland maar nog voor de geest te halen, nietwaar? Geloof en religie heeft geen goed beeld in de algemene publieke opinie. En al helemaal niet nu in de hedendaagse cultuur om alles tot een homogene brij van inclusiviteit te maken.
Wat heeft geloof zo ingewikkeld gemaakt?
Mijn ervaring tot nu toe is dat vooral mensen het allemaal bijzonder ingewikkeld hebben gemaakt. Niet alleen het geloven en waarin we dan precies moeten geloven. Maar vooral ook de manier en de vorm waarop wij dan volgens het Evangelie zouden moeten leven, is ongelooflijk complex gemaakt. Met name omdat er zo ongelooflijk veel verschillende meningen en stromingen zijn ontstaan rondom het Evangelie.
Er zijn overal leiders, voorgangers en stromingen, die er allemaal graag hun zegje over willen doen. Die hun eigen interpretatie verkondigen en dat ook allemaal heel nadrukkelijk doen. Zelfs binnen stromingen met gelijkwaardige grondprincipes, blijft er onderling discussie over zo goed als elke Bijbeltekst en veroorzaakt het doorlopend nieuwe afsplitsingen van wat al afsplitsingen zijn.
Ik ben uiterst overtuigd geraakt van de kern van het Geloof. De zuiverheid, de goedheid, de liefde, de genade en de rechtvaardigheid van Gods bedoelingen met de mensen, de aarde en de toekomst. Zoals ik dat hopelijk overtuigend heb weten over te brengen, hoe die ontdekking voor mij is. Tot nu toe in 23 delen in deze serie, maar ook al in meerdere blogs daarvoor.
En voor zover ik hierin, de immense grootsheid en de oneindige zuiverheid van Zijn plannen al heb kunnen ontrafelen, zo staat voor mij nu allang vast wat de werkelijke waarheid is, uit alles wat er op dit wereldbolletje wordt verkondigd.
Het Evangelie of de evangelisten
Maar dat geldt wat mij betreft, gezien bovenstaande, dus zéker niet voor de hernieuwde ontmoeting met kerken. Niet met de mensen die een kerk of een stroming vormgeven... en ook niet met de mensen die al deze verschillende stromingen vólgen. Het is eigenlijk een hernieuwde confrontatie met mijn sektarische verleden geworden. Een akelig déjà vu in eerste instantie.
Maar dat was juist niet vervelend, moet ik u zeggen. Dat dacht ik in eerste instantie wel, maar het bleek juist een bijzonder helende openbaring te veroorzaken. Daardoor kon ik ook grotendeels met de pijn van dat verleden afrekenen en juist dankbaar zijn voor mijn kennismaking met het God en de Bijbel, precies vanwege mijn opvoeding.
De hernieuwde kennismaking maakte mij juist ook weer op een ongelooflijk heldere manier duidelijk, hoe groot de waarheid van de Bijbel wérkelijk is. Want zo blijkt dat, het sektarisme, per definitie juist NIET alleen maar in een religieuze stroming of in een van de vele afsplitsingen voorkomt. Het verlangen tot sektarisme, al dan niet in groepsvorming, zit in ons mensen zelf. Dat bevindt zich in de kern van wie wij als mensen zijn, sinds de zondeval met kennis van goed en kwaad. Sinds wij onszelf onder de macht van het kwaad hebben geplaatst .
Groepsvormend gedrag. Zit dat niet in alle mensen?
Er is in sektarisme hooguit wat verschil in hoe extreem de uitvoering is. In hoe rigide een gedachtengoed wordt geleefd, uitgevoerd en gehandhaafd. Maar er is geen enkel verschil tussen de sektarische groepsvorming van de seculiere maatschappij en het sektarisme in de religieuze maatschappij. Wat misschien in de kerkelijke wereld, afgoderij en aanbidding wordt genoemd is precies hetzelfde als wat in de seculiere wereld een "doel van leven" of een ideaal waar iemand voor leeft.
We kennen bijvoorbeeld het willen bereiken van allerlei doelen voor een maatschappelijke status. In de carriere, sport, eigen huis, muziek, financiële onafhankelijkheid, een schoonheidsideaal, of in toekomstwensen met een bucketlist. Maar daar hoort uiteraard ook spiritualiteit, een idool, klimaatbewustzijn of vegetarisme bij.
Aandacht en Gelijkvormigheid zoeken en toch Anders willen zijn!
En in al deze richtingen van gedachtengoed, zijn er groepen, stromingen en afsplitsingen te vinden in extreme vormen. Hooligans, Motorclubs, Veganisten, Klimaatactivisten, Carrièrejagers, Pacifisten, Feministen, Wetenschappers of Sportfanatisme. Maar zo kennen we ook fanatisme in Politieke oriëntatie. Kijk alleen al maar naar het Kapitalisme en het Communisme. Of... binnen het Kapitalisme zelf, naar de Liberalen of de Conservatieven.
Zo kunnen we bijvoorbeeld in Amerika kijken naar de Republikeinen en de Democraten. We kunnen kijken naar de fanatieke verschillen tussen landen over particulier wapenbezit of niet. En dan hebben we het nog niet over de Seksuele oriëntatie, de Vrijheid van Meningsuiting, Mensenrechten en noem maar op. Er zijn fanatiek verschillende ideeën over onderwijs. Dat moet al voor het basisonderwijs meer gericht zijn op de seksualiteit, (heel actueel) of meer op de natuur, met meer thuisonderwijs of juist meer gericht op diversiteit en zelfontplooiing.
U zou kunnen zeggen, daar zijn toch hele normale doelen en idealen bij? Dat is geen sektarisme, dat is gewoon ontwikkeling! De een gaat gewoon wat sneller mee, of wat sneller mee 'vooruit' dan een ander. Dat kan allemaal best kloppen, maar wat een afgod is in geloof is behoorlijk hetzelfde als waarvoor iemand in de seculiere bereid is iets voor te offeren of zich met sterke focus op wil richten.
Doelen en Idealen!
Sterker nog, het is in beide werelden eigenlijk helemaal hetzelfde. Doelen en idealen. Het is dat de kerk het benoemd als afgod. Maar het zijn doelen en idealen. En de manier waarop al deze idealen vorm krijgen, kan in de seculiere wereld nét zo gematigd en net zo extreem worden uitgevoerd, als in de religieuze wereld. In groepen die elkaar vinden en elkaar versterken in de ontwikkeling van een gedachtengoed.
In de seculiere wereld gaat een oorlog dan weliswaar niet om geloofsovertuigingen, maar wel om hebzucht en waardevolle grondstoffen of gebieden, of domweg om je eigen machtsgebied te willen uitbreiden. Maakt de reden werkelijk een verschil om de ellende en de slachtoffers te verkopen? Wordt de wereld een betere plek na een oorlog?
Wordt de wereld een betere plek na oorlog?
Het heeft allemaal één grote gemene deler. Dat is de mens en een eigenschap die zich in de mens bevind! En dat is dat het offer dat mensen bereid zijn om te geven, gericht is op iets dat ze graag voor zichzelf willen. Gericht op aanzien, erkenning, eigenwaarde of het verkrijgen van een overwicht op anderen. Macht of status. De wensen van anderen worden ook, daadwerkelijk, effectief ondergeschikt gemaakt aan de persoonlijke behoefte. Andere mensen moeten dus wijken voor die hobby of dat doel. Of er ontstaat een conflict. In het groot of in het klein.
We eisen namelijk een bepaalde vrijheid en ruimte op, waarvoor anderen automatisch dus moeten inleveren. Dat verwachten we ook! Van een partner, kinderen, familie, vrienden of collega's. En we verwachten dat het liefst in een bepaalde balans of orde. Dat zou ideaal zijn. We claimen daar ook gewoon begrip voor. Maar meestal wordt er onwillekeurig méér aandacht gericht op iets wat iemand in de kern altijd heel graag voor zichzelf wil. En juist vanwege die overwegend eenzijdige focus, kan die balans, in allerlei relaties, ook zomaar heel erg zoekgeraakt zijn.
Hoogmoed en/of Egoïsme
En ik hoop dat u, met mij, durft te erkennen dat dit in de kern heel erg waar is. Eerlijk is eerlijk. Ik durf zelf in ieder geval te erkennen dat dit bij mij wel degelijk een rol speelt en heeft gespeeld. Maar ik weet ook wel heel zeker dat ik dit niet alleen ervaar. Want hierin is een mens nu eenmaal een mens. De gradatie van het EGOISME, want dat is de eigenschap waar we hier in de kern over praten, kan uiteraard verschillen. En het is als een drie eenheid verbonden met Hebzucht en Afgunst.
Maar in die eigenschappen verschilt het, in mijn beleving, van mens tot mens maar heel erg weinig. Of die mens nu gelovig is of seculier.
Nu zal er best een maatschappelijk gevormde standaard zijn. Een norm die we met zijn allen hebben geaccepteerd. Bijvoorbeeld over wat nog aanvaardbaar is als het toelaatbare niveau van egoïsme. De grens in het doen van wat we zelf graag willen tegenover wat we nog bereid zijn om voor anderen over te hebben. Maar die norm is in de jaren van het toenemende individualisme, met een hele sterke negatieve curve, bijzonder snel verslechterd. Dat ontspoort dan ook heel regelmatig in allerlei vormen van relaties. In het groot zowel als in het klein.
Nu zou ik, heel gemakkelijk, wel drie lange artikelen kunnen schrijven over hoe en waarom dit is ontstaan, maar in ieder geval heeft welvaart daar een hele belangrijke rol in gespeeld.
Welvaart veroorzaakt een tegengestelde richting
Je zou kunnen zeggen dat in welvarendheid de ruimte om meer met elkaar te kunnen delen, toegenomen zou zijn. Maar meer welvaart leidde in ieder geval niet tot meer willen delen. Als wij mensen echt een goede, liefdevolle en gevende kern in ons zouden hebben gehad, zou die ruimte volop gebruikt kunnen worden. Maar de natuurlijke menselijke reactie daarop, veroorzaakte precies het tegenovergestelde.
Maar om ook daarop nu niet verder op door te gaan, zou ik graag willen stellen dat wat de kern van het geloof inhoudt, volledig het tegenovergestelde betekend. Totaal en volledig anders. Zelfs niet een beetje overeenkomst, want het echt compleet haaks op werkelijk ALLES wat de maatschappij ons wil aanleren. Wat ze ons wil voeren. En waar ze ons het stroop mee om de mond smeert. Met wat we graag willen horen en waarvoor we willen gaan.
Terwijl ik dit zo opschrijf, besef ik me zeker hoe diepgeworteld impopulair die boodschap is. Tegennatuurlijk lijkt het haast. Maar toch, durf ik daarbij ook direct nog een hele andere onverwachte stelling tegenover te zetten. En dat is het volgende: Als we onszelf zouden durven ontdoen van alle ballast en weerstand die ons is aangeleerd tégen deze gedachte, dan is dit werkelijk de status waar juist iedereen in de hele wereld naar verlangt. Waar elk mens in de kern naar verlangt, met ziel en zaligheid.
De staat van een maatschappij waarin mensen onbaatzuchtig liefdevol naar elkaar omzien. Zonder daar een schuld van een verwachte tegenprestatie op het hoofd van iemand anders te leggen. Dat als je arm bent of ongelukkig geraakt door omstandigheden, je daarvoor niet in het minst kleiner of minderwaardiger om te voelen. Omdat je in diezelfde liefdevolle wederkerigheid brengt wat je wel kunt, en dat ten volle wordt erkend en gewaardeerd.
Hoe zou een wereld vol van werkelijk levend geloof er dan uitzien?
Dat zou dus een maatschappij worden waarin mensen elkaar helpen en met elkaar delen. Elkaar oprecht liefhebben en dus ook niet de behoefte voelen om iets van een ander af te pakken. Of zich boven een ander te stellen op welke manier dan ook. Een maatschappij waarin waardering en respect is en geen enkel oordeel des persoons.
Dat klinkt misschien utopisch en als dromerige science fiction, maar precies dat komt omdat u het geloof daarin is ontnomen! Want het is namelijk precies dat wat geloof juist wél is. Alles wat het geloof wél wil. Het is namelijk wat de God van de Bijbel, onze Schepper en onze Vader, slechts als de énige opdracht aan ons voorschrijft.
En dat is dan precies het enige waarin u dan juist NIET wilt geloven? En dan wél in AL het andere dat er bestaat? Er is een overweldigende overvloed aan alles wat we voor onszelf kunnen wensen. Maar zelfs ongeveer alles bereiken blijkt niet genoeg om gelukkig te worden. Begrijpen we dan niet dat u dat allemaal automatisch krijgt én dan wél gelukkig wordt als u juist dat éne kiest om voor te leven?
Het is wetenschap dat we het geloof zijn verloren
Wij zijn dus juist "het geloof" verloren. Omdat we gevoed worden met de wens om overal zintuiglijk bewijs voor te vragen. Wetenschappelijk bewijs. Omdat we gevoed worden om te wantrouwen. Om ons eigen bezit te beschermen. Om te doen wat we zelf willen. Omdat dit beter voelt voor uzelf. En dan komen we wat mij betreft weer uit bij de dualiteit in de kern.
Het is of geloven en willen leven voor een ander... Of niet geloven en willen leven voor jezelf!
En dan zijn er in dit leven geen keuzes zonder gevolgen. Dat kan misschien zo lijken, maar in de werkelijkheid is dat onmogelijk. En ook daarvan zult u moeten erkennen dat dit een volkomen waarheid is. Er kan hooguit sprake zijn van iets dat tijdelijk niet ontdekt wordt. Waardoor het ook tijdelijk zonder gevolgen blijft. Maar we kennen niet voor niets de simpele waarheden van gezegden. Zoals die van... "Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel." Want het is gewoon een fundamentele natuurlijke wet, dat een keuze ook een vervolg kent.
Dat gezegd hebbende wil ik deze bijdrage graag afronden. Maar dan zou ik zonder een enkele Bijbeltekst te gebruiken of te preken, al moeten denken dat ik u nu al glashelder van het verschil heb overtuigd. En het is, wat mij betreft, onmogelijk dat ik die autoriteit zou hebben. Ik kan het ook onmogelijk beter bewijzen, dan door het Woord zélf te laten spreken. Daaruit nog eens de boodschap te herhalen die ons door God, onze Architect en de Schepper zélf, aan ons is opgedragen als de enige opdracht voor het leven.
Mattheus 22:38-40 "U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dit is het eerste en het grote gebod. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten."
En als we het even concreet hebben over wat dan precies liefhebben en liefde echt betekend, in de volheid zoals God dit bedoeld, dan halen we die beschrijving er ook nog even bij:
1 Korintiërs 13:4-8
4 De liefde is geduldig,
zij is vriendelijk,
de liefde is niet jaloers,
de liefde pronkt niet,
zij doet niet gewichtig,
5 zij handelt niet ongepast,
zij zoekt niet haar eigen belang,
zij wordt niet verbitterd,
zij denkt geen kwaad,
6 zij verblijdt zich niet over de ongerechtigheid,
maar verheugt zich over de waarheid,
7 zij bedekt alle dingen,
zij gelooft alle dingen,
zij hoopt alle dingen,
zij verdraagt alle dingen.
8 De liefde vergaat nooit.
AMEN!