De verdrietige verlamming van de onzekerheid of en wanneer je goed genoeg bent...
Lieve mensen, ik wens u de genade en de vrede toe die God onze Vader u wil geven en die Jezus Christus ons persoonlijk op aarde heeft gebracht.
Ondertussen heb ik al veel artikelen en blogs geschreven. De laatste met name in deze serie. Maar ik zie nu dat de interesse de laatste periode afneemt. Dat kan natuurlijk meerdere dingen betekenen.
Extern:
1) Het is nu echt te mooi weer, tot nu toe, in deze subtropische nazomermaand .
2) LinkedIn beperkt de visuele zichtbaarheid en verspreiding op basis van de inhoud.
Intern:
1) Het onderwerp boeit niet meer, het gaat nu teveel over geloof en niet meer over de geopolitieke situatie.
2) De tekst is te lang en/of het is niet prettig leesbaar. Het kost teveel tijd.
Nou, het weer heb ik gelukkig niet in de hand. Maar het is wel erg lekker weer nu. Dat ik weinig vertrouwen heb in de zuiverheid van mediabedrijven, ligt voor de hand. LinkedIn is het enige medium dat ik gebruik om mijn publicaties te delen. Het is wel toevallig vanaf 25 augustus (Invoering DSA) dat de trend daalt. Maar goed, er vallen meerdere situaties samen.
Ik zou natuurlijk me ook aan meer technische regeltjes kunnen houden die misschien een positieve invloed hebben op de zichtbaarheid en vindbaarheid van mijn blog zelf. Maar daar heb ik niet zoveel verstand van. Ik ben geen IT-er of SEO specialist, en daar wil ik mijn energie ook liever niet teveel aan besteden.
Als wel vaker vermeld, schrijf ik meer voor mezelf dan voor anderen. Ik heb dus de vrijheid om me volledig te richten op wat mij zelf boeit. Momenteel richt ik juist mij niet meer zo nadrukkelijk op de geopolitieke situatie en wil ik, juist nu, heel graag naar de kern van het geloof. Anderzijds hoop ik daarmee toch ook wel op een bijvangst. En dat is om ook meelezers te kunnen inspireren, op andere gedachten te kunnen brengen of zelfs wel hele nieuwe invalshoeken te geven. In ieder geval heb ik zelf baat bij, dus ik stop uiteraard niet.
Aan de lengte en leesbaarheid van een artikel zou ik natuurlijk wél iets kunnen doen. De indicatieve leestijd wordt automatisch toegekend door de website applicatie. Ik vermoed dat het voor hardop lezen geldt, of dat het een ruim gemiddelde is. Voor mezelf (stil) lezend, ook van andere websites, kom ik veel vaker tot ongeveer de helft van de opgegeven tijd. Maar goed, een stuk met een indicatie van 10 of 13 minuten leestijd is voor veel mensen wellicht ook niet direct aantrekkelijk.
Dus wil ik aan mijzelf de opdracht geven om stukken te schrijven die per artikel tussen 4 en maximaal 8 minuten leestijd blijven. Dat is wat langer dan een column en korter dan een uitgebreid opiniestuk. Kortom, ik wil dus gaan voor een publicatie van max. 7 minuten en anders deel ik een onderwerp op.
De grote vraag: Ben ik wel gered?
Voor het vervolg van deze serie, zit ik eigenlijk met een aantal dilemma's. Ik verwacht dat meer mensen die zullen herkennen. Hopelijk. Want ik merk om mij heen, in ieder geval, heel duidelijk het doorlopende innerlijke conflict van veel mensen. Mensen die worstelen met de beoordeling van hun levenswijze aan de hand van de Bijbel. Hoe goed of hoe slecht leef ik eigenlijk? Ben ik goed genoeg om gered te zijn?
En zo kom ik zelf, al dan niet door gesprekken met anderen, vanzelf ook in aanraking met de vragen: Waar stopt het Wetticisme en begint de Genade? Wanneer zijn "goede werken" in de geest en wanneer zijn goede werken doen uit de wet? Is dat iets wat je zelf moet voelen of iets wat je moet weten? In hoeverre zijn wij als mensen bereid te gaan, in deze luxe westerse wereld, in die overgave aan het volgen van Jezus en in hoeverre kan ik mijzelf naar Bijbelse maatstaven überhaupt een Christen noemen?
Ik ben zelf weliswaar nog maar redelijk kort een bekeerde gelovige, maar u zult al wel in de gaten hebben dat ik ook een graver ben. Al heel vroeg na mijn bekering zei mijn moeder al: "Ik hoop alleen dat je niet doorslaat en dan heel radicaal wordt!" Zij kent mij natuurlijk al wat langer dan vandaag.
Ondertussen heb ik zelf, heel recent, ook ontdekt dat de focus die ik kan ontwikkelen een onderdeel kan zijn van iets dat je in het spectrum van Autisme zou kunnen tegenkomen. Niet formeel bevestigd, hoor. Maar het zou in ieder geval veel verklaren van mijn behoefte om dingen terug te brengen tot de kern. Zodat het uiteindelijk een eenvoudige ja of nee keuze wordt.
We denken niet meer in zwart-wit
Mensen zouden dat ook zwart-wit denken noemen, maar ik ben hoe dan ook God dankbaar voor die eigenschap. Of dat nu wel of niet thuishoort onder een labeltje dat het afwijkend verklaard van de standaard. Ik zou in ieder geval niet anders willen zijn dan hoe God mij heeft gemaakt en daarmee te doen wat ik kan. Persoonlijk zie ik het dan ook als een cadeau dat ik zo ben gemaakt.
Daar bovenop zie ik het, juist nu, ook als een ongelooflijke genade dat God mij tot geloof heeft geroepen via Zijn bijzondere wegen. Dat zorgde ervoor dat ik daardoor ook dit inzicht heb gekregen. Het maakt dat ik me kan ontwikkelen om ook een cadeau te worden voor ieder ander, in plaats van een cadeau dat pas goed werkt, als je eerst de gebruiksaanwijzing helemaal hebt doorgelezen.
Maar goed, laat ik het ook zeker niet groter maken dan het is. Ik ben niet een antisociaal persoon of iemand die heel moeilijk is in de algemene omgang. Juist niet, zelfs. Denk ik. Er zullen heel veel mensen zijn, die zich op die lijn, ergens op een punt bevinden. We hebben hiervoor een gebied geïdentificeerd die we eigenlijk pas sinds kort psychologisch 'gekaderd' hebben als een autisme spectrum.
De lijn van het spectrum waarmee we Autisme verklaren
Laten we het een lijn noemen. De een komt gewoon iets verder dan een ander op die lijn. En ergens is er dan ook een punt dat het pas echt een stoornis is. Zodanig dat iemand niet zelfstandig kan functioneren in de maatschappij of zichzelf echt buiten de sociale gemeenschap plaatst. Maar die lijn legt ook gemakkelijk een stempel op iemand. Een vooroordeel waarmee ook heel gemakkelijk de componenten van ongelooflijke schoonheid niet meer worden gezien.
Maar goed, ondanks de prachtige voordelen, heeft het vaak, ook voor mensen met een lichte indicatie, gewoon ook wel een lastige component. En dat heeft dan meestal te maken met een verschil in de praktijk. Die maakt dat je dan te maken krijgt met een vorm van onuitvoerbaarheid in de werkelijkheid. Iets dat je niet kunt afdwingen ook al lijkt het de eenvoud van de logica te zijn.
Als kaders steeds verder vloeibaar worden gemaakt
En dan is het nu extra lastig in de huidige maatschappij. We merken dat er krachten actief bezig zijn om ongeveer alle bestaande kaders neer te halen. Elk kader dat nog enig houvast geeft en waarmee we een algemeen geaccepteerde grens hebben bepaald. Die staan nu allemaal onder druk, waarmee duidelijkheid verdwijnt.
Van: Dit mag en dát niet! Naar: Zo vóél ik het en dat is waarheid! Wat iemand voelt kan iemand anders immers nooit controleren. Maar als we dan ook nog eens samen gaan bepalen dat dit juist goed is en het de nieuwe norm is, dan stopt elk gesprek. Dan is een echte dialoog in ieder geval niet meer mogelijk. De een kan het wellicht beter beschrijven dan een ander en zo aansluiting vinden bij een ander op datzelfde gebied.
Maar goed, dat kan op honderd verschillende gevoelens over onderwerpen dus ook met honderd verschillende personen. Waarbij je op één onderdeel bij iemand aansluit en op een ander onderwerp bij diezelfde persoon juist emotioneel ver weg zou blijven. Onze wereld verandert dus in een brij zonder enige kaders. Het wordt versmolten tot een vloeibaar niets eigenlijk. En dat maakt het ook steeds moeilijker om juist wél kaders te blijven handhaven.
En waar ligt de grens? Want onze wereld heeft zich natuurlijk in 2000 jaar na Christus ook ontwikkeld tot een wereld die, op maar heel weinig vlakken, nog lijkt op die van de tijd van de Bijbel. Die ontwikkeling, ook over diverse generaties heen, heeft ons onwillekeurig meegenomen naar een ander type leven en beleving daarvan. Met name ook in de verharding of juist de verzachting in de uitleg of het verwerpen van allerlei kaders.
Wanneer ben je eigenlijk radicaal?
Ik wil dus graag op zoek naar antwoorden op de vraag: Hoe radicaal zijn we versus hoe radicaal zouden we moeten zijn? Is daar een antwoord op te vinden vanuit de Bijbel. En welke houding is dan wettisch en welke levenshouding is dan de vrucht van de geest? Hoeveel ruimte geeft de interpretatie van genade ons om onze luxe levens te mogen leven in een wereldgelijkvormige levensstandaard?
Heb de wereld niet lief en ook niet wat in de wereld is. Als iemand de wereld liefheeft, is de liefde van de Vader niet in hem. Want al wat in de wereld is: de begeerte van het vlees, de begeerte van de ogen en de hoogmoed van het leven, is niet uit de Vader, maar is uit de wereld. En de wereld gaat voorbij met haar begeerte; maar wie de wil van God doet, blijft tot in eeuwigheid. 1 Johannes 2:15-17
Het zijn voor mij interessante vraagstukken. Wat als wij onszelf verklaren: Ons bezit hebben we van God hebben gekregen en we erkennen Hem daarvoor door er in dankbaarheid van te genieten! is dat dan een zuiver uitgangspunt? Hebben wij God dan nog altijd lief boven alles? Want kunnen we ons verworven bezit, in geloof ook werkelijk zo gemakkelijk loslaten als we onszelf voorhouden?
En als dat dan zo is, wat kunnen we daarnaast nog geven? In de praktische levenshouding? Die in woord en daad uiting geeft aan het beleven van het geloof en het volgen van Jezus. Kan ik daarvan voorbeelden en handvatten vinden? Echte handelingen die we niet alleen praktisch kunnen toepassen in ons leven, maar die ons ook het echte vertrouwen en de rust brengen van het weten. De overtuiging dat we daarmee in de vrucht van de geest handelen.
Want of we genoeg zijn en voldoende doen is een onzekerheid die ik overal om me heen bespeur en eerlijk gezegd is het, ook voor mij persoonlijk, een dilemma dat ik voor mijzelf graag wil verduidelijken. Dus? Een win-win om daar naar te zoeken? Leest u dan vooral nog even met mij mee....
Vorige artikel<<< >>>volgende artikel