Orde en Wanorde deel 2
Mijn vader...
Toen zij nog 19 en hij nog 20 jaar was kreeg hij mij, als zijn eerste kind. Alleen met zijn vrouw en kind in een nieuwe provincie met een nieuw bedrijf dat hij had overgenomen. Wat wist hij van een gezin van elf mensen bestieren? ....
Ik wens u de genade, de liefdevolle goedheid en de vrede toe van God, onze Vader en van Jezus Christus, onze Here.
Fijn dat u er weer bent, want hier in deel 2 het begint nu pas echt, natuurlijk. Deel 1 was de introductie met als afsluiting een voorbeeld van een hele zuivere respectvolle liefde tussen Zoon en Vader en de trotse introductie van de Zoon aan de Wereld door de Vader.
Zo doen wij dat als vaders ook aan de wereld. Ongeacht wie we zijn, of Koning Willem Alexander nu trots zijn dochter toont aan Nederland, of dat u en ik het nu aan onze familie of vrienden vertellen. Er zit iets heel speciaals in het moment dat we ouders worden en kinderen krijgen. Voor elke ouder, elke vader en moeder is dat ongeveer de belangrijkste mijlpaal in het leven. Vanaf dat moment is er immers ook een volkomen nieuwe verantwoordelijkheid geboren.
Met het opgroeien in een liefdevol gezin ervaart een kind in de eerste periode de hoogst mogelijke beleving van geborgenheid en veiligheid. Onderzoek wijst uit dat, in het verdere leven, nooit meer datzelfde niveau wordt bereikt. Die ervaring kunnen we ons helaas niet bewust herinneren. In het algemeen zijn we pas vanaf ongeveer ons vierde jaar in staat om iets uit ons geheugen te kunnen terughalen en navertellen.
Het emotionele geheugen
Maar in onze amygdala die zich in het Lymbische systeem van ons brein bevindt, wordt de koppeling met emotie en gebeurtenissen gemaakt en vastgelegd. Dat is ergens opgeslagen waar we zelf eigenlijk niet zomaar meer bij kunnen komen. Dit kleine orgaantje in het brein dat ons emotionele geheugen bepaald werkt al vanaf de 15e week van de zwangerschap. Dat is tenminste het laatste wetenschappelijke inzicht. Dus ook in het brein van het nog ongeboren kind worden deze ervaringen en emotie al opgeslagen.
Als wij in ons leven het geluk hebben gehad om zo'n volmaakt gevoel van tevredenheid te hebben kunnen vastleggen, als ongeboren en geboren kind, hebben we al een prachtige start die levenslang zijn effect heeft. Voor wie dat kent, blijft er - onbewust - de rest van het leven naar op zoek. Als wij bij dat gevoel in de buurt komen in een bepaalde situatie, dan ervaren we dat als heel erg gelukkig zijn op dat moment. Voor volwassenen is een kind krijgen een prachtige gelegenheid om daar weer heel dicht bij te kunnen komen.
Wie een gelukkige ouder was, kan zich vast nog die momenten voor de geest halen. Jij met je baby, dicht tegen je aan op je borst, die volkomen tevreden, op jouw ademhaling meebeweegt. Het is dat moment dat je even alleen op de wereld lijkt. Dat de geluiden van buiten niet tot je doordringen. Het gevoel van vertedering vult jouw hele hoofd, terwijl je de aanblik van wat je met je ogen ziet, in je geheugen probeert te branden.
Bij jouw kind gebeurt hetzelfde, zonder dat het zich daarvan bewust is. Maar in de amygdala is die koppeling gemaakt en opgeslagen. Het gevoel en die ervaring samen met jouw geur, jouw stem, met jouw warmte en het contact met je huid. Die momenten is wat die emotionele band met je kind tot een onbewuste verbinding versmelt, die in staat is om levenslang zijn kracht te behouden. De loyaliteit die we kennen van een kind naar diens ouders, wordt hier al geboren.
Als dat in een liefdevol gezin gevoed blijft, groeit de band van vader en kind ook naar volwassenheid. Met het volle vertrouwen in de beschermende kracht en de ondersteunende wijsheid van vader. Doordat vader altijd betrokken was en het kind aanmoedigt om te ontdekken en te vragen. Maar die ook alert, altijd op tijd de helpende hand toesteekt als het mis dreigt te gaan.
Totdat het kind zelf volwassen wordt en dan de eigen vleugels moet uitslaan. Waarbij vader nog op de achtergrond steunt zonder dat kind het doorheeft. Maar op de voorgrond zijn steun en vertrouwen uitspreekt en bij falen, fouten of mislukkingen zijn liefde laat spreken en niet veroordeeld, maar bemoedigt. Het lijkt mij dat bovenstaande situatie bij een kind ervoor zorgt dat het veilig gehecht is.
Hebt u zo'n vader gehad?
Zou u niet zo'n vader gehad willen hebben? Zou u niet zo'n vader hebben willen zijn? Nog niet zo lang geleden zag ik een bemoedigende preek van Jan Pool, die sprak over veilige en onveilige hechting. Waarbij liefdevolle aanraking, liefdevolle ogen, onverdeelde aandacht, liefdevolle woorden, de vier belangrijkste factoren zijn die bepalen of je veilig of onveilig bent gehecht als kind. Ik kan u die korte krachtige spreekbeurt aanraden. Klik hier voor Jan Pool -Veilige Basis
Zijn vader is een stille man, waar hij weinig mannelijke ondersteuning van krijgt. Zijn moeder is als een angstige en nerveuze vrouw uit de oorlog gekomen. Hij wordt misbruikt als hij elf jaar is. Hij is een schichtige onzekere teruggetrokken puber. Tot zover een onveilige hechting, nietwaar? Je zou het niet zeggen als je hem nu als een begenadigd spreker zijn verhaal hoort brengen.
Maar de cijfers liegen er niet om. Wat de gevolgen zijn van een onveilige hechting. Ik ga dat hier niet allemaal noemen, dat mag u googelen. Op dit moment zouden 45% van de mensen onveilig gehecht zijn. Als het een gestaag stijgende trend is in onze maatschappij, een cijfer dat nog nooit is gedaald.... tenminste, hoe zou dat kunnen? Wat zal dan dit getal in de toekomst gaan doen, denkt u?
Mijn Vader....
Mijn vader was een hardwerkende man met een eigen bedrijf. Hij was altijd vroeg weg en na een lange dag, wel op tijd voor het eten. We moesten hem eerst even met rust laten, van mijn moeder. Maar als ik na het eten mijn rapport wilde laten zien, dan pakte hij het wel aan, maar dan gleed het even later uit zijn handen, omdat hij al in slaap was gevallen.
Hij deed namelijk zijn stinkende best om de kost te verdienen voor zijn gezin met acht zoons en een dochter. Die kreeg je van God en daarom waren voorbehoedsmiddelen een zonde tegen Zijn wil om je nageslacht te schenken. Pa was zelf jong weggelopen van huis en groot geworden in twee jaar binnenvaart op Rijn. Hij trouwde op zijn 18e met mijn moeder, die toen nog 18 moest worden en dus daarvoor speciale toestemming nodig had.
Toen zij nog 19 en hij nog 20 jaar was kreeg hij mij, als zijn eerste kind. Alleen met zijn vrouw en kind in een nieuwe provincie met een nieuw bedrijf dat hij had overgenomen. Wat wist hij van een gezin van elf mensen bestieren? De hulp van de strikte religieuze gemeenschap die hij als ondersteuning had opgezocht, was dat hen geleerd werd, dat je kinderen met tuchtigen hen de vrees voor God bijbracht en zo de zonde bij hen onder controle hield.
Zo ben ik uit naam van liefde en geloof, op die manier opgevoed. Niet echt dagelijks, maar erg regelmatig kregen we flink slaag in de hal, op onze blote billen. We noemen dat nu mishandeling.
Mishandeling uit naam van geloof en liefde
Het was niet dat mijn vader dat zo zag. Hij dacht zijn best te doen naar de wil van God en als een goed Christen de Bijbelteksten te volgen, die de gemeenschap Hem hadden aangereikt als rechtvaardiging. Soms vertwijfeld omdat hij het zelf ook niet altijd begreep. Maar hij vertrouwde op God en dat dit het beste was voor mij en mijn broertjes. Het was ook niet ik dat zelf zo zag. Want naar het geloof dat ook mij was geleerd, dacht ik dat het zo hoorde en ik het verdiend had.
Als je ouders wordt van kind is dat het moment dat vader en moeder hun genen hebben verzameld in een nieuw mens. Waarmee we onze eigen genen en ons eigen verhaal doorgeven in de lijn van de generaties. Ik had die link uiteraard niet gelegd, maar zodra ik achttien jaar was, ging ik uit huis om op mezelf te wonen. Weggelopen onder de sociale druk vandaan van de enige leefgemeenschap die ik kende en weg van mijn ouders die me daar in hadden gebracht.
Dwars, veel drinkend, met een gokverslaving en nog geen enkele diploma, omdat ik de laatste jaren van elke school was afgestuurd, zou ik het leven zelf wel aanvallen. Ik zou lol maken en plezier hebben. En gulzig nam ik het leven van de wereld, die ik helemaal nog niet kende, tot mij.
Drie jaar later gingen mijn ouders scheiden en weer drie jaar later overleed mijn broertje Joop, als gevolg van een auto ongeval, ergens in België. Hij was toen nog net geen 17 jaar en ik was 24 jaar. Ik was in één klap tot volwassene geslagen, zonder dat ik wist hoe dat werkte.
Ik denk dat men mij onveilig gehecht zou kunnen noemen. Maar net als Jan Pool, ben ik dat niet. Misschien ben ik dat wel geweest, en misschien ben ik ook nog wel strijdend tegen de gevolgen. Maar dat is dan nu een hele bewuste strijd. Want eerst streed ik onwetend tegen mijn beide vaders. Om ze te verslaan, om het beter te doen. Met een liefdevolle relatie, drie kinderen en drie bedrijven. Zonder mijn biologische vader en zonder mijn geestelijke vader.
Mijn eigen vader is dood
Omdat mijn vader zo sterk was, heeft hij 3,5 jaar gestreden en zo te lang volgehouden tegen de asbestkanker, door het werk op de binnenvaart van ruim 40 jaar eerder. Na zijn dood, 13 jaar geleden, toen hij 63 was, ben ik zelf ook zelfstandig ondernemer geworden. Ik was ze aan het verslaan. Mijn vader en mijn geestelijke vader. Totdat, na 32 jaar relatie, het bij mij toch ook tot een scheiding kwam, als een ondernemerskoppel. Het gevolg was ons faillissement en de schuldsanering.
Ik had dus niet alleen alles wat ik had opgebouwd verloren, maar ook de trend voortgezet, zonder het te weten. Ik heb mijn eigen zoons en mijn dochter veel te jong en niet vrijwillig, op hun 16e en 18e en 20e jaar óók uit huis gestuurd. Omdat het gedwongen werd verkocht. De scheiding, de aanloop er naar toe en de afwikkeling was een slagveld. Hoe gemakkelijk kun je een veilige en liefdevolle basis alsnog volkomen ontwrichten?
Als ik ze al veiliger had willen hechten dan hoe ik zelf gehecht was, hoe dan? Waarmee dan? Op welke basis en op wiens handleiding en gebruiksaanwijzing? Die van mijn ouders? Maar ik heb niet meer op mijn geestelijke Vader gerekend. Ik was Hem vergeten, maar Hij mij niet. Dus uiteindelijk ben ik geen slachtoffer. Ik heb rijkdom. Ik heb liefde. Ik heb hoop voor mijn kinderen.
Ik bewonder mijn vader voor zijn doorzettingsvermogen, voor zijn flexibiliteit en zijn lef om ook steeds weer iets nieuws aan te pakken, zonder ervaring. Mijn vader heeft hard gewerkt en met wat hij wist heel hard zijn best gedaan. Maar als je geen leiding en geen kaders hebt gekregen en de letters van je levensboek verkeerd staan, lees je een ander verhaal. Mijn kaders waren heel anders dan de zijne, maar in mijn boek is voorin veel geschreven met zijn hanepoten.
Ik hou van mijn vader. Ik hou ook van mijn kinderen. En ook ik heb mijn best gedaan, maar het resultaat is dat ik mijn kinderen diep beschadigd hebt. Niet bewust en niet gewild, maar wat kopen zij daarvoor?
Mijn vader leeft!
Ik heb nog een Vader. Teruggevonden. Mijn geestelijke Vader. Een Vader voor het leven en voor eeuwig, want ook ik ben allereerst een geest*. Hij heeft mij in de gaten heeft gehouden en mij heeft vastgehouden op mijn donkerste momenten. Zonder dat ik het wist. En nu ik mij wel tot Hem heb gekeerd, geeft Hij mij rustig Zijn wijze lessen. Het is niet dat Hij mij veroordeeld en met Zijn hoofd schud. Hij ondersteunt en bemoedigt me en geeft me de juiste kennis.
Hij leert me álle letters van het alfabet**, die ik heb gemist, of niet wilde leren. Waardoor ik het boek van mijn leven zelf verkeerd interpreteerde, en voor de nieuwe hoofdstukken die ik zelf schreef, er belangrijke letters in ontbraken. Die had mijn aardse vader me niet geleerd. Omdat hij het ook niet wist....
Ik leer het oorspronkelijke alfabet nu alsnog. Zodat ik begrijp hoe ik het verhaal van "De verloren zoon" op verschillende manieren kan lezen. Een bijzonder verhaal met vele invalshoeken, die voor iedereen persoonlijk kan worden ingevuld....
* , ** Over het levensalfabet en onze geest meer in de volgende delen, want de leestijd is alweer genoeg voor dit deel. Wordt vervolgd dus...
