Deel II De 'mysterie wandeltocht' in de bergen
Ga je met me mee? Dan gaan we op onderzoek naar de bijdrage van God en het geloof, specifiek in relaties. Dan gaan we bekijken wat die rol is en of die zo groot is als ik denk.
Dat het onderwerp scheiden gevoelig ligt had ik al wel gemerkt na deel I. Maar tijdens mijn onderzoek om deel II over 'relaties' zorgvuldig te willen behandelen, ontdekte ik nog veel meer. Namelijk dat dit onderwerp nog een veel fundamentelere rol heeft in dit vraagstuk, dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
En nog sterker, dit vraagstuk heeft feitelijk betrekking op de kern van ons bestaan. Zowel op het begin als het einde van de wereld, als wel de plaats die het inneemt in onze huidige maatschappij en op deze wereld. De kern van dit onderwerp raakt ook precies aan de kern van het geloof. Want dat gaat namelijk over relaties hebben. Over dé relatie hebben. Over liefde, een bruidegom, een bruid en een bruiloft. Had je dat verwacht? En is dat niet heel bijzonder?
Natuurlijk maakt dat de uitdaging om dit onderwerp zuiver te behandelen en de juiste verhoudingen daarin goed over te brengen, wel ineens heel veel groter. Dat besef ik me, maar ik geloof ook dat ik zal worden ondersteund om het zo zuiver als mogelijk te kunnen toelichten. Als het lijkt of het daardoor ook meteen een stuk complexer is geworden, dan moet ik je teleurstellen. Dat is niet zo! Want wat mij betreft is nu het antwoord hierop, er juist een heel stuk eenvoudiger en duidelijker op geworden.
Om verder te gaan in die ontdekkingsreis neem ik je eerst graag mee in een metafoor die ik heb geschreven. Mij helpt het altijd om met wat beeld, me er ook iets herkenbaars bij voor te kunnen stellen. Iets waar ik het mee kan vergelijken in de praktische werkelijkheid, zeg maar.
De 'Mysterie Wandeltocht' in de Bergen
U bent samen op vakantie en hebt u opgegeven voor een mysterie wandeltocht in de bergen. Deze tocht hebt u geboekt bij een Gids, die echt álles van de omgeving weet. Samen met zijn zoon heeft hij een landkaart ingetekend. Een bijzonder inspirerende landkaart, die elke dag anders kan zijn. Deze is namelijk precies afgestemd op wie de wandelaars zijn. Vandaag bent u dat met uw partner!
Het is de bedoeling dat u, zoveel mogelijk hand in hand, deze tocht echt samen met uw partner loopt. Het terrein is voor u onbekend, want u hebt er nog nooit eerder gelopen. Die handicap van het onbekende wordt praktisch vertaald naar de werkelijkheid. En wel, door u een blinddoek voor te binden. U bent dus geblinddoekt op uw wandeltocht. U ruikt wel, u hoort wel, u voelt wel, maar... u ziet niet.
Het bijzondere aan de tocht is, dat de Gids vooraf aan u en uw partner ieder de helft van het parcours heeft laten inzien.
Aan u, heeft hij de praktische dingen laten zien. Dat het parcours stijgt of daalt en soms vlak en soms steil is. Dat het pad smal kan zijn, maar ook harder en breder wordt, waar u dus mogelijk sneller zou kunnen lopen. U weet alleen niet precies waar dat zal zijn. U weet dat er gereedschap is om hulpmiddelen te maken om een regelmatige oversteek te kunnen maken over water. Dat u materiaal en gereedschap kunt vinden, rechts van de open plek bij elke oversteek. U bent verantwoordelijk gemaakt om het doel te halen. Het enige dat u weet is dat u, bij voorkeur, samen de berghut zal moeten bereiken. U hebt werkelijk geen idee hoe lang de tocht zal duren.
Uw partner is bekend gemaakt met hele andere kennis. Dat er op de bredere stukken gevaar dreigt, vanwege veel struikelblokken. Zij weet dat waar de paden smaller zijn, er schoon drinkwater te vinden zal zijn. Dat zij bij elke oversteek gedragen moet worden. Zij weet dat het een lange tocht is. Het water bij een oversteek is niet drinkbaar. En als haar partner hulpmiddelen of gereedschap vindt en hulpmiddelen maakt, dat zij dan in tegenovergestelde richting op zoek moet naar voedsel. Zij is verantwoordelijk gemaakt om in goede conditie te blijven. Niet om het eindpunt te bereiken met schaafwonden of breuken, maar goed gevoed en niet uitgedroogd in de berghut aan te komen.
U weet van elkaar niet, dat u een ander inzicht hebt gekregen van dezelfde route. Het is dan ook zo dat u de verschillen van kennis, inzicht en vaardigheden die in u beiden verborgen zijn, van elkaar niet kent.
Enthousiast en gemotiveerd begint u aan de tocht. Achter u loopt de gids. Hij kent de route en ziet de weg voor u. Voor u uit, al langer geleden heeft zijn zoon de route al gelopen. Hij is allang niet meer te zien, maar zijn voetsporen zijn zichtbaar, dat wil zeggen 'voelbaar' voor u en zijn geur is nog te volgen. Hij heeft de weg gebaand. De Gids, achter u, zegt niet zoveel. Hij laat het u het pad helemaal zelf ontdekken en volgen. Maar als u er niet uitkomt of op een splitsing staat, mag u hem altijd om hulp vragen. Dat mag altijd trouwens. Dat is een grote geruststelling en troost voor u.
Maar.... ook als u dat niet doet, laat hij u toe uw eigen keuze te maken. Zelfs als dat betekend dat u op een pad terechtkomt dat langs een ravijn voert, met zelfs het risico dat u zult uitglijden en daarin te pletter zal kunnen vallen. Maar ook als u, uit ergernis door de gebrekkige samenwerking met uw partner, besluit haar hand los te laten en zelf op een ander pad verder te lopen, dan laat deze gids dat toe. Hij laat u volledig uw eigen keuzes maken. U bepaald zelf of u Hem om raad vraagt of niet. Als u dat doet, dan geeft Hij die.
In het begin vraagt u samen de Gids nog regelmatig om raad. Hij helpt u dan en laat, bij wijze van spreken, u zo een heel klein stukje van de route zien. Alsof u door de blinddoek heen, die als het ware heel even een momentje doorzichtig wordt, weer een stukje mag zien. En zo ziet u ineens dat u op de goede weg bent, doordat u dan heel even een blik mag werpen op het pad dat de zoon al had gebaand of dat u mogelijk verkeerd zit.
Maar... dat overleg kost wel steeds tijd. Gaandeweg de tocht wordt de route makkelijker te vinden, zo lijkt het. U krijgt steeds meer ervaring en hebt samen al een enkele oversteek gemaakt. Ook ontdekt u zelf al wanneer de paden wat harder en breder worden. U vraagt eigenlijk steeds minder aan de gids. U denkt het al zo'n beetje te weten.
Op den duur zult u vinden dat u wordt afgeremd omdat het u opvalt dat uw partner op plaatsen voorzichtiger is. Juist steeds als u ontdekt dat het pad breder lijkt te zijn. Zij zal niet begrijpen waarom u sneller wilt gaan lopen als dat het risico oplevert om harder te struikelen, dan als u wat voorzichtiger bent.
U zult haar dankbaar zijn als ze ineens wat water heeft gevonden. Of als ze zomaar voedsel wist te vinden, terwijl u met gereedschap een hulpmiddel maakte voor een oversteek. Zij voelt zich geliefd en beschermd als u haar steeds over een oversteek draagt en voelt zich trots op u, als u steeds, op de tast, de hulpmiddelen voor de oversteek in elkaar wist te zetten.
Maar als u die hulpmiddelen steeds maar weer alleen in elkaar moet zetten en haar vervolgens ook nog naar de overkant moet dragen, begint u dat te irriteren. Laat dat voedsel maar. Voorraad genoeg, vindt u. De tocht zal wel niet een hele maand gaan duren. Zolang had u immers ook geen vakantie opgenomen. U kent het ondertussen wel. Op de brede paden kunnen we gewoon sneller en ze kan ook wel zelf die oversteek lopen.
Zij begrijpt niet dat u boos wordt, terwijl zij voor het voedsel en de veiligheid zorgt. Zoals het plan was dat haar verteld is. Af en toe geeft ze het voedsel niet eens meer aan u, maar neemt het alleen zelf. U stelt het immers niet meer op prijs. U krijgt niet alleen afstand van elkaar, maar u merkt ook niet dat de Gids steeds verder weg achter u loopt en u hem bijna buiten gehoorafstand heeft gezet om uw vragen nog te kunnen stellen.
En ergens, bij een oversteek, besluit uw partner dat u haar niet meer hoeft te dragen. Zij kan het wel alleen. Ook helpt zij u met het in elkaar zetten van de hulpmiddelen bij de volgende oversteek en laat het voedsel vinden dan maar even. Aangezien u op de tast uw eigen bewegingen het best kent en de natuurlijke richting zelf voelt, is de hulp eigenlijk niet eens heel handig. Zij raakt uit balans omdat het succes van de samenwerking dat wel verwacht werd, er helemaal niet is.
De voorraad proviand is dan af en toe wel leeg, zodat u honger krijgt op momenten dat het pad steiler is. U besluit dan op enig moment ook om haar hand los te laten als zij op het brede pad toch steeds het tempo voor u beiden zo afremt. In die tijd zoekt u dan wel zelf even naar voedsel en water. U vind helemaal geen voedsel, maar struikelt wel vaker. Regelmatig ook venijnig hard. De frustratie neemt toe door honger en pijnlijke beurse plekken op uw lijf.
En ergens neemt u beiden een ander pad en bent elkaar uit het oog verloren.
++++++++++
Het is, wat mij betreft, een metafoor voor het leven. Het leven waarin u de meeste dingen voor een eerste keer zelf moet gaan doen en dus eigenlijk in het duister tast. U leeft immers voor het eerst en wat er morgen komt, hebt u nog niet eerder meegemaakt. Het kan er wel op lijken! En ook kunt u voor een deel voorbereid zijn geworden. Maar dat gebeurd allemaal door verschillende gidsen.
Meestal met de allerbeste bedoelingen, maar die gidsen missen ook allemaal een stuk van het parcours. Het zijn mensen bij wie de landkaart is beschadigd of waarvan de legenda, die zich meestal aan de zijkant of de onderkant bevindt, volledig ontbreekt. Waardoor u de onmisbare uitleg van de diverse aanduidingen op de route niet krijgt. Dat is voor mij de blinddoek in de metafoor.
Maar... het had net zo goed kunnen zijn dat uw rechter-enkel aan de linker-enkel van uw metgezel was gebonden. Of dat de een alleen maar de linkerkant zou mogen zien en de ander alleen de rechterkant. Dat veroorzaakt ook een totaal verschillend gezichtsveld. Maar... om kort te gaan, het symboliseert gewoon dat onze informatie niet compleet is en we niet de toekomst kunnen zien, maar het wel samen moeten doen. Er is altijd een deel dat u onbekend zal zijn en wat u zelf moet gaan invullen.
Dat is natuurlijk al moeilijk genoeg mét een gids, maar stelt u zich eens voor dat u dit moet doen zónder een gids. En dan niet eens zonder Gids, maar ook nog eens zonder dat u precies weet wáár u bent, wie u bent of wát uw taak is.
Doorlopende veranderingen hebben in de loop van tijd immers het anker verplaatst. De basis is zoek. De maatschappij waarin u een relatie tot een goed einde moet brengen of waarin u uw kinderen moet grootbrengen, is alweer een totaal andere maatschappij als waarin uw ouders opgroeiden. En die was anders dan die van hun ouders. Dus de voorbereiding en het inzicht dat we meekrijgen van onze ouders, is bij lange na niet compleet.
Hoe de huidige maatschappij u vandaag informeert kan volledig tegenstrijdig zijn, met hoe de maatschappij ons een aantal decennia eerder had voorgelicht. En ál die aanpassingen bij elkaar, zijn gemaakt door alle generaties voor u. Generatie na generatie met maar een fractie van de kennis van de wereld en ook niet de 'volledige' kennis van de voorgaande generaties. Maar in elke periode heeft een generatie, met de kennis van hun eigen tijd, toch wel steeds de bakens weer verzet.
En dan praat ik nog niet eens over de beperkingen die onze eigen beschadigingen en ervaringen veroorzaken. Die ook een hele eigen persoonlijke interpretatie oplevert. Een ervaring, die we dan ontegenzeggelijk ook weer zullen gaan versmelten met de bestaande informatie die we hebben. En zo passen, ook wij, die informatie weer een beetje aan. Als bijdrage aan het verhaal, de informatie en het voorbeeld dat wij weer zullen doorgeven aan de volgende generatie.
U kunt zich vast voorstellen wat er in deze situatie gebeurt, als u helemáál geen betrouwbare, bestendige Gids hebt. Niemand die de weg vóór u, ziet en kent. Wijzelf kennen de basis helemaal niet en weten ook niet eens meer waar we die überhaupt nog moeten zoeken. Dan doet we toch maar gewoon wat?
Het lijkt misschien wel of we een bepaalde orde handhaven en ons leven maatschappelijk onder controle hebben, maar dat is een misleidende en misplaatste gedachte. Want eigenlijk leven we in geestelijke onwetendheid, met gebrekkige onvolledige kennis en zonder overzicht. Dat doen we dan ook zonder een gids die het grote overzicht wel heeft en zonder de broninformatie van de oorspronkelijke blauwdruk.
De gidsen die ons informeren, doen hun best, maar de maatschappij drijft ons met de bestaande informatie, juist de tegenovergestelde richting op. We zijn gericht geraakt op wat we fysiek kunnen beïnvloeden. Wat zichtbaar is. Geld, goederen en bezit. Dat is wat toonbaar is en de geestelijke armoede en onkunde blijft ongelooflijk hard oplopen.
Welke aantoonbare diepe en trieste impact dat heeft, maar ook welke oplossingen en antwoorden daarvoor zijn, dat bespreek ik in het volgende deel.
Maar niet..... zonder je eerst alvast een impressie te hebben gegeven van wat liefde is volgens de Bijbel. Om aan te geven hoe groot de liefde wordt gezien.
DIT is namelijk wat Paulus in de Bijbel over de liefde zegt. In hele duidelijke taal en met niet mis te verstane woorden:
"Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn." 1 Korintiërs 13:2
"Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs om te worden verbrand – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten." 1 Korintiërs 13:3
Dát is het belang en de aandacht die God aan liefde toekent en die Hij ook ons wil bijbrengen. Het ontzag en het respect voor de oneindige schoonheid en de zuivere puurheid van de liefde. Zó groot dat alles hieraan feitelijk ondergeschikt is. Dat biedt perspectief, nietwaar?
Wordt dus vervolgd
Comments