De belangrijkste reden voor dit onderwerp is dat gebrokenheid in gezinnen een ongelukkige trend veroorzaakt. Er is niets van grotere invloed in je verdere leven dan je persoonlijke ervaringen tussen 4 en 8 jaar. En laten nu precies de kinderen in de leeftijdsgroep van 4-12 jaar, net zo vaak een scheiding meemaken.... als álle kinderen in de twee leeftijdsgroepen van 0-4 jaar en van 12- 18 jaar sámen!
Weet u hoeveel minderjarige kinderen er in Nederland leven? Dat waren er 3,3 miljoen eind 2019. 3.300.000 minderjarige kinderen. Weet u hoeveel kinderen daarvan in een huis leven waarin de beide ouders niet meer samenwonen? Dat zijn 723 duizend minderjarige kinderen. Dus van bijna een kwart van alle kinderen onder de 18 jaar, wonen de ouders niet meer samen.
Binnenkort een miljoen kinderen in een gebroken gezin?
Daar komen elk jaar een kleine 50.000 kinderen bij. Met dien verstande dat, elk kind van 17 jaar die 18 jaar wordt, daar vanaf geteld moet worden, omdat ze dan niet meer als minderjarige tellen. Maar ze zijn vast niet ineens ook minder kwetsbaar. Als we die cijfers dan volgen, dan zijn het wellicht eind dit jaar rond de 900.000 kinderen en bereiken we binnenkort een miljoen kinderen.
Het zijn gruwelijke getallen. Met gruwelijke gevolgen. Wij zijn geneigd dat te bagatelliseren. Omdat het immers al jaren zo gewoon is. En daarom onderschatten we ook de impact ervan.
Een volledig schuldloos slachtoffer...
Maar laten we dan eens gewoon de volgende eerlijke vraag stellen. Hoeveel kinderen hebben er schuld aan de scheiding van hun ouders? Wat vinden we van die vraag? Vervelend? Confronterend? Maar is het antwoord niet gewoon klip en klaar?
Wat mij betreft is dat getal in ieder geval 0,0! Oftewel NUL komma NUL! Want geen enkel kind is verantwoordelijk voor een scheiding. En tóch leven nu bijna 900.000 kinderen zonder hun vader en moeder bij elkaar.
....geven we levenslang!
Mag ik het dan stellen zoals het feitelijk is? Voor kinderen is het 'levenslang krijgen' voor iets waar ze volkomen onschuldig in zijn. Iets anders is er niet van te maken. Want vanaf dat moment dat zij schuldloos betrokken zijn geraakt in de scheiding van hun ouders, is de relatie totaal anders.
Zij moeten vanaf dat moment namelijk onwillekeurig rekening houden met de situatie van hun ouders of ze zijn daartoe emotioneel gedwongen. Ze worden verplicht te reizen tussen verschillende huizen, of te leven in verschillende huizen. Met verschillende regels. Zo krijgt de richting van de opvoeding vaak een heel ander en ongezond karakter, omdat het vaak doorspekt is geraakt van de schuldgevoelens van ouders. En in veel gevallen krijgen kinderen te maken met een andere partner aan de zijde van hun moeder of hun vader.
Hoe dan ook, is er een grote impact voor de kinderen, waarin zij niets te kiezen hebben gehad, terwijl het wel voor altijd hun toekomst veranderd.
Natuurlijk verloopt niet elke scheiding even destructief en beschadigend, en zullen sommige scheidingen ook een zegen zijn. Maar laten we vooral niet die uitwassen de aandacht geven. Dat is een basis leggen voor een excuus of voor verklaringen om scheiden in discussies te rechtvaardigen of te verdedigen. Want hoe je het ook wend of keert, het is een vaststaand feit dat er op de hele wereld van 7,5 miljard mensen, er maar twee mensen jouw eigen natuurlijke ouders zijn.
Je hebt één biologische vader en één biologische moeder. Een andere optie is er niet!
Dat is het meteen het grote kernverschil tussen kinderen en hun ouders
Hoe groot de onderlinge band in een gezin ook is, er is en blijft altijd één bijzonder groot verschil tussen de kinderen en hun beide ouders. En dat is precies dit verwantschap. Want terwijl de kinderen 100% van beide ouders zijn, zijn die beide ouders juist helemaal niets van elkaar. Dat is wel even een verschilletje. Een levensgroot significant verschil zelfs. Als de ouders gaan scheiden of uit elkaar gaan, is precies dát, wat het verschil maakt in de oplossingen. Die gaan over gelijk en eigen belangen.
Dat heeft invloed op de duur voor het herstellen van de gebrokenheid voor de onschuldige kinderen. De wond wordt opengehouden na de scheiding door de wrok van ouders naar elkaar. Er is geen respect voor elkaar over te brengen aan je kinderen, als je uit elkaar bent gegaan. Dat is zo'n grote contradictie en ook zo hopeloos naïef om dat überhaupt van jezelf te geloven. Wensdenken is het. Mooie praatjes om je imago overeind te houden voor de buitenwereld. Wanhopig volhouden. blijven
Want met iemand je huwelijk beëindigen en dan claimen dat jij je kinderen respect voor hun vader of moeder bijbrengt, is toch hetzelfde als zelf geen spruitjes lusten, maar tegen je kinderen zeggen dat het lekker en gezond voor ze is. En dan heb ik het alleen nog maar over de mensen die dus claimen daarvoor nog hun best te doen, na de scheiding. Maar in talloze scheidingen is dat natuurlijk al niet eens aan de orde.
Een scheiding heeft voor de kinderen invloed op de verbinding tussen hen allemaal afzonderlijk. De relatie tussen kinderen en hun vader, de relatie tussen kinderen en hun moeder en.... voor de kinderen de relatie tussen hun beide ouders samen, die ineens 'niets' meer van elkaar zijn. Die kunnen elkaar immers missen als kiespijn en ze hebben samen geen enkele relatie meer over om te beschermen, anders dan dat ze samen kinderen hebben. En dat besef voor de impact van de kinderen, wordt in de oplossingen lang niet altijd volwassen benaderd.
Is het negeren van de ernst ook een trend?
We beseffen het niet zo scherp meer. We stellen het ook zo scherp niet meer. Omdat er ondertussen al een complete generatie is van gescheiden kinderen, (laten we dat gemakshalve, zo maar even noemen) die zelf ook ouders zijn geworden. En die gescheiden kinderen, zijn als ouders zelf wellicht ook alweer gescheiden. En zo is er een trend ontstaan. Want we zijn er allemaal wel groot om geworden, nietwaar? We hebben dat 'loyaliteitsconflict' van kind naar ouders, op een of andere manier, allemaal onder controle gekregen, verdrukt of verwerkt,
Maar dat komt omdat de menselijke psyche leert en vormt. Dat past zich aan en camoufleert pijn. Dat trekt zich terug en beschermt zichzelf. En met name in kinderen, gebeurt dat op een fantastisch effectieve manier. Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat het lerende vermogen nooit groter is dan in de periode van het opgroeiende jonge kind. In hun brein hebben zij een enorme capaciteit gekregen om alle nieuwe observaties die zij doorlopend moeten doen, te kunnen verwerken.
Dat is noodzakelijk voor kinderen. Omdat al deze observaties een plek krijgen in de vorming voor hun eigen persoonlijke blauwdruk, die hun gids zal zijn voor de toekomst. Een vloek en een zegen tegelijkertijd, omdat de invloed van ongezonde ervaringen op de toekomst dus in deze periode ook het grootst is. Want de innerlijke 'perceptie' van problemen en ervaringen, zijn immers óók die van een kind. Een kind dat nog niet volledig emotioneel ontwikkeld is.
De Winst&Verlies rekening in de balans
Die enorme impact op de toekomst is dan juist niet het duidelijke zichtbare effect. Het heeft juist niet het trieste meeslepende effect dat je een beschadigd kind kunt aanzien. De gruwelijke impact is namelijk juist dat het bijzonder goed verborgen is geworden in het systeem. Zo goed dat dagelijkse keuzes onwillekeurig en ongemerkt zijn beïnvloedt. Zonder dat iemand zich daarvan zelf bewust is.
Het is niet de 'winst' van de verwerking en 'ermee hebben leren omgaan', maar juist het trieste 'verlies' ervan.
Want er heeft destijds al een aanpassing plaatsgevonden. En vanaf daar heeft het systeem, en de gewoontegetrouwe reactie op situaties, al een ander patroon gekregen. Het is een ander pad ingeslagen of heeft een afslag genomen. Het gaat ook niet meer terug naar dat oude pad. Gaat ook niet meer 'op zoek' naar het eerdere pad, omdat het geen prettige ervaring was. En daarmee wordt de route op het levenspad veranderd en de toekomst erdoor beïnvloedt.
En dat is wat voor een groot deel de trend van gebrokenheid veroorzaakt en de reden dat die trend zich ook blijft ontwikkelen.
De vorming van gewoonten en gewoontegetrouwe reacties ontstaan in iemands jeugd
Die impact is heel veel groter dan u denkt. Het is zelfs van cruciaal belang voor het vervolg in iemands leven. Want een grotere impact, dan een traumatische ervaring bij het jonge opgroeiende kind, is er niet. Uiteraard is dat door veel meer oorzaken mogelijk. U kunt zich wel iets voorstellen bij situaties zoals een oorlog, verlies van een direct familielid, ziekte of misbruik. Deze situaties heb je echter in de meeste gevallen niet helemaal zelf in de hand. Sterker nog, de onderlinge familieband zou door diverse externe gebeurtenissen wellicht sterker kunnen worden, omdat je die juist samen doormaakt.
Maar een beschadiging van de eigen vertrouwde omgeving, van binnenuit door dierbaren, met tumult middenin de eigen eerste kring, zoals een scheiding in het eigen gezin, lijkt juist helemaal geen uitzondering meer te zijn. En in die situaties speelt ‘overmacht’ een veel kleinere rol, of helemaal geen rol. Wamt u hebt zelf ook invloed gehad op het verloop van het huwelijk.
Maar die kant willen mensen niet op. Het is veel gemakkelijker om schuld, schaamte, verantwoordelijkheid en verwijt, over en weer aan te wijzen. Dat vooral bij die ander neer te leggen. Hier worden alle zwaktes van de mens juist genadeloos blootgelegd en als levend voorbeeld door ouders aan hun kinderen voorgedaan.
Over opvoeden gesproken. Want dan passeert alles de revue bij elkaar. De liefde of de teleurstelling in liefde heeft hierin een hoofdrol. Want liefde, of het verlies daarvan, speelt de belangrijkste rol in het verliezen van waardigheid en respect. De relatie tussen de vader en moeder kenmerkt zich in kleingeestigheid door ineens als kinderen hun primitieve reacties te tonen. Die van afgunst, jaloezie, erkenning, afwijzing en egoïsme. Wie denkt dat te kunnen verbergen voor de houdt zichzelf voor de gek.
En wat als de perceptie van liefde en vertrouwen wordt beschadigd?
En het trieste gevolg daarvan is namelijk dat de perceptie van liefde en vertrouwen wordt beschadigd. Het vertrouwen in de puurheid van liefde. En precies dat, is de basis van onze geestelijke beschaving. En die impact is groot, juist omdat de beschadiging in de kern heeft plaatsgevonden, toen die kern nog kwetsbaar was.
Niet eens alleen bij het kind, maar ook bij de ouders. Nu waren de ouders al voor een deel gevormd, maar geven het gebrek door. Het kind is dus niet alleen onschuldig veroordeeld tot levenslang, het kind heeft ook zichzelf van binnen blijvend aangepast voor de toekomst. Juist door het snelle lerende en observerende vermogen, heeft het kind onwillekeurig, gebaseerd op de ervaringen, in een relatief korte tijd haar perceptie gewijzigd en haar blauwdruk aangepast om gewapend te zijn tegen een toekomst waarin ze meer beschadiging zal willen voorkomen.
Er gaan schuifjes dicht...
Wat averechts werkt. Want door die ervaringen heeft liefde, liefhebben, liefde geven en liefde kunnen ontvangen, voor altijd een andere kleur gekregen. Niet meer dat volmaakte wit van pure onschuld dat je was bij je geboorte en wat je als baby uitstraalde, uitzond en zo ook ontving. En ook niet meer in diezelfde volheid. Omdat daarmee onwillekeurig er een klein beetje licht is uitgezet. Alsof er wat lichtuitgangen zijn afgesloten. Waardoor er vanuit die openingen er geen licht meer uitgaat, maar er ook niet meer in komt.
Daardoor zal, in de toekomst van dat kind, haar liefde iemand niet meer bereiken die het wel verdiende. Of zal dat het kind, die het zelf van iemand had kunnen krijgen, en dit nodig had gehad, niet meer bereiken. Omdat het zelf openingen heeft geblokkeerd en dichtgezet waar dat ene stukje emotie niet meer uit of in kan komen. En dat is een voortdurend proces. Een proces dat, letterlijk, verzuring in iemand brengt. Dat zie je wel eens in de praktijk. Zoals je wel eens zo’n echt verzuurde oudere man of vrouw bent tegengekomen.
Je kunt niet meer geven, wat je niet meer hebt!
En zo zou er met elke beschadiging steeds meer openingen gesloten kunnen raken. Zo kunnen we op allerlei kleine cruciale details, die meestal juist nét het verschil betekenen, niet meer geven of ontvangen. En zal er steeds meer reserve kunnen ontstaan, in een beperkende stand van zelfbescherming, die nog maar weinig licht, liefde en vertrouwen doorlaat.
En zo zal het ook mogelijk worden, dat iemand zelfs die onvoorwaardelijke liefde aan de eigen kinderen, niet meer in volkomenheid kan geven. Waardoor op die manier onwillekeurig de eigen beschadiging wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Met alle gevolgen van dien. De trend wordt in stand gehouden of verslechterd. Want als je door je eigen ervaringen en aanpassingen al 15% of 20% had uitgezet, kun je dat als volwassen ouder al niet meer doorgeven aan je kinderen, nietwaar?
Er is een volmaakte oplossing om een trendbreuk te veroorzaken
En precies daarin, in die almaar oplopende gebrokenheid van mensen, ligt de redding en de genade van God, de Vader van ons allemaal. Want hij is de bron van liefde in de meest zuivere pure vorm. Die ons wil helpen als wij ons naar hem uitstrekken, om toch steeds weer openingen die gesloten waren, weer open te kunnen zetten. Die kan helen en herstellen.
Maar wat nog veel belangrijker is dat Hij juist die gebrokenheid ook kan voorkómen. Dat precies Hij voor die de trendbreuk kan zorgen. Want als God in relaties aanwezig is, zijn Zijn wijze lessen dat ook. Door het Woord. Die Zijn wijsheid in de Bijbel heeft laten optekenen en ons een onmisbare handleiding heeft gegeven voor het beste en meest liefdevolle levenspad. Waarin je de kennis die je zelf misschien nooit ontvangen hebt, tóch kunt vinden en doorgeven.
En ik kan je vertellen dat als ik God, als die bron van liefde had gekend. Jezus als het licht van de wereld had gekend. De Heilige Geest had gekend als ondersteuning om de Bijbel als handleiding voor het leven te kunnen begrijpen. En als ik dan de gebruiksaanwijzingen zou hebben gevolgd, dan was mijn huwelijk niet gestrand van mijn kant. Dan had ik mijn kinderen niet beschadigd. En had ik ze heel veel meer kunnen leren over liefde en vertrouwen met het Woord als gids in de hand.
Waarom veroorzaken wij gebrokenheid?
Nu leeft, in mijn beleving, in geen enkele ouder het idee om de kinderen bewust slecht te behandelen of op te voeden. Maar aangezien er geen handleiding bij de geboorte meekomt, moet je het als ouders doen met wat je leert in de praktijk, on the spot, en met wat je al geleerd had. Lessen en ervaringen die je uit je eigen belevingen hebt opgeslagen of wat je is doorgegeven door je eigen ouders of voorgaande generaties.
Dat is dus wel een veranderlijke route. Want dat geeft, ook nog eens gecombineerd met de veranderende normen in de maatschappij, natuurlijk hetzelfde recept als het bekende spelletje op de basisschool. Je gaat dan, in een groep, degene naast jou iets in zijn oren fluisteren, die dat ook aan de volgende, dan weer fluisterend moet doorgeven. De uitkomst is bijna altijd een heel ander verhaal dan waarmee is begonnen.
Veranderlijk en onbetrouwbaar vs Onveranderlijk en betrouwbaar
De verplaatsing van het voorzetsel on, verandert alles! Want er is een bijzonder groot verschil tussen de onvoorwaardelijke liefde van God naar zijn schepping en die tussen mensen onderling. En dat is de zuiverheid en de onveranderlijkheid ervan. Het gezegde luidt immers: Niets veranderlijker dan de mens. Dat veroorzaakt het wantrouwen op de onvoorspelbaarheid.
Wat daarnaast ook een onmeetbaar groot verschil is, is de alomvattende wijsheid van God. De oneindige diepte in het begrip van wat het beste voor ons is. En juist die wijsheid, heeft God voor ons achtergelaten in een duidelijke handleiding, die niet mis te verstaan is. Een compleet naslagwerk om alles te kunnen opzoeken wat wij in onze perceptie hebben verborgen, beschermd of afgesloten.
Nu blijken wij als zogenaamd 'veranderlijke' mensen, in de kern, juist heel veel onveranderlijker te zijn dan we dachten. Ons DNA is in duizenden jaren, met nog veel nullen achter de 0, (nul komma) zo goed als niets veranderd. Dat geldt dus bijvoorbeeld voor ons immuunsysteem, maar ook allerlei chemische reacties in het lijf, die hierop gebaseerd zijn. Onze zwakte in de behoefte aan erkenning en verbinding is universeel, net als onze reactie op afwijzing, pijn, verdriet en verlies.
Dat is precies wat ons parten speelt als we in een gevoelig en emotioneel conflict terechtkomen zoals die van een scheiding.
"Waar twee vechten, hebben twee schuld" is duivelse sluwheid!
"Niets menselijks is ons vreemd" is net zo'n mooie gevleugelde uitspraak. Dat zal ook best en ik zou me kunnen troosten met de gedachte dat ik wellicht niet uniek ben in de fouten die ik heb gemaakt. Maar als in een relatie God niet aanwezig is en mensen God niet kennen, kennen ze vermoedelijk ook geen waarachtige excuses, geen vergeving en geen naakte spiegel. Je wilt je voor God niet verbergen als je Hem volgt. Daar is alleen transparantie en rechtvaardigheid in gelijkheid voor iedereen.
De duivel is van de misleiding en mooie praatjes. Van sluwe oneerlijkheid en halve waarheden. In een halve waarheid, wordt immers nog altijd de helft verborgen. Ik heb na mijn scheiding nog jarenlang mijn zinnen gezet op de erkenning van de helft van de schuld en de verantwoordelijkheid van mijn ex. Omdat de last en het besef van je eigen volledige aandeel, zwaar is. "Gedeelde smart is halve smart" nietwaar? Ook zo'n mooie uitspraak.
Precies dat is de kern van het probleem. Vasthouden en beschermen van eigen waarden omdat je niet zomaar je eigen schuld in je eentje kunt erkennen. Dat kost je of geld of je positie of je eigen waardigheid. En met die zelfbescherming beschadig je de onschuldigen alleen maar meer, zwaarder en langduriger. Het geeft al aan wie er het meest belangrijk is. Nogmaals, niet bewust. Niemand beschadigt zijn eigen kinderen bewust. Maar het is een onbewust systeem.
Uit wiens mond komt wat je zegt?
Vanuit het geloof is er de overtuiging naar God toe, dat je altijd verantwoordelijk bent voor wat je zelf kiest om te doen. In woord en daad. Als je weet wat de menselijke zwakte is en je die wilt bestrijden met hulp van God en het voorbeeld van Jezus, leg je dat steeds op de weegschaal.
Is het dan gerechtvaardigd om een overtreffende trap te gaan bestijgen om een conflict te beslechten? Omdat je vindt dat je gelijk hebt? Dat zou je kunnen vinden, natuurlijk. Maar is het eindresultaat dan een kleine of een grotere wond? En zo verschuilen we ons achter principes, waarmee we onszelf vergoelijken. Om ons eigen aandeel te verzachten door verantwoordelijkheid toe te kennen aan iets wat de ander heeft gedaan of gezegd.
Maar ik kan helemaal niet voor anderen spreken, alleen maar voor mezelf. Ik kan nooit volledig in het beslisproces en de automatische reacties kijken. Niet waar het vandaan komt of wat de oorzaak is. Ik heb de mogelijkheid om ernaar te luisteren en te zien of en wat ik ermee zou kunnen. Het recht en de macht om erover te oordelen heb ik niet. Omdat wat ik hoor of zie mijn eigen perceptie is. Die reacties boven brengt op mijn eigen kind-ervaringen, die pijn doen en waar je aan wilt ontkomen.
En dat is waar God heling kan brengen. In de levenswijsheid van Zijn boodschap. Waarin zelfbeheersing en wijsheid belangrijke lessen zijn. Spreuken staat er vol mee. Als je leert dat de vrijheid van vergeving, helemaal niet alleen maar gaat om de onderdanige knieval naar een ander te doen. Maar dat de bevrijding juist ontstaat door jezelf daarmee te verlossen van die bittere wortel in jezelf naar die ander toe en die ander daarmee vrij te zetten.
Ach, lieve mensen, ik begrijp heus wel de enorme afstand van deze houding tot die van de huidige maatschappij. En hoeveel verzet je onwillekeurig zou kunnen voelen, bij dergelijke utopische voorstellingen van vrede en harmonie. Omdat het niet de dagelijkse praktijk is. En dat er zoveel schijnheiligheid is in de wereld, juist ook in die wereld van religie.
Maar kijk diep in jezelf en voel en kijk naar wat je verlangen zou zijn in je relaties. En beoordeel dan of deze levenshouding je nu zwak en kwetsbaar maakt, of dat je leven juist bewust, vrij en vol zingeving wordt.
NOOT: In het volgende stukje wil ik een aantal onderdelen meer in de persoonlijke vorm benoemen. Omdat ik niet wil generaliseren of voor anderen invullen. Dat zou kwetsend of aanmatigend kunnen overkomen. Uiteraard hoop ik dat als je er iets van herkent, je toch ook naar de oplossing en hulpmiddelen wilt kijken. Voorkomen is beter dan genezen.
Want ik ben zelf degene die mijn kinderen gebrokenheid heeft gebracht door te scheiden. Ik heb hen beschadigd door ruzie te maken. Door het op den duur steeds vaker niet de beheersing heb gehad om dat buiten hen te houden. (Nog afgezien van het feit dat ik het überhaupt ook niet met hun moeder op die manier zou moeten voeren) Ik heb ze beschadigd door ze te betrekken in persoonlijke frustraties, die hen niet aangingen. En uiteindelijk heb ik hun vertrouwde nest uit elkaar gerukt.
Daarna stopt het nog niet, want ik heb ze vervolgens ook nog getoond hoe je dan liefde domweg verplaatst en naar een nieuwe liefde op zoek gaat. Dat is weliswaar naar een maatschappelijk geaccepteerd voorbeeld, maar is dat werkelijk een excuus? Omdat we het ongeveer allemaal zo doen?
Maar... ook als ouder in de opvoeding heb ik niet de wijsheid toegepast die er wel te vinden is. Ik weet niet hoe het bij anderen werkt, maar de lijn tussen straight willen zijn, regels willen handhaven en in wijsheid opvoeden is dun. Je overwicht in de ouder- kind relatie gebruiken kan op vele manieren en ook op veel verkeerde manieren.
Mijn partner heb ik beschadigd door mijn frustratie over onderwerpen te hebben laten oplopen naar ordinaire ruzies. Haar gekleineerd en respectloos behandeld, omdat ik vond dat ik net zo werd behandeld. Ik heb gescholden tijdens onenigheid, en strijd gevoerd om gelijk te willen hebben. Ik heb het feit dat we in staat waren om een beetje ruzie te maken, gewaardeerd als pluspunt. Omdat ik vond 'dat we aan elkaar gewaagd waren' en dat af en toe knetteren in een relatie iets gezonds zou zijn.
Terwijl niets van dat alles tot oplossingen leidt. Niets daarvan leidt immers tot een groter vertrouwen en het verdiepen van de verbinding. Het enige dat ik zelf weet, terugkijkend op mijn leven, is dat ik ongeveer alles van die richtlijnen als leefregels uit de Bijbel heb gebroken in mijn huwelijk en in mijn relatie tot mijn kinderen. En ik zou die leefregels graag hebben gehad als handleiding en lessen om die beschadiging en gebrokenheid te hebben kunnen voorkomen.
En ik weet zelf waar het vandaan komt, dat ik ze bijna 40 jaar heb genegeerd. Omdat mijn perceptie van God en de ervaring met geloof..... uit mijn eigen jeugd komen! Mijn perceptie was een negatieve ervaring met God, maar ik had niet door dat het eigenlijk een negatieve ervaring met mensen is geweest. Door mensen die een interpretatie van het Woord bieden en hun organisatie er op inrichten met eigen regels. Niet door God en niet door zijn Woord.
De onvoorwaardelijke liefde die je van ouders naar kinderen zou mogen verwachten is wellicht het type liefde in de Griekse grondtekst van de Bijbel A'ga.pe wordt genoemd. (Spreek de G uit als een zachte K, zoals in het Engelse Goodbye) De verwachting is dat ouders van hun kinderen zouden moeten houden met een type liefde die onbaatzuchtig en onvoorwaardelijk zou moeten zijn. Een liefde die het dichtst in de buurt komt van de onvoorwaardelijke liefde die God heeft voor zijn schepping.
Wikipedia heeft warempel een mooie uitleg:
Agape, Oudgrieks: ἀγάπη, is een Grieks woord, dat in het Nederlands vaak met 'liefde' wordt vertaald. (Ons woord 'liefde' wordt vaak gezien als een verarming van het woord in zijn volledige betekenis.)
Met a'ga·pe wordt een door beginselen geleide of beheerste liefde bedoeld. Ze kan al dan niet genegenheid en warme gevoelens inhouden. Deze liefde richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet.
Het woord a'gapé werd door de Grieken zelf niet vaak gebruikt: eros, de geslachtelijke liefde, en philia, vriendschap, komen veel meer voor. A'gapé werd in het Latijn vaak vertaald als caritas, wat men kan vertalen naar het Nederlands als; dierbaarheid of naastenliefde.
Het woord agape komt (in de oud-Griekse vertaling (Septuagint)) in het Nieuwe Testament echter wel 110 keer voor. Het woord eros, dat de liefde tussen de seksen weergeeft, komt in de Bijbel alleen in de Griekse vertaling van het Oude Testament voor, maar helemaal niet in het Nieuwe Testament.
De uitleg dat het door de Grieken zelf, behalve in de vertaling van de Bijbel dus, niet veel werd gebruikt is omdat het voor hen een ongebruikelijke vorm van liefde is. Het is immers de enige vorm van liefde, die niet zomaar van nature ontstaat, maar juist ook een liefde die je niet kunt afdwingen. Het is een vorm waar je vrijwillig en bewust voor moet kiezen om te willen en te kunnen geven.
(Wiki) Een belangrijke eigenschap van a'gapé, caritas, is dat ze niet gebaseerd is op de eigen behoeften. Het Nieuwe Testament leert dat de mens deze a'gapé van God ontvangt, opdat we die zelf weer door geven. A'gapé kiest ervoor de ander te beschouwen zoals in 1 Korintiërs 13 gebeurt: altijd bereid het beste van de ander te denken, klaar om te vergeven, bereid het beste voor de ander te zoeken.
De onveranderlijke, zuivere goede handleiding van de bron van wijsheid en die wij dus als mensen ook echt niet beter kunnen bedenken, is het handvat van de Bijbel. Wat staat daar dan bijvoorbeeld in over de menselijke relaties en verhoudingen? Die tussen mannen en vrouwen, bijvoorbeeld. Daar is zoveel onbegrip over en er zijn zoveel meningen over te vinden, dat ik graag met u die ontdekking wil doen om dit helder te krijgen. Een open blik op de intentie van het Woord, zonder de richtlijnen in kracht te willen afvlakken.
Omdat daarmee een relatie tussen man en vrouw een gezegende verbinding wordt die niet meer gemakkelijk in een scheiding zal eindigen.
Dat kan niet anders dan een mooie onthullende reis worden. Maar mag ik dat dan overlaten voor volgende delen?
Wordt dus vervolgd...
Disclaimer: Graag wil ik opmerken dat ik weliswaar uit persoonlijke ervaringen put, maar dat elke gelijkenis over problemen of conflicten op geen enkele manier een interpretatie geeft of verwijst naar werkelijke handelingen van andere personen, anders dan mijn persoonlijke handelingen als ik die ook als zodanig beschrijf. Het is een algemene beschouwing op deze trieste problematiek, met de gelukkige en genadige omstandigheid dat deze trend omkeerbaar is en er heling en bevrijding van gebrokenheid mogelijk is.
コメント