In een kast, op de kamer hiernaast, staat een rijtje fotoalbums, een doos met Hi8 videobandjes en een oude videocamcorder om ze nog mee te kunnen afspelen. Dat kan eventueel op de TV, maar het beeld vervormt in de breedte.
Als ik het af en toe eens tevoorschijn haal en ga bekijken, kijk ik naar een ander leven. Een onbezorgde en ontspannen sfeer beweegt over het TV scherm. De oude onscherpe beelden die mij veel te breed maken, zijn uit een andere dimensie. Een totaal ander tijdperk. Ik herken het natuurlijk als mijn leven, maar het heeft geen enkele overeenkomst meer met de werkelijkheid.
Hoewel het zich voor mijn ogen afspeelt en de herinnering en de beleving ervan levendig is en heel dicht bij me staat, is de verbinding ermee in de realiteit op een volkomen onbereikbare afstand. Het is een afgesneden lijn. Volkomen doormidden gesneden. Zo scherp en met zulke gladde snijvlakken dat als je de uiteinden tegen elkaar aan zou houden, het lijkt of de lijn nog gewoon ongebroken terug het verleden in lijkt te gaan. Alsof het chirurgisch is doorgehaald met brandschone snijvlakken.
U kent misschien die oude Kung Fu films nog wel, waar een Japanse Ninja een vlijmscherp samoerai zwaard zo snel door iemands hals haalt dat het eerst lijkt of het hoofd nog gewoon aan de romp vastzit en er pas dan vertraagd afvalt. In de film kan veel. Goede special effects en een boeiend geschreven scenario, maken een verhaal levendig en kan het heel echt laten lijken. Maar de werkelijkheid is zo veel ingewikkelder dat het nooit te filmen zal zijn. Hoe beeld je het werkelijke gevoel van iemand uit?
Het lijkt dus heel dichtbij als ikzelf in de beelden tevoorschijn kom. Het is alsof ik gewoon langs die tijdlijn van nu helemaal kan terugkijken tot toen, alsof er niets aan het zicht wordt onttrokken. Ik kan het zien, het voelen en proeven, maar het is niet meer fysiek. Ik kan het niet meer vastpakken, aanraken of omarmen. Zou ik dat proberen dan zou ik er als een Fata Morgana doorheen grijpen in het luchtledige en waarschijnlijk struikelend op de grond vallen.
Tegelijk klopt die ontkoppeling van mijn verleden met de werkelijkheid ook helemaal niet. Want ik ben nog altijd dezelfde persoon en wie er nog meer op de beelden voorbij komen, zijn ook nog altijd dezelfde mensen. Als ik het beeld stopzet en de TV uitzet, is er immers niets verandert aan de werkelijkheid. Ik ben nog steeds wie ik ben. Ik adem, ik leef, ik herinner, ik lach, ik huil en ik heb lief. Ik heb ruimte, ik heb vrijheid, ik heb ervaring, ik heb leed en ik heb geluk. Heel veel nieuw geluk.
Dat is geen half geluk, geen gewenst geluk of gezocht geluk. Het is werkelijk geluk. Ik ben opnieuw getrouwd. En dat is geen tweede kans, geen surrogaat, maar volkomen zuivere liefde, intimiteit, vriendschap, vertrouwen en verbondenheid. ik ben gelukkig. Ik ben gezegend. Ik ben ook geliefd, het is intens, groots en compleet. Iets waar ik alleen maar van had kunnen dromen. Het is prachtig en compleet. Het is één geheel, zoals het kan en hoort te zijn.
Maar toch is het geen heel geheel, zogezegd. Het is wel ronde cirkel in ons beider leven, maar niet in 'mijn' leven. En ook niet in dat van haar. Niet in dat van haar kinderen en niet in het leven van mijn kinderen. Want ik ben niet de vader van haar kinderen. Ik ben geen onderdeel van haar en hun verleden en ik ben nergens te vinden in de jeugdherinneringen van haar kinderen. Niets van mijn wortels en takken is gebruikt als onderdeel waarmee hun nest is gebouwd. En dat is andersom precies net zo. Zij is niet de moeder van mijn kinderen. Zij speelde geen enkele rol in hun verleden.
Het is niet dat wij nu daarnaar op zoek zijn, of iets dergelijks. Dat wil ik hiermee ook helemaal niet zeggen. Het is gewoon de uitleg en een beschrijving van de werkelijkheid. Want hoe mooi en hoe bijzonder zo'n nieuw begin ook kan zijn, hoe volledig een nieuwe liefde weer kan voelen en hoe gelukzalig je bloed ook weer liefdevol kan stromen voor iemand, het is en blijft een eigen nieuwe cirkel. Hoe mooi vol, rond en compleet ook, het maakt niet de cirkel rond gezamenlijk met je verleden.
Er is een stuk van mij, een deel van mijn leven, dat stuk waar mijn kinderen in thuishoren, die nooit in die cirkel terechtkomt. En vice versa. Nu kunnen we als mensen allemaal de wens en de droom koesteren dat een goede verbinding zal worden. Dat de kinderen met elkaar zullen kunnen opschieten of zelfs vrienden worden. Het zou mooi zijn als je alle kinderen bij elkaar, samen kunt ontvangen, nietwaar? Dat is mooi en waardevol als dat kan en lukt. Prachtig!
Want er ontbreekt iets, dat we verplicht zijn om te dragen. Hand in hand kijken we naar onze beide levens en verleden, in de hoop er iets in te kunnen verbinden. Maar onze handen zijn gebonden door onomkeerbare keuzes. We zijn blij en gelukkig. Maar we zijn gedwongen om te respecteren en vrij te laten. Het is op momenten verscheurd geluk en gehandicapte blijdschap. Met name als het gaat om je kinderen. Haar kinderen en mijn kinderen. Die je lief hebt als niets anders op deze wereld, maar die nooit meer bij je kunnen thuiskomen in de volle zin van het woord.
Want de jeugdherinneringen, het nest waar je uit vandaan komt of van waaruit je als kind bent uitgevlogen, worden nooit een onderdeel van de nieuwe situatie. Er is een hele mooie overlap van de diverse cirkels van ieders leven mogelijk. We kunnen een hele fijne nieuwe verbinding maken. Maar bij iedereen afzonderlijk in deze situatie, elk persoon op zich, heeft een deel dat buiten die cirkel blijft. En dat geldt helaas ook voor ons samen, hoe hecht onze nieuwe verbinding ook is.
Nu is er werkelijk geen enkele twijfel in mijn hart en ziel dat ik met mijn huidige vrouw oud wil worden. En met mijn levenservaring tot nu toe is het voor mij zeker dat dit, bij leven en welzijn, ook zal gebeuren. Maar dat neemt niets weg van het feit dat er geen enkele macht of kracht is, die mijn verleden met dat van haar zal kunnen mengen. Niets dat het verleden en de herinneringen van mijn kinderen zal kunnen samensmelten met die van haar kinderen.
Alleen de mensen die zelf ook gescheiden zijn, zullen de werkelijke impact hiervan kunnen voelen. En hoe we allemaal ook ons best doen om het zoveel mogelijk te negeren, het te bagatelliseren, of het te willen compenseren, het is en blijft een onnatuurlijke situatie. We kunnen de pijn en de littekens van de breuk, met welriekende olie of zalf willen behandelen, maar wat er niet is, dat is er niet.
Wie dat wil afdoen als melancholische filosofie en mij wil vertellen dat die ervaringen ook goed kunnen zijn en dat het nu eenmaal zo werkt in de maatschappij. Dat we het leven niet in de hand hebben en we de liefde niet kunnen dwingen en dat zulke dingen nu eenmaal gebeuren. Dat het gaat zoals het gaat en we daarna alleen maar ons best kunnen blijven doen, om verder toch goed voor onze kinderen te blijven zorgen, die heeft in mijn beleving zijn gevoel afgestompt. En wie de levenslange beschadiging die wij in machtige aantallen aanrichten, klein wil houden, kan zijn eigen spiegel van schuld niet aan.
Hiermee zeg ik niet, dat we het lijden en die beschadiging grotesk op de voorgrond moeten houden en het onderwerp van gesprek moet blijven. Maar het wegduwen, omdat we er geen invloed op lijken te hebben en daartoe zelf niet in staat zijn geweest om het te voorkomen, is wel het andere uiterste. Die is zelfs heel begrijpelijk. Want geen enkele ouder wil zijn of haar kinderen bewust beschadigen. En als dat toch gebeurt is een kracht nodig om het zo te onderdrukken dat het leven toch leefbaar blijft. En gooien we het op overmacht. We kunnen het niet helpen....
Dat is een volkomen zwaktebod. En dat is omdat we zelf niet in staat zijn om dit verval in onze maatschappij te kunnen tegengaan. Om de neerwaartse trend van toenemende scheidingen en gebroken relaties serieus te kunnen terugbuigen. En we kunnen alle psychische problemen en de emotionele verloedering in de maatschappij van de jeugd op allerlei gebeurtenissen gooien, zoals we dat aan de Lockdown in de Corona-periode toeschrijven. Of de toenemende identiteitscrises onder jeugd. Maar hoe komt het dat ze in het geheel zoveel minder weerbaar lijken en zo makkelijk te beschadigen zijn?
Want hoe we het ook bekijken, die trends en de cijfers liegen er niet om. Hoe komt het dat er zoveel jongeren beschadigd zijn en het op zoveel vlakken zo ongelooflijk moeilijk hebben? Natuurlijk is dat de maatschappij. Er zijn redenen genoeg voor aan te wijzen. Maar is er ook op dat gebied niet een hele grote roze olifant, die we met zijn allen maar gemakshalve negeren en waar we langs heen kijken?
Het is namelijk een trend die zich heeft uitgebreid als een kring of als een olievlek. In een onderzoek, zal waarschijnlijk het raster van psychologische aandoeningen ook héél goed langs de lijn van gebroken relaties te leggen zijn, vermoed ik. Het is al van langer. Er zijn immers ook al heel veel beschadigde mensen, ook zelf ouders geworden. Ouders die zelf gescheiden kinderen zijn, om het maar zo te noemen. Maar die ondertussen grootouders zijn van kinderen die ondertussen ook al zijn gescheiden. Want dit verval is al generaties lang aan de hand. En wij kunnen die trend niet omgebogen krijgen.
Het is mij nu zoveel duidelijker geworden dat het tijd is om met een vertraging van 1,5 jaar, de serie "Waarom relaties niet zonder God kunnen" af te ronden. Het lijkt een ingewikkeld vraagstuk, maar het heeft een bijzonder duidelijk patroon. Er zijn duidelijke antwoorden. Ik had er zelf moeite mee, ik ben immers zelf onderdeel van de statistiek. ik kreeg ook hevig verzet op dit onderwerp. maar bovenal was ik er nog niet aan toe om dat precaire onderwerp aan te pakken.
Dat is heel goed te zien aan mijn vluchtgedrag in de serie. Deel drie en vier maakte ik een uitstap naar voeding. Omdat het zoveel raakvlakken zou hebben met ontwikkelde en vastgeroeste gewoonten. Die iets meer zouden verduidelijken van de psychologische systemen die ook in gebroken relaties spelen, omdat ze meer herkenbaar zouden zijn.
En dat klopt ook best, hoor. Het is ook echt wel boeiend om ook de psychologische systemen rondom de menselijke strijd tegen overgewicht te beschouwen. En de tips en de uitleg om verantwoord af te vallen in het licht van geestelijke wijsheid, is ook best heel mooi. Maar het was een complete wisseling van onderwerp. De overstap naar een heel ander onderwerp dan die in de serie bedoeld was.
Feitelijk was dat het laf wegduiken van de kern van het onderwerp. Want voor mezelf ben ik daarna wel verder gegaan met deel 5, maar heb dat nooit geplaatst of gepubliceerd. Ik kwam niet tot genoeg tevredenheid en vertrouwen dat ik het juiste te melden had. Er mistte nog iets. Steeds. Hoeveel ik er ook over bleef doorschrijven. Dat was voor een groot deel mijn onwillekeurige eigen weerstand tegen de pijnlijke rauwe spiegel die dat tegenover mijn eigen scheiding zette. Ik was nog niet zover om dat te benoemen, zonder ook naar anderen te wijzen. En dat was ook niet de bedoeling.
Ik was er dus nog gewoon niet aan toe, vermoedelijk. Nu wel! Daarom is het, met dit artikel, tijd geworden om die serie alsnog af te ronden. Dus ik hoop dat u alsnog met me mee gaat naar het slot en het afronden van die serie. Met het onderwerp dat zovelen van ons raakt en dat ook op zo ongelooflijk veel vlakken zo'n directe verbinding heeft met alles wat er in deze maatschappij en in deze wereld aan de hand is. En ik hoop u ook indringend te kunnen bereiken, maar dat het u toch ook echt zal verrassen.
Gaat u mee?
Als u het nog niet hebt gedaan, meld u dan aan op dit blog met uw mailadres. Dat is niet voor commerciële redenen. U krijgt van mij geen marketingmails. Het is slechts een ondersteuning waarmee u geen publicatie meer mist. Want er gebeurt niets anders dan dat u gewoon een berichtje in de mail krijgt wanneer er een artikel wordt gepubliceerd.