200 blogs! Een dankbaar jubileum - van gebrokenheid naar herstel

Lieve mensen,

Het laatste artikel was mijn 200ste gepubliceerde blogartikel. En laat die nu net over de man-vrouw relatie gaan. Een van de redenen dat dit blog is ontstaan!

De oorsprong van alle relatie! (Deel 6: Zij begint te huilen, Hij wordt boos.)

Mijn blogsite Weekvandeleek.com is in de laatste maand van 2020 gestart, op advies van een psycholoog. Op 28 december 2020 publiceerde ik mijn eerste artikel. Direct een paar tegelijk.

Dat is nu bijna vijf volle jaren geleden.

2020 – De start UIT de storm

Ik zat toen diep. Heel, héél erg diep. Het was ruim een jaar nadat de 19-jarige dochter van mijn toenmalige relatie was overleden (2019) Een noodlottig thuis ongeluk: een epileptische aanval met een bijzonder hoog gehalte aan ‘domme pech’. De relatie was daarna niet meer hetzelfde. Onmogelijk ook, natuurlijk!

Het was ook het einde van een beroerd coronajaar waarin ik ‘wakker’ werd, zoals dat blijkbaar genoemd wordt. Zowel in mijn werk als in mijn relatie, werd ik zo van binnen een eenzame eenling. Ik leefde in een andere provincie, zonder bekenden en zonder verleden.

Het was ook net ná kerst. Een week na de droevige verjaar-dag van het meisje dat, het jaar ervoor, op 20 december ook 20 jaar oud zou zijn geworden. Het huis zat die dag vol jeugd die om beurten lachten en huilden bij het ophalen van herinneringen.

Alles werd afgebroken

December 2020 was ook drie jaar nadat mijn huwelijk en een relatie van 32 jaar ineens op haar grondvesten daverde. Dat was in 2017. Het eindigde in een nare scheiding en uiteindelijk ook het faillissement van onze gezamenlijke bedrijven.

Een vol jaar verder, in december 2018, werd de scheiding officieel, maar… toen was ik ook al een half jaar uit huis. Mijn oude leven was volledig afgebroken. Tot op de grond! 32 jaar was eigenlijk al in een goed halfjaar, helemaal over.

Weer een jaar later, in december 2019 - nog geen twee weken na de trieste uitvaart van de jonge vrouw dus - hoorde ik bij de rechtbank dat mijn toelating tot de schuldsanering was goedgekeurd. Ik werd als een hulpeloze lappenpop heen en weer geslingerd van de pijn in mijn nieuwe leven, naar dat van mijn oude leven.

En weer een december verder dus, startte ik deze blogsite. Ik had die kerst (2020) mijn eigen kinderen niet gezien. Reizen was lastig in lockdown-tijd. In mijn nieuwe omgeving was angstig voor besmetting. Behalve mijn vriendin toen, heeft verder niemand in die omgeving ooit mijn kinderen gezien. In twee en half jaar tijd niet.

Ik voelde me eenzaam, ontheemd, in een lege relatie, in een vreemde omgeving.

De vrouw, een praktijkondersteuner, waarmee ik een eenmalige afspraak had zei:

Ik antwoordde:

Het begin van Weekvandeleek.com

Ik schreef altijd al graag. Voor mijn bedrijven, in nieuwsbrieven en communicatie, en ook op sociale media. Maar die dag liep ik van mijn afspraak op maandag 28 december naar huis, claimde een domeinnaam, opende deze website en deelde meteen een aantal artikelen.

En sindsdien schrijf ik. Daarmee maak ik orde in mijn hoofd. Pluis ik dingen uit om ze voor mijzelf in lijn te brengen en hoop ik onderwerpen en situaties begrijpelijk te maken, door ze op papier uit te rafelen. Voor mijzelf, maar ook voor anderen.

Ik begon dus op die dag in december. Maar mijn onderwerpen waren anders dan de hulpverlener waarschijnlijk had bedoeld. Ik schreef niet over mijn persoonlijke sores, maar over de wereld. De geopolitiek gaf me voeding, want ik was nog lang niet in staat tot zelfreflectie. Er was zelfs immers nog geen moment rust geweest voor het besef en de rouw van mijn eigen verloren leven.

.

De duitsternis voor dat het licht weer aanging

Toch was 2020 het diepste dieptepunt. Nog heel veel dieper zelfs dan in 2017. Want toen, óók in december, ben ik, na weken van onafgebroken ondraaglijke spanning, naar het spoor gelopen. Ik zag geen licht meer.

Maar ik ben daar gestopt. Vervolgens ben ik midden in die nacht in de vrijwillige crisisopvang terecht gekomen. Sindsdien weet ik dat zoiets niet opnieuw meer een optie is. Met name gezien de gevolgen voor mijn gezin en familie.

Maar toen had ik nog een huwelijk, een gezin, een huis en een bedrijf. Mijn toekomst was toen wel nog onduidelijk. En het is maar goed dat ik niet heb geweten wat er nog zou volgen. Want daarna geloofde ik nog in herstel.

Maar mijn huwelijk is niet hersteld. Mijn krediet werd verspeeld, tot in het bedrijf. Omdat, óók daar, genadeloos mijn crisis opname, met ons personeel werd gedeeld. Elke kans op een weg terug werd weggemaaid. Het moest allemaal onverbiddelijk kapot. Een eigen huis dat door de curator verkocht werd en de deur van drie bedrijven ging dicht.

In 2020 was ik innerlijk nog heel veel dieper stuk. De leegte was grondiger. Nu was ik dat alles al kwijt. Maar vervolgens opnieuw in volkomen eenzame leegte terechtgekomen. In een relatie onder een deken van verdriet en een nieuwe omgeving, die mij niet meer wilde. Omdat ik anders dacht.

Maar ik zat er vast aan een baan en dus ook vast aan de verplichtingen in de schuldsanering. Ik zat wel al de derde keer thuis. Vanwege een tijdelijk lockdown 'ontslag'. Alles was aardedonker geworden. Ik was leeg en sleepte me door het leven, snakkend naar een hartaanval en met smeekbeden voor het slapengaan om niet meer wakker te worden.

Een onverwacht begin van herstel

Niet lang daarna, begin 2021, gebeurde iets onverwachts. Eén van mijn artikelen trok de aandacht van iemand uit mijn verleden. Iemand die ik alleen van naam kende, niet persoonlijk. We raakten in gesprek. Eerst over maatschappelijke onderwerpen, later over het leven zelf.

Ook zij zat in een relatie die ineens ingewikkeld was geworden. De enige helft van de relatie die 'wakker' was. We herkenden elkaars situatie, maar het was praten zonder romantische bedoelingen. Onze gesprekken gaven richting, begrip en lucht. Het contact was gebaseerd op deze maatschappelijke raakvlakken.

We wilden na een tijd zelfs gaan kennismaken met z'n vieren. Gelijkgestemden in een gelijksoortige relatie, met herkenbare issues voor allemaal. Dat verbindt en het idee leek iedereen aan te spreken. Maar gelukkig is het daar nooit van gekomen.

In het late voorjaar bleken we onafhankelijk van elkaar in dezelfde week onze relaties te hebben beëindigd. Dat had geen van ons voorzien, maar we waren natuurlijk ook geen enkele uitleg aan elkaar verschuldigd.

Ik had ondertussen definitief ontslag gekregen en ik vond vervolgens een thuiswerkbaan — mijn uitbraakmogelijkheid. Ik kon ook als door een mirakel terug naar mijn thuisprovincie, in de stad waar mijn kinderen woonden. En zo ontstond ook de vrijheid voor een persoonlijke kennismaking met mijn praatmaatje en dat is gebeurd.

En toen ontmoette ik haar persoonlijk. Dat was, in de voorzomer van 2021, een bijzondere gebeurtenis. En nu ben ik drie jaar met haar getrouwd. Zó serieus was dat.

Van schrijven naar geloof

Ik heb mij bekeerd tot het levende geloof en liet mij in 2022 dopen. En ik ben in een ongelooflijk onherkenbaar veranderde emotionele staat.

.... Allemaal begonnen met een bericht van dit blog.

Dat is leiding van een hogere macht, lieve mensen.

Want nu, vijf jaar later, ben ik bijzonder gelukkig. Ik zie mijzelf als een voorbeeld van genade, maar nog altijd wel met een levend en pijnlijk litteken in mijn ziel. Want de pijn van gebrokenheid is diep, en blijft voelbaar, zelfs in geluk.

De duisternis had mij zonder dit contact overspoeld. Ik zou er niet meer zijn geweest. Ik zou de relatie met mijn kinderen verder hebben beschadigd, zonder dat ik dat ooit gewild zou hebben. Omdat ik mezelf helemaal nog niet bleek te kennen en ik in mijn eigen wijsheid en gelijk geloofde en dacht dat dat goed was.

God heelt, geneest en vergeeft, maar dat doet Hij in de geest. In de fysieke wereld blijft het patroon van de gevolgen gewoon bestaan en verder gaan. Toch is dat waar Zijn kracht mij in draagt, en Zijn wijsheid mij inzicht, geduld en berusting geeft.

Maar in de fysieke werkelijkheid heeft Hij ook één vriend naast me laten staan. Niet vaak en niet regelmatig, maar op de momenten als het hardst nodig was. Eén vriend, die mij kende en zich niet van mij afkeerde. Ik begrijp nu pas de wérkelijke impact die af en toe dat ene kleine dunne draadje in die tijd, op mij heeft gehad.

We zien hem en zijn vrouw binnenkort. Het is de tweede keer dit jaar. We hebben samen afgesproken. In December….

De pijn en de genade

Het allergrootste verdriet dat het diepste snijdt, is dat ik Zijn heling en genade tot op heden nog niet aan mijn kinderen kan geven. De erkenning van mijn aandeel in hun gebrokenheid kerft in mijn ziel. En ik kan het niet meer ongedaan maken! Ieder van hen zal nu onwillekeurig een eigen weg daarin moeten vinden.

Ieder zal zelf moeten groeien, ervaren, en dan ook later terugkijken op gemiste kansen en verdrietige onwetendheid. Net als ik. En ik moet lijdzaam ervaren en dragen dat ik er de oorzaak van ben en dit de gebrokenheid van deze wereld is.

Vijf jaar schrijven

Al schrijvend ben ik dus vijf jaar verder. Ik heb voor meer dan 31 uur aan leestijd geschreven — dat zijn meer dan zes boeken van 300 pagina’s. Over allerlei onderwerpen, in uiteenlopende gebieden. Voor elk wat wils, zou je haast zeggen.

De reflectie blijft soms lastig. Soms ligt het stil.

Want het gaat over relatie.

En daar heb ik ervaring in. Met álle emoties van hoog tot laag. En ik weet nu dat ik zelf een groot aandeel in mijn eigen gebrokenheid heb gehad.

Want het gaat over relatie…

En dát is de oorsprong.

Slot

Als een borduurwerk met chaos en warrige knoopjes achter, maar God ziet de schoonheid van het héle borduurwerk ook aan de voorkant.

#ikbeneenkindvanGod