De rafelige randen van de wond bloeden tranen.
Maar de scherpe snijvlakken zijn juist ijskoud.
Die worden niet ontdooid door het vloeibare zout,
dat snijdend brandt in de geestelijke zenuwbanen.
Het omvat alles in het complete spectrum van verdriet.
De gekartelde ruwe scheur voor de rauwe bijtende pijn,
en hart en ziel, die scherp van de verbinding afgesneden zijn.
Maar het zijn de wonden die niemand van buiten ziet.
De ontdekking is een brug te ver en een dag te laat.
Het brengt je ervaring door harde lessen van het leven,
en zal je een bezwaarde wijsheid voor de toekomst geven.
Want je kunt nooit meer terug als het over gisteren gaat.
Gisteren was je nog als een kind zo onschuldig en puur.
Maar als de onschuld is besmeurd en de liefde is gebroken,
als je als kind onveilig was en van zekerheid was verstoken,
dan is de verdere levenswandeling soms onvoorspelbaar guur.
Wie jong in een relatie vertrouwen, erkenning en liefde heeft gemist,
die is dat volwassen niet aan te zien en kan vrolijk lachen en fluiten.
Is Kampioen verstoppen geworden en daarin ook niet meer te stuiten.
Vaardig in zelfbescherming, maar... heeft zo het kerngeluk ook gewist
Gebrokenheid in de meest dierbare relaties is fundamenteel.
Dieper, verder, lager, onmachtiger en hulpelozer is er niet.
De ontwortelde volwassene die alleen zijn eigen kindpijn ziet.
Omdat die in de kern is blijven steken bij het gemiste onderdeel.
Hoe je dan kunt struikelen over wat je niet hebt geleerd.
Hoe je dan zelf overkomt wat je helemaal niet had gewild.
Of hoe je te laat herkent, dat je iets hebt gesmoord en verstilt
En dat 'blijven verbinden' niet zo gemakkelijk is als wordt beweerd.
Het kind in onszelf of het kind van onszelf kwijtraken,
omdat we de beschadiging niet stoppen maar doorgeven,
is als de onschuld vermoorden in het volle leven.
En die onmacht en dat besef kan je helemaal stukmaken.
Er is geen pijn zo fysiek als die binnen in onze onzichtbare geest.
Maar juist omdat niemand die pijn in alle naaktheid kan aanschouwen,
ben je er eenzaam en alleen mee, als je niemand durft vertrouwen.
En de onmachtige schijn van controle, drukt misschien nog wel het meest.
Het sloopt, borrelt en vult zich vanzelf met steeds hogere druk.
Niemand houdt het binnen, omdat de spanning blijft oplopen.
Voor verslaving of fysieke spullen is er is nooit genoeg om te kopen.
Niet te beheersen barst het ooit open en dan... lijkt alles stuk!
Heling en herstel is dan juist mogelijk zegt men, maar niets is minder waar!
Pijn slijt en verdriet droogt op, in dikke littekens die niets verminderen.
Het helpt alleen stug en onbuigzaam, elke vooruitgang hinderen.
Want dikke olie en heet vuur heeft geen enkele bluskracht op elkaar.
Een oplossing is er wel, maar die komt niet uit jezelf vandaan.
Want er is ongelooflijke kracht beschikbaar om je pijn te dragen.
Die is overvloedig aanwezig en je hoeft het alleen maar te vragen.
Of je het mag wegleggen bij Jezus, om dan samen met Hem verder te gaan.
Daarmee is nog altijd het lijden en het verdriet niet ongedaan gemaakt.
Maar je draagt het niet meer zelf met je mee en niet meer alleen.
De gevolgen blijven zichtbaar en pijnlijk, maar anders als voorheen.
Doordat je nu kunt zien dat je er, maar heel kort, door kan worden geraakt.
Omdat het kader van tijd en ruimte al die tijd aan je bleef vreten.
De menselijke beperking, die 'verloren tijd' als 'gemiste momenten' zag.
En die zo de hunkering van gisteren, nog wanhopig wilde zoeken in vandaag.
Omdat wie de toekomst niet kent... ook de morgen niet kan weten.
Loop je het pad ook niet automatisch met de aandacht gericht op het verleden,
als lichamelijk verval en de dood aan het einde van je wandeling op je wacht?
Dan heeft gisteren en haar vergane glorie, altijd je volle pijnlijke aandacht.
Maar wat je verloren en gemist hebt, kun je niet meer terugbrengen in het heden.
Als het vooruitzicht niets anders is dan onverbiddelijk verval en daarna de dood;
Waarom zou je dan ook niet willen vasthouden of beleven wat je heb gemist?
Hoe logisch is dan de schuld en schaamte, als jij je in situaties hebt vergist,
en je vandaag niet beter weet dan dat je daarmee gisteren, voor morgen hebt verkloot!
Maar hoe groot is dan de kracht van het geloof in juist een eeuwig leven?
Hoezeer brengt dat het lijden, het verdriet en de pijn dan in perspectief?
Het is niet minder, niet kleiner, en je neemt het nog altijd niet voor lief.
Maar wat als het fysieke einde juist voorziet in vernieuwing en leven?
Want geloof, hoop, liefde en leven als vooruitzicht is een heel nieuw kader.
Het maakt van gisteren een nieuwe hoopvolle kans voor vandaag.
Het is helemaal niet hopeloos voor morgen en daarmee omarm je die graag.
Want je loopt niet naar de dood, maar rechtstreeks naar de kracht en het leven van de Vader.
Amen!