Naar aanleiding van een opdracht van de huiskring binnen het thema; Het lijden van Jezus gezien door de ogen van...
Met mijn vrienden in het geloof; Bert, Gerard, Froukje, Rob, Cor, Irma, Dave, Jan Daniel, Laura en Dayna.
Het lijden van Jezus gezien door de ogen van Fabian
Omdat ik er vanuit mijn leven nu naar kijk, zo'n 2000 jaar later, wil ik me niet focussen op het lijden an sich, waar ik niet bij was. En dan kom ik toch op de genade van het feit, dát ik het er nu met jullie over kan hebben en we dit mogen bespreken en beschouwen.
Vanaf het moment dat het lijden met de kruisiging voor Jezus eindigde, is immers het geloof ook voor mij en voor ons allemaal toegankelijk geworden. Vanaf het moment dat hij is opgestaan uit de dood en zich toonde aan zijn discipelen, heeft hij hen de wereld over gestuurd met de opdracht om het Evangelie te verkondigen en, zoals ons wordt verteld in Lucas 24:47 met name om de 'vergeving van de zonden' te prediken.
Lucas 24:44-47 "Hij zeide tot hen: Dit zijn mijn woorden, die Ik tot u sprak, toen Ik nog bij u was, dat alles wat over Mij geschreven staat in de wet van Mozes en de profeten en de psalmen moet vervuld worden. Toen opende Hij hun verstand, zodat zij de schrift begrepen. En Hij zeide tot hen: Zo staat er geschreven en moest de Christus lijden en uit de doden opstaan op de derde dag. En in Zijn naam moet onder alle volken bekering en vergeving van zonden gepredikt worden, te beginnen bij Jeruzalem. U bent van deze dingen getuigen."
Het lijden van Jezus op zich, kenmerkt zich wat mij betreft in de strijd om zelfbeheersing en begrip. Het voorbeeld van mededogen in totale controle en oneindige wijsheid. Want ondanks dat Jezus een mens was, was hij natuurlijk ook God en had de beschikking over de Heilige Geest.
Hij heeft daarmee, vanuit de Hemelse kracht, zich op zo’n onwaarschijnlijk laag niveau van bewustzijn moeten begeven, dat een foutje wel heel snel gemaakt kon zijn. Er is doorlopend de scheiding moeten blijven en ook geweest, tussen het lijden als mens in het menselijk lichaam en de onmetelijke kracht om alles in een oogwenk naar zijn hand te kunnen zetten, als hij had gewild. En dan waren wij allemaal verloren geweest.
Want, wat wij nu pas weten, is dat dit de ultieme strijd tussen goed en kwaad is geweest, in de Hemelse gewesten. De strijd uit het universum om deze aarde, en zo het zuiverste niveau volmaaktheid te tonen aan de onvolmaaktheid, het kwaad. Getuige de omvang van de verleidingen die de tegenmacht, ook van een bijzonder hoog geestelijk niveau, heeft gedaan. Doorlopend tijdens zijn bedieningsperiode, maar ook juist op de cruciale momenten.
Grote momenten. Zoals het aanbieden van de hele wereld in de woestijn, nog voordat het reisplan van Jezus echt begon, tot het bittere einde. In de tuin van Gethsémané op ongeveer zijn zwakste moment. Het moest in volledig zuivere opoffering worden volbracht. Tot het moment dat God zich moest verbergen en Jezus aan het kruis alleen liet, omdat Hij als mens moest sterven. Markus 15: 34 "En op het negende uur, riep Jezus met een grote stem: Eloï, Eloï, LAMA SABACHTHANI! Hetgeen betekend: Mijn God, Mijn God! Waarom hebt Gij Mij verlaten?" Alleen gelaten met de schuld van de hele wereld, van zowel het verleden vanaf het begin, als de toekomst tot het eind, op zijn schouders. Om alleen te dragen en om als vervloekte te sterven.
Dat geeft het onbeschrijflijk hoge niveau aan. Van zowel het goede als het kwade. Het geeft voor mij weer dat de reikwijdte van de macht van het kwaad, niet eens zo veel lijkt te verschillen van die van het goede. Maar voor mij is de genadeklap voor het kwaad, tevens ook het respect van het kwaad voor de grootheid van het goede geweest, waar zij niet boven kan.
Het enige dat het kwaad namelijk nodig heeft gehad, is een flintertje van zijn misleiding in het goede binnengedrongen te krijgen, om te kunnen bewijzen dat de Allerhoogste, niet 100% de allerhoogste is. Daarom vecht Satan nog steeds uit alle macht tegen het moeten toelaten van respect, dat het flintertje zou zijn waarmee het goede in het kwade is binnengedrongen.
Het offer is zo'n overweldigende opoffering geweest in onbaatzuchtigheid en liefde, met name voor ons, als mensen. Daarmee hebben wij als mensen ook meteen zo'n immense erkenning gekregen van God en Jezus. Het maakt duidelijk hoe waardevol en dierbaar wij voor hen zijn. Terwijl wij, als onderwerp van die strijd, zelf niet eens het besef hebben om dat te begrijpen. Wij worden de moeite waard geacht om voor te strijden en te beschermen tot op het scherpst van de snede. Juist in tegenstelling tot Satan, die, ook in zijn geestelijke grootheid, ons als helemaal niets waardevols ziet. Die ons minacht als laagste soort onderkruipsels.
Zij hadden het immers ook bij kunnen laten. Het hier op deze aarde aan Satan laten en opnieuw beginnen met een andere planeet. Makkelijker waarschijnlijk. Gewoon opnieuw. En dan bijvoorbeeld de boom met de vruchten van kennis over goed en kwaad weglaten. Dat is niet gebeurd. Het is zo in die Hemelse strijd ook niet verdeeld geworden tussen de goede mensen voor het goede, en de kwade mensen voor het kwade. Want Satan had dan over heel veel meer mensen heerschappij gekregen. Maar met het lijden van Jezus, is de heerschappij van het goede over ALLE mensen, definitief bepaald.
En zo is in een wereld die het kwaad in zijn macht heeft, de ultieme wig gedreven, door de zonden van álle mensen en van álle tijden, in één keer te absorberen. Alle zonden, alle misleidingen, alle valstrikken waar we in zijn getrapt, alle misdaden, alle kwaad en ellende dat we hebben aangericht en wat we elkaar hebben aangedaan. Van iedereen die heeft geleefd en alle zonden die daarna nog begaan zouden worden.
Die beker heeft Jezus in één keer leeggedronken en in zich opgenomen, geabsorbeerd en geneutraliseerd. Een offer dat zelfs voor deze hemelse kracht de allerhoogste beproeving is geweest. Maar in hun oneindige wijsheid hebben zij begrepen, dat dit offer nodig is geweest om goedheid en genade bij ons te kunnen laten en ons niet in handen te geven van het kwaad. Zodat ons de kennis over goed en de ervaring om het goede te kunnen beleven, niet afgepakt is, maar ons juist voor eeuwig gegund en gegeven is, te midden van een wereld die onder de deken van het kwaad leeft.
En zo komt die nieuwe wereld er ook. 2 Petrus 3: 13 "Maar wij verwachten, naar Zijn belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waar gerechtigheid woont." Maar dus niet als een nieuw project zonder ons, maar juist mét ons, als wedergeboren van zoals we al zijn. Daarmee is de overweldigende liefde en compassie van God niet alleen overeind gebleven voor zijn eigen creatie, maar zelfs gegroeid. Want we zijn niet losgelaten en dan kunnen we met recht zeggen dat wij zijn kinderen zijn en hij van ons houdt met de liefde, zoals hij liefde bedoeld heeft.
Dat is precies de genade van zoals wij hier nu zitten. Dat wij de rijkdom van de kennis tussen goed en kwaad kénnen. Wat een bijzonder groot en diep genadig geschenk is. Dat is waarmee we zo fundamenteel hoog in waarde zijn geschat. Namelijk dat we in die onbedoelde geestelijke wijsheid, ons tóch hebben mogen ontwikkelen. En dat is wat ons zo’n belangrijk doel op aarde geeft.
Het brengt ons het eeuwige genoegen om de grootsheid van het goede, dat we straks als de enige kracht meemaken, ook op de juiste waarde kunnen schatten. Zodat we ook direct waardig zijn, om die Hemel straks ineens met velen te bevolken.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat alle lijden dat we hier op aarde ervaren, met de kracht van de Heilige Geest, juist doorspekt kan blijven met het goede. Dat we van het slechte, juist het goede kunnen zien. Doordat ons gegeven is dat we dat mogen zien, in plaats van dat we er in verdrinken. En we straks de grootsheid van het goede, daarmee alleen maar meer zullen waarderen.
Juist omdat wij ons bevrijd mogen weten van de last van alle schuld en schaamte die wij kunnen ervaren. Die wij nu bij Hem mogen neerleggen. Als een vader. waar jij je misstap aan mag vertellen, die de tranen van verdriet bij zijn kinderen afveegt, hen troost, een arm om hen heenslaat, bemoedigt door te zeggen dat hij van je blijft houden, ongeacht welke misstap je maakte, waarna het verdriet lichter geworden is.
Ik ben ook dankbaar voor het inzicht van deze opdracht en voor mijn vrienden in de kring, die me zo vanzelfsprekend en warm hebben opgenomen en waarmee ik samen mag groeien in geloof.
Amen!