In de vlagerige natte sneeuw, zonder jas, liep ik op de avond van 2 december weg van huis, richting het spoor. Ik registreerde de prikkende kou op mijn huid verstandelijk, zonder dat de kou echt tot me doordrong.
Vanaf hier zal ik over andere onderwerpen gaan schrijven. Ik zal me steeds meer en verder willen verdiepen in de kracht van het Woord en jou, als je dat wilt, daarmee een inkijkje in die reis geven. Over hoe ik tot geloof ben gekomen. Hoe dicht leven en dood bij elkaar staan en hoe ontzagwekkend groot het verschil is tussen leven en dood mét of zónder geloof. Hoe en waar de complete zingeving van het leven voor zovelen verborgen was, inclusief mijzelf. Terwijl er ongelooflijke diepe liefde, goedheid en mededogen is voor iedereen, en ook nog eens voor het grijpen ligt.
Je tot God en het geloof wenden, Jezus bewust aannemen en je laten dopen, zijn echt geen alledaagse gebeurtenissen in het leven van een gemiddelde vijftiger, lijkt me. Daar moet iets bijzonders aan vooraf gaan, nietwaar? Wel in mijn geval althans, want ik was heul ver weg van geloof. Wie mij dit een jaar geleden had voorspeld, had ik vierkant uitgelachen. En toch is het gebeurd! In hetzelfde ongelooflijke tempo, dat past bij de huidige ontwikkelingen op de wereld.
Ik hoop dat er voor velen niet zo'n lange reis voor nodig is, als de mijne. Want nu is wel ongeveer de beste tijd om tot geloof te komen. De situatie in de wereld getuigd hardop de waarheid van de Bijbel en bevestigd, op meer fronten tegelijk dan ooit te voren, de profetieën die hierover al duizenden jaren geleden opgeschreven zijn.
Nu is er misschien al wel veel vaker, in de geschiedenis, aanleiding voor geweest om dat te denken, dus ik zal als Leek ook zeker niet de claim willen neerleggen dat ik 'weet' dat de opname snel zal plaatsvinden omdat we de Finale nu live mogen meemaken. Maar de tegenwoordige tijd wordt in de Bijbel best toepasselijk beschreven met een omschrijving die de normvervaging van de Eindtijd typeert als ze zegt:
(2 Timotheüs 3:2-5) En weet dat in de laatste dagen zware tijden zullen aanbreken;
"Want de mensen zullen liefhebbers zijn van zichzelf, geldzuchtig, grootsprekers, hoogmoedig, lasteraars, hun ouders ongehoorzaam, ondankbaar, onheilig, zonder natuurlijke liefde, onverzoenlijk, kwaadsprekers, onmatig, wreed, zonder liefde voor het goede, verraders, roekeloos, verwaand, meer liefhebbers van zingenot dan liefhebbers van God."
Wat ik in ieder geval kan zien is dat het kwaad in de wereld zich nu zodanig duidelijk heeft verenigd, dat zij de voorspelde aanval op de mensheid wel op een hele Bijbelse wijze aan het uitvoeren zijn. Een van de maatschappelijke gebeurtenissen in de actualiteit die me het Geloof hebben doen vinden en accepteren.
Een best bekende tekst die in Openbaringen genoemd wordt, heb ik dan ook op TV in programma's nu al een aantal keren 'letterlijk' voorbij horen komen. Namelijk dat we zonder mee te werken aan het nieuwe biometrische identiteitsbewijs, niet meer zullen kunnen kopen of verkopen.
In Openbaringen 13:16-17 staat: "En het maakt dat men aan allen, kleinen en groten, rijken en armen, vrijen en slaven, een merkteken geeft op hun rechterhand of op hun voorhoofd, en het maakt dat niemand kan kopen of verkopen, behalve hij die dat merkteken heeft, of de naam van het beest of het getal van zijn naam."
Het maakt wat mij betreft veel duidelijk, zoals heel veel me duidelijk is geworden in de afgelopen jaren. Maar goed, in ieder geval is élk tijdstip om tot geloof te komen een goed moment, dus waarom dan ook niet nu, nietwaar? Als ik het kan, kan jij het ook. Maar....hoe is dat dan bij mij gebeurd?
"Nood doet bidden" is een bekend gezegde. Laat dat, als verhaalanker, dan maar waar zijn voor mijn situatie. Want de plek waar ik was, de gebeurtenissen in de maatschappij, de omwentelingen die de wereld over geduwd werden, mijn argwaan die er geen enkele goede bedoeling in zag, op die plek ben ik niet toevallig terecht gekomen. Ik ben zelf door een omwenteling in mijn leven gegaan, waar ik had gedacht nooit doorheen te zullen gaan. En dan is het nodig om jezelf te beschouwen.
Tenminste... als je van je ervaringen wilt leren en wilt groeien als mens.
En dat wilde ik op dat moment niet! Helemaal niet. Het was december 2017 en ik wilde niet tegengehouden worden.
In de vlagerige natte sneeuw, zonder jas, liep ik op de avond van 2 december weg van huis, richting het spoor. Ik registreerde de prikkende kou op mijn huid verstandelijk, zonder dat de kou echt tot me doordrong. De omgeving was gehuld in de lugubere bleekgele gloed van de straatverlichting. Dat werd indringend gecombineerd met de harde rinkelende bellen van de spoorwegovergang en de sterke rode verlichting ervan, die diep in de gelige gloed doordrong en die het geel toen opzij zette. Knipperend. Rood. Met een waarschuwend ritme van dreigend gevaar. Het kon niet toepasselijker zijn voor de situatie waarin ik me bevond.
Ik was alleen, afgewezen en had geen controle over de situatie meer. Wat ik wilde is de woede en de machteloosheid in mijzelf, zó laten uitgroeien dat het zou barsten. Dat het tot schuim om de mond zou komen. Om mezelf zo gek te maken dat ik een onomkeerbare keuze zou kunnen maken. En ik dacht, met mijn eigen gelijk, in mijn recht te staan. Ik dacht het recht te hebben om anderen het recht op hun gelijk, te mogen afnemen.
Daar stond ik. Midden in het lawaai van dat kwade visuele geweld dat me omringde. Onder de rinkelende bellen van de overgang, stond ik te bellen met mijn liefste tegenstander, die ik op dat moment als mijn grootste vijand zag. Zij was immers de voornaamste reden dat ik hier stond. De afwijzing van wie ik ben. Mijn hart verkilde zich toen me werd gevraagd om terug naar huis te komen. Ik dacht: Nu wel? En waarom dan nu wel? Ik wilde trappen en vernielen, kapotmaken en anderen meenemen in mijn pijn. Laten voelen wat ik voelde. Ik wilde ze met een erfenis opzadelen van verdriet, wroeging, schuld en schaamte. Over waar zij me, tot op dit punt, toe gedreven hadden.
Maar alles was er juist verkeerd aan dat moment. Allereerst dat ik niet wist dat ik in huis op de luidspreker stond en mijn dochter deze gruwelijke ervaring live meebeleefde. Er was onbeschrijflijk veel gebrokenheid aanwezig in dat ene moment. Het was een vacuüm in de tijd, die heel even stilstond met drie mensen die alledrie, dicht tegen elkaar, totaal vastgeklonken zaten aan dezelfde situatie en tegelijkertijd, op precies datzelfde ene stilstaande moment, ook mijlenver uit elkaar stonden. Die alledrie tegelijk, ieder voor zich, een totaal verschillende film voor ogen zagen afspelen, zowel versneld als vertraagd tegelijk, terwijl het een en hetzelfde voorval betrof.
Mijlenver uit elkaar, maar op één punt volledig eensgezind. Zónder dat het uitgesproken wordt op zo'n moment. Want helemaal niemand wilde dat mijn intenties van dat moment, de werkelijkheid van het volgende moment zou worden. Ook ik niet. En daar was mijn redding! In een lange reeks van reddingen, maar die ik op dat moment nooit zo zou hebben uitgelegd.
Wat er verder vooral verkeerd aan dat moment was, was dat ik dacht een slachtoffer te zijn, terwijl ik diegene was die keihard slachtoffers maakte. Omdat ik in de grootste misleiding leefde dat in mijn wereld, de wereld om mij draait. Zoals we met zovelen lijken te doen. Zo worden we opgevoed en onderwezen. En dan het komt heus niet altijd zo ver, als dat het hier met mij gebeurde, maar het levert wel een ontzagwekkend diepe put aan volledige gebrokenheid op. In de hele wereld! In zoveel levens. Net zoals in mijn eigen omgeving op dat moment en nog tot ver daarna. Misschien wel levenslang.
Maar op dat moment interesseerde mij dat niet! Op dat moment dacht ik daar ook helemaal niet over na! Ik was de controle verloren en ik zocht om die terug te vinden. Mijn gedachten klauwden zich vast aan allerlei wanhopige verklaringen terwijl ik terugliep naar huis. Want ik wilde alleen maar dat het wég was, dat het óver was. Maar ik wist natuurlijk wel dat dát niet zomaar meer kon.
Was er opluchting? Niet eens volledig, eigenlijk. De wereld en hoe jij denkt dat de wereld naar je kijkt, ligt ineens weer vol op je schouders. Je voelt je zelfs een verliezer! Omdat je ook nog eens de kans hebt laten schieten om in een verlossende vergetelheid te hebben kunnen duiken.
Je weet diep van binnen dat je nu nóg gemakkelijker een slachtoffer wórdt! Een speelbal van de meningen die loskomen en machtelozer bent in verzet dan daarvoor, door de schuld en de schaamte. Want als je na zo'n situatie weer terugstapt in het leven, lijk je de controle over jezelf uit handen te geven. Dus stapte ik gelaten en moedeloos, terug het maatschappelijke pad weer op, volledig leeggezogen van dat moment.
De act die mij daarna uiterlijk nog rechtop moest houden, is van binnen op helemaal niets meer gebaseerd. Automatismen en pure armoede in mij, bedenken samen nog de houding om in een soort van onverschillige nonchalance terug te keren. Alsof ik nog iets onder controle heb of heb gehad. Om nog enigszins normaal te kunnen lijken in totaal abnormale omstandigheden. Ik stapte weer terug in het leven, in de strijd, maar ik was naakt en zonder enige wapenuitrusting. Had ik mezelf in een kansloze positie gemanoeuvreerd?
In ieder geval ben ik diezelfde nacht nog naar de crisisopvang gebracht. Nadat twee psychische zorgprofessionals waren opgetrommeld en met mij praten in mijn eigen woonkamer. Met mijn zwager en schoonzus, mijn dochter en mijn vrouw. Het werd vervolgens een 'vrijwillige opname' zoals dat mooi heet, want ik mocht het zelf bepalen. Maar nee zeggen en thuis blijven, leek mij erger.
De weg naar het geloof vinden, was toen niet aan de orde. Een geestelijke wapenuitrusting hebben, en je daarmee kunnen omgorden ook niet. Zoekende naar geloof was ik ook niet. Helemaal niet. Ik zocht erkenning. Het ging om mij. Om mij en mijn ego. Het terug willen op het voetstuk waar ik me prettig voelde. Maar dat was stuk. Weggeslagen. Wijsheid en bedachtzaamheid, de belangrijke lessen uit de Bijbel waren er niet voor me. Iemand die me geestelijk ondersteunde of waar ik mee kon praten alsof ik alleen was, had ik niet.
Opdrachten, meningen, goedbedoelde adviezen, verwijten en onbegrip, dat was er in overvloed. Dagelijks!
Het praten met God, was bij mij het praten op papier. Dagboeken schrijven. Ik heb altijd veel geschreven. Tot ik niet lang daarna terecht kon bij een Psycholoog. Daar moest ik eerst allerlei verschillende lijsten invullen. Om te kunnen analyseren wie Fabian is en waar hij emotioneel staat. Ik heb in wel 6 verschillende analyses makkelijk 1000 vragen beantwoord. Misschien nog wel meer. Cluster B en een depressie. Dat kwam er uit. Cluster B zegt dan dat je blijkbaar met issues uit je verleden kampt. Het is een momentopname.
Maar niemand die mij van Geestelijk voedsel voorzag. Om op krachten te kunnen komen. Het gevoel dat je de strijd samen met iemand kunt voeren. Die je helpt. Zoals Psalm 32:8 zegt: "Ik onderwijs u en leer u de weg die u moet gaan; ik geef raad, mijn oog is op u!" en dat je dan niet alleen bent. Ik streed niet met iemand samen. Ik streed tegen iedereen! Zo voelde dat. Tegen iedereen om me heen, inclusief mezelf. En ik kan je vertellen dat je dan eenzaam bent. Tot aan het ontheemd voelen van je eigen kern. Wat je op zo'n moment nodig hebt, is iemand die je verteld jou nog lief te hebben. Ondanks alles. Maar die waren er niet. Iemand die een arm om je heen houdt en zegt dat het goedkomt. Maar ik lag rond de Kerstdagen op en af in de schuur.
Het was koud. Ik lag onder 3 slaapzakken toen het -10 graden was, ergens daarvoor in november geloof ik. Op en af, heb ik daar ongeveer een half jaar gebivakkeerd. Op een eigen getimmerd bed. Eerst in opdracht, omdat ons een "time out" was geadviseerd. Soms vrijwillig als het weer escaleerde, want ik sliep, als het ietsje beter ging, ook wel eens weer in huis. Soms omdat het niet anders kon. Achteraf denk ik, hoe hadden we dat gedacht? Wat een gezicht moet dat zijn geweest voor mijn kinderen. Wat een achterlijke oplossing!
Wat een enorme rijkdom zou het toen zijn geweest, als ik had geweten dat ik niet alleen was. Dat er iemand naast me stond en zou hebben gezegd: "Wie jij ook bent, je bent een kind van God en God ziet jou. Stap uit de valkuil van je eigen kracht. Vertrouw op de onmetelijke kracht van jouw Schepper en leun daarop. Omdat het mag en kan!" Dat iemand me de overtuiging had kunnen brengen van Mattheüs 11:28-30 : "Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem mijn juk op u, en leer van Mij dat ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht. "
De liefdevolle genade dat je nooit overvraagd wordt als je maar geeft en doet wat je kunt, of het nu mentaal is of zoals in geld, zoals Paulus verklaart in zijn tweede brief aan de gemeente van Korinthe. 2 Korinthe 8:12 "Als u namelijk bereidwillig geeft van wat u hebt, worden uw gaven met vreugde aanvaard; u hoeft niet te geven van wat u niet hebt."
Maar dat zal het goede moment nog niet zijn geweest. Achteraf besef ik natuurlijk welke hand God hier wel in heeft gehad. Hoe hij mijn zelfbeschikkingsrecht op dat moment heeft afgenomen om die onomkeerbare keuze helemaal alleen te gaan maken. Met name door op dat moment mijn kinderen in mijn herinnering te brengen. Hoe het zou zijn als ik ze niet zou hebben kunnen uitleggen dat het nooit, maar dan ook helemaal nooit, aan hen gelegen had. Maar dat je het einde voor hen dan tot een onzeker, open einde maakt. Levenslang!
Maar ook de herinnering aan mijn eigen broertje, toen nog net geen 17 jaar, die wij als familie al eerder plotseling waren verloren als gevolg van een auto ongeluk. De impact daarvan op dat gezin toen en daarna in mijn verdere leven, als toen 24 jarige jongeman. Hoe dat was geweest voor mijn moeder.
God was op dat moment voor mij niet zichtbaar in mijn leven, omdat ik toen nog niet gevonden wilde worden en niet zocht. Ik stond niet open om de signalen te zien en op te vangen. Hij was niet in mijn leven omdat mijn omgeving Hem ook niet kende. Niemand eigenlijk. Ik leefde in een agnostisch atheïstische omgeving. Ik leefde volop, en actief, in een zintuiglijk georiënteerde maatschappij. In een omgeving van geestelijke armoede en zintuiglijke rijkdom. Daar gold de norm dat, hoe netjes je het voor elkaar hebt in je leven, bepaald wie jij bent.
In het onderhoud kunnen voorzien van jou en je gezin, is dan een doel op zich. Leuke dingen kunnen doen, plezier maken, je kinderen onbezorgd kunnen laten opgroeien. Je kinderen kunnen geven wat ze nodig hebben. Hen jouw normen en waarden weer mee te geven om zich vervolgens ook zelf op diezelfde ordentelijke manier in de maatschappij een plek te verwerven. En als je dat is gelukt en je ze financieel nog iets kunt nalaten als je dood gaat, dan kun je in vrede rusten. En dat was het dan.
Laat ik duidelijk zijn, dat hier bijzonder weinig aan mis lijkt te zijn. Maar de misleiding hierover is knap georganiseerd en de geestelijke onwetendheid is enorm. Met name over wat je dan hebt gemist om je kinderen mee te kunnen geven, het eeuwige leven dat ze mislopen. Je zou kunnen zeggen dat je niets mist, als je niet wéét wat je mist. Maar dat is in dit vergelijk wel bijzonder karig en wrang.
Maar goed, je kunt helemaal niemand iets kwalijk nemen, als je niet beter weet. Dus hoe
kan ik dan nu nog, iemand van toen een verwijt maken, dat zij me niet hebben kunnen helpen? Er was helemaal niemand schuld aan mijn omstandigheden, anders dan ikzelf. Zij kenden immers de omstandigheden van genade, vergeving en verzoening niet. Maar die kende ik zelf ook nog niet.
Ik kende wel boosheid en frustratie. Ik kende vechten. Vechten voor erkenning, tegen afwijzing, tegen onrecht. Ik kende wel excuses, maar geen vergeving. Ik kende wel eerlijkheid, maar geen wijsheid. We kwamen er niet uit, we zochten het niet in de verzoening, maar in de strijd. Het gelijk hebben. Zo vermijdbaar, als je weet wat er te leren is vanuit de Bijbel. Zoals een van vele wijsheden uit Spreuken 20:3. "Het strekt een mens tot eer om ruzie te vermijden, een dwaas stort zich in een woordenstrijd."
Een goed halfjaar na het incident aan het spoor, leefde ik al niet meer thuis en al na een vol jaar was ik officieel gescheiden. Na een lange, normale en liefdevolle relatie die vanaf mijn 18e jaar iets meer dan 33 jaar heeft geduurd, waarin ik tot 24 jaar huwelijk ben gekomen. Blijkbaar kunnen wie het beste in elkaar naar boven kunnen halen, dan ook het slechtste in elkaar naar boven halen.
Hoe het bij u gaat, weet ik natuurlijk niet. Maar ik heb om me heen gehoord en gezien, hoe vaak dit pad bewandeld wordt. Hoe is het mogelijk dat één op de drie huwelijken strand? Wat een ontzagwekkende hoeveelheid gebrokenheid. Ik vind het een echt ongelooflijk getal en, wat mij betreft, getuigt het met groot lawaai van de teloorgang van normen en waarden in een steeds nieuwere en schijnbaar rijkere wereld. Voor steeds meer bezittingen die tot steeds grotere ontevredenheid leiden. Over ongeveer alles! Het 'voelt' als tevredenheid, en zo laten we het uiterlijk allemaal zien, maar is dat het ook echt?
Twee echtelieden die meer met zichzelf en de maatschappelijke uitdagingen bezig zijn, dan kwalitatief met elkaar. Die de onbaatzuchtigheid van liefde zijn vergeten. Omdat ze vooral ook zichzelf voorbij rennen. Op hun toppen lopen. Die de liefde moeten 'inpassen' in de maatschappij en die hen ook verplicht tot het vervullen van alle wensen voor iedereen. Die de tijd voor onbaatzuchtige liefde afkopen met een weekend weg en alleen nog echt een beetje kunnen ontspannen als het vakantie is.
Vanwege de maatschappelijke knellende koker van het verzamelen van bezit en mee moeten doen, tegenover erg weinig tijd voor elkaar. Ook een tijd waarin de rechten van gelijk zijn, het ongelijk van oude verschillen moet bewijzen. De wens om juist onafhankelijk te zijn van elkaar. Om afhankelijkheid van de ene persoon naar de andere te voorkomen. Waarbij we nooit hebben doorgehad wie dat zo heeft georganiseerd.
De wijsheid van de Bijbel geldt vanaf het begin en altijd al. Tot op de dag vandaag! Hetgeen zo overweldigend duidelijk blijkt uit Spreuken 22:7 Lang, lang voordat dat banken het voor het zeggen kregen in de wereld: "Een rijke heerst over armen, en wie leent, wordt een slaaf van de uitlener" Het zegt ongeveer alles over de verhoudingen zoals ze nu meer dan ooit in onze westerse wereld van toepassing zijn.
Zoals dit ook in Prediker 5:7 wordt verduidelijkt: "Indien u onderdrukking van de arme en beroving van recht en gerechtigheid in het gewest ziet, wees dan over dat verschijnsel niet verbijsterd. Want een hooggeplaatste let op een andere hooggeplaatste, en nog hoger geplaatsten letten op hén!"
Dit wordt dan voorafgegaan door de wijsheid over het inzicht in de menselijke psyche over hoe dat wordt veroorzaakt in Prediker 5:9-10 "Wie het geld liefheeft, wordt van geld nooit verzadigd, en wie de overvloed liefheeft, niet van inkomsten. Ook dat is vluchtig. Waar het goed vermeerdert, vermeerderen zij die het opeten. Welk voordeel hebben de bezitters ervan, behalve dat hun ogen ernaar kunnen kijken?"
Het Boek Prediker zegt dan ook in precies de juiste woorden hoe het dat gaat werken in de wereld. Prediker 5:11 "De slaap van de arbeider is zoet, of hij nu weinig of veel te eten heeft, maar de overvloed van de rijke houdt hem uit zijn slaap!" met de hebzucht als oorzaak zoals gemeld in vers 12: "Er is een ziekmakend kwaad dat ik zag onder de zon: rijkdom door zijn bezitters bewaard tot hun eigen kwaad."
Hoeveel geestelijke rijkdom en verbinding met mensen en dierbaren verlies je in je leven door daar mee bezig te zijn? De Bijbel weet het en verteld je in 1 Timotheüs 6:10 "Want geldzucht is de wortel van alle kwaad. Door daarnaar te verlangen, zijn sommigen afgedwaald van het geloof en hebben zich met vele smarten doorstoken." De bijbel waarschuwt hiervoor ook herhaaldelijk en zegt in Lucas 12:15 "Kijk uit en wees op uw hoede voor de hebzucht. Immers, al heeft iemand overvloed, zijn leven behoort niet tot zijn bezit."
Want dat is dan waar de wereld zich in verliest, zonder enige opbrengst voor wie dan ook. Want Prediker 5:14 leert ons ook de feitelijke zinloosheid ervan. Duidelijk beschreven: "Zoals hij voortgekomen is uit de buik van zijn moeder, zal hij naakt terugkeren, om te gaan zoals hij kwam. Hij zal van zijn zwoegen niets meenemen wat hij met zijn hand kan dragen."
En als dit al een hele oude Bijbelse wijsheid is, wat geloof je dan allemaal niet méér vanuit de Bijbel? Zonder dat je het weet? Omdat het altijd al onze basis is? Onze bron! Want we weten immers allemaal al dat we niets kunnen meenemen? Waarom blijven we er dan toch aan meedoen? Omdat we niet kunnen kiezen? Kun je half geloven? Half delen? Half eerlijk zijn? Half gelukkig zijn?
Mattheüs 6:24 "Niemand kan twee heren dienen. Hij zal de eerste haten en de tweede liefhebben, of hij zal juist toegewijd zijn aan de ene en de andere verachten. Jullie kunnen niet God dienen én de mammon."
Zoals wel vaker in het leven is het ook een kwestie van kiezen! En als je dat niet kunt, loop je vast. Ergens loop je vast. Emotioneel. Want geestelijke vaardigheden ontwikkelen we niet meer, wel de zintuiglijke. En zonder de handleiding van Wijsheid, de ondersteuning van Goedheid en de onbaatzuchtigheid van Liefde, zak je, ergens op een moment, vanzelf een keer door je hoeven.
Maar het leven heeft een genadige handleiding en een zuivere gebruiksaanwijzing. Leerstof op allerlei menselijke trekken. Voor alles en iedereen. Maar wat raak en precies voor mij bedoeld is, zijn de lessen in Spreuken. Zoals Spreuken 12:16 zegt: "Een dwaas toont onmiddellijk zijn woede, wie verstandig is, zwijgt als hij beledigd wordt." met een genadeloze les achteraf voor me in Spreuken 18:21 "Woorden hebben macht over leven en dood, wie zijn tong koestert, plukt daarvan de vruchten."
Ik ben altijd een eerlijk opstandje geweest. Goudeerlijk! Dat durf ik hartgrondig te beweren. Maar beheersing van mijn tong was niet mijn sterkste kant. Het heeft me mijn relatie en huwelijk gekost en tot overmaat van ramp werd drie maand later ook mijn faillissement uitgesproken. Ons eigen huis werd door de Curator verkocht en met de schaamte en schuld van een verloren strijd, die alleen maar verliezers kende, heb ik vervolgens alles uit mijn oude leefgemeenschap achtergelaten en ben ik degene die weggetrokken is uit mijn oude omgeving.
Maar hoe hard moet je dan je gram gaan halen? Nu het over is en je echt uit elkaar bent, steekt de woede nóg een grens over. Je hoeft nu immers niet meer elkaar in een bed te liggen, door een deur te gaan of van dezelfde rekening te leven. In ons geval ook nog eens allebei in de schuldsanering. In één redelijke harde korte klap van heel veel hebben, naar helemaal niets meer hebben. De schuld ligt bij de ander, en dat vindt elke partij. En u mag van mij aannemen dat dit elk mens in staat maakt om nog een heel stuk genadelozer te kunnen zijn, of worden, dan je ooit van jezelf had gedacht.
En dat gebeurt ook! "Haat brengt ruzie voort, liefde dekt alle fouten toe." Spreuken 10:12 Zeker zonder de liefdevolle steun van Geestkracht en als je niet beter weet. Als je beter zou weten zou je weten dat het niet tegen elkaar is. Dan zou je weten wie de werkelijke vijand is. Ook dat is wijsheid uit de Bijbel Efeziërs 6:12 . "Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen."
Ik zal u de details besparen, want er zijn meer mensen bij betrokken dan alleen ik. Maar niet elke scheiding verloopt zo desastreus als de mijne. Niet als je zolang en zoveel hebt liefgehad. Maar het lijkt of mijn oude leven, tot en met de voetstappen die ik er maatschappelijk heb gezet, zijn uitgewist. Ik heb zelfs geen contact meer met oude vrienden en bekenden. Voor één bijzondere vriend, die me nooit heeft laten vallen en me heeft gesteund, voel ik een ongelooflijke dankbaarheid. Maar weet de Bijbel niet alles al? Het blijft maar doorgaan! Want Spreuken 18:24 zegt hierover: "Wie veel vrienden heeft, raakt snel geruïneerd, een echte vriend is meer waard dan een broer." Maar verder zijn ook de enige wie om me heen nog weten hoe het is geweest, mijn eigen familie en mijn drie kinderen.
Het is alsof je in je woonplaats overleden bent, zonder te zijn dood gegaan. Terwijl ik zojuist ook vertelde hoe dichtbij de dood ook bij de echte werkelijkheid had kunnen horen. Nu ben ik vier en een half jaar verder. Ik heb toen gedacht dat ik nooit meer de liefde zou vinden, zoals me die was gegeven. Ik dacht toen dat mijn leven ongeveer helemaal over was. Wat ging ik nu nog doen? Werken? Opnieuw geld verdienen en weer overnieuw beginnen? Tweedehandse liefde en samengestelde gezinnen veroorzaken?
Ik was lamgeslagen en murw en draag nog de enorme littekens van deze verwoestende levensstrijd in mijn ziel. Maar toch ben ik nu rijker met weinig, dan eerder met heel veel meer. Dat geloof je misschien niet, maar ik heb juist veel nu. Natuurlijk had het niet zo hoeven gaan, maar hoe had mijn pad dan anders gelopen? Ik heb uiteraard verdriet en leef met de gedachte aan de schade die is aangericht en die niet zomaar ondergesneeuwd zal zijn. Ik heb verdriet dat ik niet, heel veel eerder, mijn ontvankelijkheid weer heb toegelaten. Alle signalen die ik heb gemist en waarom ik niet eerder ben gaan zoeken naar de juiste en de eerbare weg.
Want dat is wat me onder andere nu zo heeft geraakt in Spreuken 2:1-11
"Mijn zoon, luister naar wat ik zeg en schat mijn aanwijzingen op waarde.
Dan krijg je oor voor de echte wijsheid en zal je verstand gescherpt worden.
Als je inzicht probeert te verkrijgen en er wijsheid in je woorden doorklinkt, als je dat beschouwd als een zeer groot goed en moeite doet om het te verkrijgen, zul je merken wat eerbiedig ontzag voor de Here betekend. Dan zul je God werkelijk leren kennen.
Want de Here is de bron van alle wijsheid. Uit alles wat hij zegt, spreekt wijsheid en verstand. Hij geeft oprechte mensen houvast en is een beschermer van hen die zuiver leven. Die mensen blijven op de goede weg, de weg die hij voor hen effent.
Zo leer je begrijpen wat rechtvaardigheid is, wat eerlijkheid is en welke levensweg de juiste is. Wanneer jij je die eigen hebt gemaakt en geniet van je kennis, dan denk je na voor je iets zegt, en die bedachtzaamheid zal je beschermen."
Wat een ongelooflijk diepe krachtige wijsheid!
Ik kan onmogelijk zeggen dat ik nu meer gevonden heb dan ik verloren ben. Dat zou heel veel tekort doen aan het leven dat ik had. Maar ik heb wel gevonden wat ik eerder had moeten vinden. Had kunnen vinden. Het wonder van genade, vergeving en verzoening. De wetenschap dat het in dit leven niet om jou draait, maar dat jij om het leven draait. Met een handleiding en een gebruiksaanwijzing hoe je goed doet naar anderen en goed kunt zien in anderen.
Maar vooral met de wetenschap dat je schulden en je zonden al voor jou zijn gedragen. Dat er een oneindig genadige liefde en goedheid is, die mij, jou en alle mensen ziet. Die om hen heen staat en hen beschermt en behoed met de Heilige Geest. Een bijzondere geestelijke kracht die ons zuiver houdt om goed te doen in een zintuiglijke wereld, die geregeerd wordt door het kwaad. Als zij het offer van Jezus maar willen aannemen en accepteren. En als zij hun God en hun Schepper maar willen kennen.
En die ken ik nu! Nu kan ik laten zien hoe het is als je alles kwijt bent en je daarvoor niemand iets kwalijk neemt. Niemand daarvoor de schuld geeft. Niemand zoekt om er schuld voor te laten erkennen. Dat je niemand anders voor jouw situatie, persoonlijk verantwoordelijk houdt. En dat ik daarom aan helemaal niemand een hekel heb, ongeacht de situatie waarin ik me nu verkeer. Sterker nog, dagelijks juist voor zoveel nog dankbaar kan zijn. De wereld en mensen op een totaal andere manier te kunnen bekijken. Er is met dat inzicht ongelooflijk veel rijkdom voor teruggekomen. Is dat niet prachtig? Maar dat heeft nog wel even langer geduurd.
Want nog altijd was ik niet zoekende naar het geloof, maar probeerde enigszins strijdbaar weer iets op te bouwen. Niet alleen. Met een nieuwe liefde. Maar het noodlot liet me nog niet met rust. Amper een jaar in die relatie, verloor deze vrouw plotseling en noodlottig haar 19-jarige dochter. De meest ingrijpende gebeurtenis in een mensenleven, dat in één klap alles weer veranderde. Dat zult u begrijpen. Maar natuurlijk ook ingrijpend voor mij vanwege mijn ervaring met het verliezen van mijn broertje in ons gezin vroeger.
Maar ook hier geldt opnieuw dat er meer mensen bij betrokken zijn dan alleen ik, dus doen verdere details er niet toe. Om u echter een idee te geven van de schizofrene gespletenheid van die situatie, begon ik minder dan twee weken na die uitvaart als uitzendkracht een nieuwe baan in een nieuwe onbekende leefomgeving. Voor mijn nieuwe leven. En nog maar een paar dagen verder reisde ik naar Twente om in de rechtbank mijn toelating tot de Schuldsanering uitgesproken te horen worden, over mijn oude leven. Er waren toen twee jaren verstreken na mijn vertwijfelde gang naar het spoor.
Corona deed zijn intrede. Als uitzendkracht werd ik direct bij de eerste lockdown naar huis gestuurd en kreeg per direct geen geld. Van niets en niemand! Ik had immers als oud-Ondernemer geen 'arbeidsverleden' in loondienstverband meer. Desastreus in de schuldsanering. Je mag immers geen nieuwe schulden maken, maar ik moest wel mijn 'vrij te laten bedrag' zelf verdienen, anders was er niets.
Ik had niet zoveel in de melk te brokkelen. Mijn overlevingsstrategie was boosheid. Vechten tegen onrecht. Vechten tegen alles buiten me, om nog wat slopende energie te vergaren om overeind te blijven staan. Uiterlijk zag het er bij mij heel anders uit dan van binnen. Je zou er de volgende voorstelling bij kunnen maken. Iemand die met holle ogen en steeds verder leeg van binnen, toch koortsachtig overeind probeert te blijven. Omdat toegeven aan onzekerheid, verdriet en gemis een onmiddellijke onderdompeling in een vies donker moeras zou betekenen. Ongeveer zo plotseling als Petrus in het water zakte toen hij over het meer van Galilea naar Jezus liep, maar een moment zijn vertrouwen verloor. Mijn boze strijdbaarheid verplaatste zich dus naar Corona.
Daar heb ik veel over geschreven en wie me gevolgd heeft, zal een verwoede energie hebben gezien om te onderzoeken en me op dat onderwerp te storten. Ik had er immers de tijd voor omdat zowel Corona als mijn financiën, mijn bewegingsruimte beperkte. Ook de ruimte om mijn kinderen veel te kunnen zien. Bovendien verloor ik ook de connectie met mijn relatie. Die had allereerst al meer dan genoeg aan haar eigen portie verdriet, maar zag ook niets van mijn bezwaren tegen de maatregelen en de oplossingen. Waar maakte ik me druk om!
Het bracht me weer een jaar later, in december 2020, tot een uitputting, die dieper en slopender was dan ik ooit had kunnen vermoeden. In 2017 dacht ik immers nog ergens voor te strijden om niets te willen verliezen. Maar nu was ik dat allemaal al verloren. Uiterlijk was er nog altijd weinig aan me te zien. Men vond me een leuke aardige kerel op het werk, maar vanwege mijn afwijkende mening over de actualiteit van mondkapjes en testen, kregen we nergens een echte band en ik rookte als een schoorsteen. Maar verder was er een holle binnenkant. Een holte waarin de pijn en het verdriet vacuüm werd getrokken zodat het geen geluid zou maken.
Ik had me na december 2017 voorgenomen om nooit meer zover te komen dat je in boze woede en vertwijfeling jezelf plotseling iets aandoet en tot plotselinge onaangename verrassing van je dierbaren er dan niet meer bent. Maar ik was verder weg dan ooit.
Ik verkocht mijzelf nu dat het een hele bewuste weloverwogen keuze zou kunnen en mogen zijn. Eentje die ik netjes zou kunnen uitleggen aan mijn nabestaanden. Geen plotselinge opwelling, maar Zelfbeheersing! Controle! Geen verdriet! Dat zou niet nodig zijn. Ik had immers alles gehad wat ik me had kunnen wensen, iedereen was op z'n plek en ik had gewoon nu niet zoveel functie meer. Het zou juist vervuld zijn voor me. Ik zou gelukkig en dankbaar zijn voor wat ik had gehad.
En.... ik zou het nu deze keer goed kunnen uitleggen. Dat als ik vond dat er gewoon te weinig toevoeging voor het leven was, ik zelf kon kiezen om er dan ook niet voor te willen blijven. Verdriet was dan niet nodig, maar eerder blijdschap en opluchting. Zodat mij dan nog tenminste het genoegen geschonken zou worden dat iedereen weer netjes verder kon. Geen gedoe meer. Niet meer om mij, in ieder geval. En die gedachte bracht me rust.
Ik vond dan ook, dat het zover nu ook nog direct niet was. Ik zou bijvoorbeeld de Schuldsanering periode nog willen uitzitten, om te zien welke nieuwe kansen en mogelijkheden dat nog zou brengen. Heel rustig zou ik kunnen bekijken wanneer me het leven zinloos genoeg zou overkomen om ermee te stoppen. Bijvoorbeeld... als mijn functie alleen nog zou zijn dat ik hooguit 6 keer per jaar of zo, mijn kinderen zou zien. En de gedachte hierover die me rust gaf, was het idee dat ik zo 'de regie' zelf nog had. Dat ik alles rustig zou kunnen uitleggen en er geen verrassingen zouden zijn, maar ik weloverwogen mijn 'eigen' beslissingen zou kunnen nemen.
Ik meldde me bij tussen Kerst en Oudjaar 2020 bij een praktijkondersteuner van de Huisarts. Iemand die natuurlijk helemaal niets kon met mijn barstensvolle rugzak, maar vanuit het gesprek me adviseerde om vooral te blijven schrijven. En dat ben ik gaan intensiveren. Rondom mijn werk, waar ik mezelf heen sleepte. Op de fiets, in het sombere natte januari in de tegenwind en de regen, soms ongeveer de hele fietstocht van Gaanderen naar Doetinchem het nummer "I can't Breathe" dat ik had gevonden op Spotify, in mijn koptelefoon herhaalde.
Tot ik op mijn werk was, en mijn masker opzette om keurig commerciele verkoop te doen. Daar was ik zo ongeveer.
Ik kreeg wel eens reacties van mensen die mijn stukken en onderzoeken graag lazen. Die zich bemoedigden aan mijn standpunt om me niet te laten vaccineren. En zo werd ik ook een keer benaderd door iemand uit de sekte waarin ik in mijn jeugd was opgegroeid. Die wilde weten of de inzichten die ik online deelde, uit het boek Openbaringen uit de Bijbel kwam. Ik kende haar van naam van vroeger, maar niet persoonlijk. Froukje Dokter, heette ze.
Het was prettig praten. Over van alles en nog wat. Maar met name over de Corona perikelen en na twee weken stelde ze me de vraag of ik nog iets met geloof had. Ik antwoordde dat ik daar helemaal niets mee had en dat ik daar ook nooit meer iets mee zou gaan doen. We leken dus niet zoveel gemeen te hebben in het leven, anders dan ons sektarische verleden en de huidige Coronacrisis, maar het was praten op een niveau en over onderwerpen, op een manier die ik gemist had.
Nadat ik uiteindelijk, na een ruim jaar, toch nog weer was ontslagen vanwege Corona, in het voorjaar van 2021, besloot ik dat dát het moment was om de leegte van dat moment te beëindigen. Mijn relatie, mijn baan, deze onbekende provincie. Ik zocht om meerdere redenen, maar zeker ook daarom, specifiek naar thuiswerk, en heb me vervolgens aangemeld voor een woning terug in Twente.
Met een bijzonder zwaar gemoed heb ik mijn relatie verbroken. Om er vervolgens toen pas achter te komen dat de andere kant opgelucht bleek dat ik het beëindigde. Het was wel lastig leven met iemand die zich verzette tegen mondkapjes opdoen en testen en daarom de maatschappelijke geneugten van de broodnodige 'leuke dingen' kunnen doen, daarmee onder druk zette.
Ik had geen enkel idee hoe mij dat vertrek zou moeten lukken. Nog altijd in de schuldsanering, geen spullen en geen geld. Ik wist alleen maar dat het moest stoppen om me leeg te vreten. Maar amper twee jaar ingeschreven staan, is geen serieuze inschrijftijd in met deze woningkrapte. En als volwassen alleenstaande man, krijg je geen enkele specifieke urgentie. Maar ik had gerageerd op een woning waarop ik nog niet eerder zo 'hoog' had gestaan. Achtste. Maar goed, alleen de eerste vijf mensen mogen maar bezichtigen, voor de rest is het afwachten.
Om de verhouding tussen ons te illustreren zei ik tegen mijn praatmaatje: "Als jij nu voor die woning bidt, dan zal ik ervoor duimen!" Ik stond dus op een kansloze geachte achtste plaats. Maar toen ik me meldde voor een bezichtiging was ik vijfde. Na de bezichtiging, meldend dat ik interesse had, was ik gestegen naar een derde plek en vervolgens was de woning voor mij! Omdat de eerste twee zich blijkbaar niet meer hebben gemeld.
Ook met de financiën lukt het wonder boven wonder. Mijn enige vriend hielp me, zodat ik wat fatsoenlijke spulletjes bij de kringloop kon aanschaffen om het in te richten. En... in mijn geval.... moest ook de Rechter Commissaris er nog formeel zijn toestemming aan geven.
Dat is de woning had gekregen was wel heel opmerkelijk, vond ik. Maar ook niet meer dan dat. Er had weliswaar iemand voor gebeden, maar wat is daarvan te meten? Dom geluk, moest het zijn.
Wij bleken, onafhankelijk van elkaar, allebei onze relaties in dezelfde week te hebben verbroken. Toen ik eenmaal terug in Twente was hebben we daarom ook persoonlijk kennis gemaakt. Nieuwsgierig naar de mens achter de stem. Dat klikte meteen uitzonderlijk goed, maar.... een relatie zou op meerdere fronten een uitdaging zijn. Allereerst woonde zij in Drenthe. We dachten wel dat het goed was om onze klik te onderzoeken ongeacht onze actuele religieuze verschillen. Een ongeschreven afspraak was om elkaar niet te willen overtuigen tot het gedachtegoed van de ander.
Veel en bijzonder mooie, maar vooral intense gesprekken hebben er plaatsgevonden. Maar ik raakte wel onder de indruk van de wijze, rustige benadering op veel persoonlijke knelpunten en het onwrikbare geloof in haar ondersteuning van een hogere macht. Dat had ze eerder wat laten ondersneeuwen, vertelde ze me. Maar dat ging nu niet nog een keer gebeuren. Het was geen bevlieging of een hobby, het was haar levensadem, zei ze. Als ik haar wilde leren kennen, moest ik beseffen dat dit het belangrijkste in haar leven was.
Mijn onderzoek richtte zich in eerste instantie verder op de kwaadaardige omwentelingen die over de wereld gestuwd werden. Ik probeerde weg te blijven bij al te enthousiaste complotgedachten en bij wetenschappelijk onderbouwde ontdekkingen te blijven. Vooral zelf ook uit te rekenen en na te zoeken wat er zo fout ging. Maar ik stuitte op ontdekkingen, documentaires en boeken, van mensen die ook hadden onderzocht.
Met name een onderzoek van Argos uitgezonden door de KRO van satanisch of ritueel kindermisbruik, waar ik ook een boek van onder ogen kreeg, maakte blijvende indruk op me. Ik wilde wegblijven van allerlei wilde oncontroleerbare verhalen van een ondergronds netwerk onder Apeldoorn, maar een aantal analyses die ik tegen kwam waren wel solide uitgewerkt. En een interview dat ik zag met de advocate Mr. Adèle van der Plas, kwam op mij bijzonder authentiek over.
Een aantal verhalen kende ik zelf ook, van al eerder via het nieuws op TV. Van vroeger. Zaken die net zo snel uit het nieuws verdwenen, als dat ze waren opgedoken. Dat had ik altijd al opvallend gevonden.
In een boek werd me ook de connectie geboden tussen de waarheid van de Bijbel en het fanatieke geloof van Satanisten. In hoe de wereldkrachten zich op aarde mengen in de strijd om de macht en hoe daarin, vooral de gewone mensen, altijd in vertrapt zijn geworden. Over de geldstromen en de geldzucht. En ik kwam tot de overtuiging dat er veel diep duister kwaad, heel direct op mensen gericht is. Daarmee kwam ook de mogelijkheid dichterbij dat er dus ook een andere kant moet zijn, die dan het licht zou moeten belichamen. Er is immers geen donker zonder licht en geen kwaad zonder de perceptie van goed.
Aan het einde van de zomer, leek het me een goed idee om met mijn nieuwe vrouw mee te gaan naar een huiskring van de kerk. Dat zijn kleine bijeenkomsten bij iemand thuis. Een bijzondere gewaarwording. Ik werd vriendelijk opgenomen en afsluitend werd gebeden en daarin bedankt voor mijn aanwezigheid en bijdrage. Ik kende de mensen amper, maar de gastheer bood aan om mijn vriend te willen worden. Wow, ik kwam gewoon in een heel andere wereld terecht.
Ik bekeek documentaires van archeologische vondsten, Bijbelse taferelen die met historisch onderzoek zijn blootgelegd. Bekeek ook de studies van oudheidkundigen en werd op een moment geraakt door de wetenschappelijke verbinding van oude kennis en bewezen gebeurtenissen. Met daarbij de conclusie hoe wij een groter doel dienen, maar dit miste de kern van de boodschap. Over de genade van het offer van Jezus aan de wereld. Daarbij zag ik ondertussen de hele wereld, slaafs de komende onderwerping over de menselijke geest aannemen! Waarna ik tot mijn eigen overtuigende slotsom kwam dat het een kwestie van tijd zou zijn, voor ik me zou moeten overgeven aan de waarheid van het geloof. Het kon niet anders.
Want ondertussen openbaarde ook de Bijbel zelf, aan mij een wetenschap en een wijsheid van een onwaarschijnlijk zuiver niveau. Een niveau dat ik in mijn kern, direct zielskrachtig begreep. Hetgeen mij ook onmiddellijk wegvoerde van de misleiding van alle New Age theorieën die allen voorbij gaan aan de werkelijke kern. Dat alles samen, tegelijk met het volle vertrouwen dat ik heb gekregen, is voor mij genoeg om te weten dat ik nu hierin ook niet meer misleid zal worden. En.... daarmee dus ook u niet zal kunnen misleiden.
"Wat een arrogantie" zult u misschien direct denken. Welke zekerheden zijn er in het leven? Wie ben ik dan om daar zo van overtuigd te zijn dat ik durf te claimen dat ik niet in staat ben om u hiermee te misleiden? Komt ook net kijken als Leek?!
Dat zal ik u vertellen. Het komt omdat ik nu niet meer zoek! Omdat de waarheid niet duidelijker en eenvoudiger kan zijn, als je het ziet! "Onderzoek alles, behoud het goede en vermijd alle kwaad, in welke vorm dan ook." 1 Tessalonicenzen 5:21-22
De meest existentiële vragen, waar zovelen mee worstelen, over wat ons nu definieert als mens en wat de zingeving van het leven is, zijn namelijk in één klap beantwoord. Ons leven heeft zin! Het stopt niet na ons overlijden. Wij zijn met een doel op deze wereld. En het slaat ook meteen alle zinloosheid weg die we het leven toekennen, als we de zingeving ervan niet kunnen ontdekken.
Nu schrijf ik gewoon nog steeds graag. Ook om te delen, maar niet meer per definitie voor anderen. Het is eerder mijn persoonlijke bevestiging waarmee ik in mijn hoofd kan ordenen van wat ik zelf ontdek. Maar ik denk wel dat het goed is om het met mensen te delen en hen hopelijk daarmee te inspireren of zelf van de feedback te leren. Misschien schrijf ik hiermee juist ook voor andere Leken. In ieder geval waar het dit thema betreft. Want niemand kan immers slechter kan worden van de ontdekking van pure goedheid. En dat gun ik iedereen. Want die pure goedheid is er!
Het lijkt zo ver weg, maar is zo dichtbij. Het is gewoon aan te raken. Het geluk, de rust en vrede vinden in jezelf, het goede te doen en te zien in anderen. Stel je voor dat dit een box is die je in jezelf kunt vinden. Een verborgen schat. Wachtend om ontdekt te worden. En dat er dan een helder en transparant licht in verborgen blijkt. Dat dit licht in jou, zich bij het ontsluiten van dit boxje openbaart en dit licht dan de kans krijgt zich door je hoofd en je lichaam te verspreiden. En je dat meteen voor je ogen ziet beginnen te gebeuren en het licht via je cellen en je poriën je lichaam in ziet trekken.
De Bijbel zegt hierover: "En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Jezus Christus." (Filipenzen 4:7) Als wij zelf vrede zouden willen benoemen en omschrijven, kunnen we dus niet eens bedenken hoe zuiver en ver die vrede zou kunnen gaan. Maar in ieder geval dus een vrede die al ons begrip te boven gaat! We kunnen wél bedenken dat er niemand is die dit niet persoonlijk zou willen ervaren, nietwaar?
Maar.... hoe geloof je nu dat dit echt is? Dat het bestaat en er is. Hoe kom je daar, zonder er aan te twijfelen dat je in een sprookje geloofd? Hoe ben ik daar gekomen? Geloven lijkt iets te zijn dat abstract en onzichtbaar is. Iets van een groepje mensen dat met een boek in de hand bij elkaar naar de lucht en de wolken staan te kijken en zeggen dat daarboven iemand is die onze wereld en ons als mensen geschapen heeft, maar ook nog eens dat boek erover heeft geschreven. De Bijbel.
Het enige knelpuntje met geloven is, dat je er dus wéten van moet maken. En daarmee bedoel ik geen 'mindset' veroorzaken, maar het bewust te onderzoeken en proefondervindelijk ervaren. De Bijbel zegt hierover zelf heel mooi: "Geloof is de zekerheid dat alles waarop we hopen werkelijkheid wordt, het overtuigt ons van de waarheid van wat we niet zien." (Hebreeën 11:1) En we worden ook uitgedaagd om te onderzoeken, te ervaren en te ontdekken. De Bijbel roept je daartoe op in Spreuken 4:7 "Het beginsel van wijsheid is: Verwerf wijsheid, en bij alles wat je verwerft: Verwerf inzicht!"
Is dat niet prachtig?
Ik ben een Leek, die, in dit specifieke geval, op een bijzonder genadige ontdekkingsreis is. En daarbij vertrouw ik in dankbaarheid ook op de talenten die ik heb gekregen. Bijvoorbeeld om goed te kunnen beschrijven wat ik zie, beleef en meemaak. Dat zeg ik niet zelf, dat vinden mensen om me heen, die me dat melden. Maar zeker ook hoe ik in staat ben gebracht om de plannen van het kwaad in de praktijk ontvouwen te zien worden. De lijnen die ik heb kunnen verbinden en de verbanden die ik heb mogen leggen en om hierin een onbetwiste waarheid bevestigd te zien.
Daarvoor is het wel cruciaal om een vorm van nederigheid te blijven behouden. Dat is dan weer zo'n gelovige term, nietwaar? Wat ik hiermee bedoel is het type nederigheid waarmee je ontvankelijk wordt en wilt blijven. Omdat, als je begrijpt dat er meer is tussen hemel en aarde, je dan zult blijven erkennen dat je daarin nietig klein en onwetend bent. Dat je daarom een afhankelijke opstelling wilt blijven handhaven. Om zo ook kennis en gevoelens daarover te kunnen blijven toelaten en te kunnen ontvangen.
Het is niet dat je als mens op aarde nietig en klein bent, dat juist niet. Je hebt een grootse taak te volbrengen en dat is om steeds de laatste te zijn die de boodschap van Geestelijke rijkdom en alles wat je daarover hebt geleerd, zuiver door te geven. Maar we beginnen allemaal hetzelfde, met niets! En we worden allemaal geconfronteerd met dezelfde uitdagingen en afleidende verleidingen. Om aardse rijkdommen te verzamelen. Waar je niets van kunt meenemen, terwijl je daar je wel hele leven mee bezig kunt zijn.
Je in ontvankelijkheid openstellen, is dus een sleutel om iets te laten doordringen. Altijd! Om überhaupt 'iets' tot je te laten doordringen, lijkt me. Want om door je gewoontegetrouwe muurtje te komen, door het systeempje van de manier waarop je de wereld en jezelf beschouwd, is er om te BEGINNEN, altijd tenminste een nieuwsgierige, vragende en ontvankelijke geest nodig, nietwaar? Dat is hét vertrekpunt om in eerste instantie signalen en boodschappen te kunnen waarnemen en te ontvangen.
Een gesloten levenshouding is de meest beperkte vorm van leven. Dat is als leven in een besloten ruimte, die met lood omkleed en bedekt is, om er niets in te laten doordringen.
Er is namelijk, voor wie zoekt, zóveel te vinden, zo breed, zo diep en zo vol pure goedheid. Er is geen Boek op deze aarde te vinden, dat meer zuivere wijsheid en pure waarheid bevat dan welke leraar dan ook, je zal kunnen leren. De kernwaarden die hierin worden aangeboden en uitgelegd zijn zó zuiver en zó krachtig dat het zijn weerga op deze wereld niet kent. En het is gewoon onmogelijk om er een negatieve uitleg aan te geven. Onmogelijk ook om een negatieve uitkomst te kunnen voorzien of te bedenken uit het opvolgen en het naleven van die wijsheden.
Dat eerste station ben ik al gepasseerd. Als Leek dan, moet ik zeggen. Het is voor mij al onbetwiste wetenschap. Gewoon op basis van de eenvoud van de zuiverheid. Als ik iets in mijn leven als leidraad heb gehad, is dat de kracht van de eenvoud geweest. Het is zo, of het is niet zo. Het is namelijk, als je bereid bent een vraag tot de kern door te blijven verdelen in antwoorden, nooit hálf zo. En dat blijft bij mij dan ook zo. Tot aan het moment dat uit de vragen en nieuwsgierigheid om die kennis te blijven toetsen, een andere wijsheid ontstaat. Zo leef ik graag.
Maar dat was ik blijkbaar zelf helemaal vergeten. En dat heb ik te lang vastgehouden. Druk bezig met de vluchtige vergankelijkheid van maatschappelijke prestaties. Het ondernemen, presenteren, trainer en coach zijn. Voor een deel uit passie, voor een deel uit bewijsdrang en voor een ander deel ook gewoon voor mezelf. Zichtbaar zijn en indruk maken. Op de verkeerde manier, om de verkeerde redenen en voor de verkeerde beloning.
"U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar u veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God wil en wat goed, volmaakt en Hem welgevallig is."
Een van de wijze lessen uit Romeinen 12:2
Is er iets tegen de waarheid in te brengen als die zo overtuigend wordt gebracht? Zie Galaten 5:22-23 "Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die daar iets tegen heeft."
Ik geloof daarom dat, als je dat bewuste onderzoek doet en dit samen gebruikt met je persoonlijke ervaring, je hart, je verstand en je kennis, om daarmee te beschouwen, je daarmee zóveel vertrouwen in deze kennis ontwikkeld dat je niet meer gelooft, maar weet! En als je deze kennis, zonder enige twijfel en met zulke grote vastberadenheid, toepast en uitvoert, wordt het vanzelf waarheid. Niet een waarheid waartoe je zelf 'besloten' hebt om het tot jouw eigen waarheid te benoemen. Maar een feitelijke van buiten vast te stellen waarheid. Want ik weet namelijk heel erg zeker dat jij dan zélf voor de wereld om jou heen, het onomstotelijke bewijs zult zijn.
En daar zal ik dan verder nog over schrijven...
Want ik ben het levende bewijs dat ik ben gevonden. Door genade! En dat gun ik iedereen... Ongeacht wie u bent en wat u wel of juist niet heeft gedaan. Het is nooit te laat!
"De HEER, uw God, is immers genadig en liefdevol; als u naar hem terugkeert, zal hij zich niet van u afwenden." 2 Kronieken 30:9b
"Door die genade bent u nu immers gered, doordat u gelooft. Deze redding dankt u niet aan uzelf; ze is een geschenk van God en geen gevolg van uw daden. Niemand kan zich er dus op laten voorstaan." Efeziërs 2:8-9
"Dit is wat blijft: geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde."
1 Korintiërs 13:13