De lente, de zomer en de zon, het warme gevoel op je huid, de bloei die het veroorzaakt in de natuur. Alles zwelt op en ontploft in een zee van groen en kleuren. Alles leeft, vibreert en ademt kracht en energie. Vergelijkbaar met liefde, vertrouwen en geluk? Een muziekje in de oren, skeelerend op een asfaltlint door de natuur, de wind in het gezicht, je hoort je eigen hartslag in je oren. De vrijheid dat je in staat bent om het te doen, te plannen en fysiek te kunnen. Trots op het gevoel dat je de moeite neemt om voor jezelf te zorgen terwijl het zweet van je lijf gutst en je ook nog warme thee neemt.
Roomboter op brood. Het is de beste keuze. Niet te smeren uit de koelkast, maar smelt nu uit het vlootje op het aanrecht. Insecten op je boterham en fruitvliegjes als je de ton opendoet. Je zweet al terwijl je alleen maar loopt en het voelt onhygiënisch en onaantrekkelijk om met de onvermijdbare plekken onder je armen rond te lopen. Hoezo ga ik NU zin hebben om ook maar iets te doen? Wanneer had je ook alweer gezegd dat je altijd warmte prefereert boven kou, dat je een zomermens bent in plaats van een wintermens?
De prachtige stilte als de aarde onder een witte deken ligt, hoe mooi dat het de nacht zo veel lichter maakt. De lucht die je inademt lijkt schoner dan anders. Uit de sneeuw op de knieën een beeldje geboetseerd. Een hand, een kat of de kantelen van een kasteelmuurtje. Een klein wit fort naast je oprit. ’s Avonds de kachel aan, niet op gas, maar met de geur van natuurlijk hout. Ontspanning en tevredenheid, het gevoel dat je het niet wilt afsluiten en te laat naar bed gaat omdat je nog lang hebt zitten staren naar de nog altijd beweeglijk oplichtende kooltjes, vlak voor het vuur dooft. Een prachtig warm gevoel van gezellig binnen zijn, knus, warm, een veilig nestje omsloten door een koude, wondermooie, witte wereld. Sneeuw is prachtig…
Een korte nacht, de plicht roept. De sneeuw is irritant, het dooit heel iets en je schoenen worden nat als je naar de auto loopt. Je bed was warm, de douche was warm. Dit is koud. Waterkoud! Het is nog donker en de oranje gloed van de natriumlampen aan de straat geeft een onheilspellend surrealistisch beeld aan het vertrouwde bekende van jouw straat. Je krabt de ramen, je vingers worden koud. Het rubber van de ruitenwissers is snel kapot door de vorst. De auto start haperend en slippend en glijdend ga ik 10 minuten langer onderweg zijn. Waar is verdorie de zomer?
Verwondering over het verschil van beleving. Is het vergelijkbaar met alleen zijn, verdrietig of machteloze boosheid? Je pookt jezelf even aan, waar komt het vandaan? "Glas halfempty or glass half full, either way you won’t be going thirsty" Het is een songtekst die me binnenvalt…
Is halfleeg het beeld van de wereld als je alleen bent, en halfvol als je het met iemand deelt? Het niveau van het glas blijft gelijk, de beleving maakt het verschil...
-Een overpeinzing uit 2018 tijdens de late zomer of de vroege herfst-