Wat ik in de inleiding (hoe kom je van burger tot paria) nog niet heb vermeld, is dat ik van cijfers houdt en best een nuchter persoon ben. Als iemand iets roept, check ik dat graag. Dan zoek ik er cijfers bij, reken dat nog even na op verschillende manieren om er een beter beeld en gevoel bij te krijgen. Voor veel mensen zijn cijfers een abstracte werkelijkheid en het is ook best gemakkelijk om met cijfers te goochelen.
Verder vind ik het verleden een belangrijke bron van bewijs en ervaringen. De schrik van de berichten in het nieuws over een virus dat uit Azië onze kant opkwam, was eerst ook nog een beetje abstract. Laconieke reacties in allerlei lagen van de bevolking waren nog heel veel hoorbaar. Maar de nieuwsprogramma's maakten een angstig spannende dagelijkse serie van, met de berichten over het langzaam dichterbij sluipen van het virus. In steeds meer landen van Europa en steeds dichter om ons heen doken gevallen op en zo werkten we met z'n allen langzaam naar de ontladende climax dat het ook in Nederland een heus feit werd.
Om dat in herinnering te halen, dat was op 27 februari 2020 en dat werd niet veel later op 6 maart gevolgd door de eerste Coronadode. Een man van 86 jaar uit Brabant, waarna de Minister President op Nationale Televisie zijn medeleven betuigde aan de nabestaanden.

Dat was een van de eerste momenten dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. Ik herinner me namelijk dat ik dat erg onkies en overdreven vond. Noem me daar maar ongevoelig of weinig empathisch over, maar dat ben ik -denk ik- helemaal niet. Wél heb ik mijn vader veel te jong verloren aan Kanker. Die is best langzaam en akelig doodgegaan aan een vorm die zijn ademhaling bijzonder bemoeilijkte, geen longkanker overigens, maar waarvoor al wel eerder driekwart van een van zijn longen, operatief was verwijderd. Daarvoor moest ook zijn borstkas worden doorgezaagd, die deels met een plaat weer dichtgemaakt is.
Met een redelijke carrière in de sport-zorgsector, heb ik me altijd best in de cijfers verdiept van bijvoorbeeld hart- vaatziekten en kanker. Ook heb ik me vakmatig verdiept in de voordelen van sport en beweging, voeding, leefstijl en de invloed daarvan op het voorkomen van welvaartsziekten, die een opmaat zouden kunnen zijn naar weer zwaardere aandoeningen . Ik geloof dan ook in de omkeerbaarheid van een matige gezondheid en de invloed van welzijn, stress en gezondheid op het immuunsysteem.
Was dat dan een nadeel? Maakte mij dat dan gemakkelijker een bewuste en vragende burger? Ik weet het niet. Maar eerlijk gezegd, ergerde ik me gewoon aan de invloed van dat statement van de Minister President. Want mijn gedachten op dat moment, wat ik volgens mij zelfs naar de televisie riep, waren bij de nabestaanden van alle andere overledenen. En volgens de statistieken, als daggemiddelde, overlijden op zo'n zelfde dag 420 andere Nederlanders. Door ouderdom, maar ook door verkeersongevallen, zelfdodingen, complicaties bij een geboorte. Aan kanker en HV-ziekten of andere aandoeningen.
Dus... statistisch 420 overledenen diezelfde dag, met even zoveel gezinnen en families. En daarom vond ik de verhouding zoek. Een beetje dramatisch grotesk en, wat mij betreft, teveel gericht op maar één aandoening. Maar het heeft wel de toon van de koers gezet en door de importantie van een aparte condoleance van de Premier, uitvergroot. En je zal toch, ook achteraf, met me eens moeten zijn dat van die koers, met een echt opvallende rigiditeit, niet meer is afgeweken? Dat maakte me op dat moment ook nog lang geen tegenstander van de route, hoor. Dat is pas later gekomen.
Volgens mij ben ik op dit soort vlakken redelijk nuchter en niet meteen bang als me situaties worden voorgeschoteld. Ik ben ook niet degene die altijd meteen adrem reageert, maar dat even laat bezinken.
Zullen we het in nuchterheid dan ook eens hebben over angst? Hoe redelijk blijft angst overeind als je het praktisch en cijfer technisch gaat ontleden, denk je?
Een voorbeeldje:
Wat is het volume of het gewicht van een spin? En wat is het volume of gewicht van een gemiddeld mens? De zwaarste spinnen die we kennen kunnen tot 150 gram wegen, maar die komen niet in Nederland voor. Een mens van 70 kg is dus dan toch al 466 keer zwaarder, maar als het gemiddelde ongevaarlijke huisspinnetje een volle gram zou wegen (een suikerklontje is 4 gram) is diezelfde mens dus al 70.000 keer zwaarder.
Ik maak er altijd graag beeld bij, dat vind ik prettig.
Dus.... zou iets of iemand op ons moeten trappen, zoals wij een spinnetje onder de schoenzool zouden pletten, hebben we het bijvoorbeeld over het grootste passagiersvliegtuig ter wereld (Airbus A380) en daar dan tegelijk 8,5 van bij elkaar(!) of... voor een meer herkenbaar vliegtuig, zo'n 62 Ryanair toestellen op elkaar geplaktaan. Dát is dan dezelfde verhouding in gewicht als van een mens tot een spinnetje.

Toch zijn hele volksstammen erg bang voor spinnen. Mag ik daarmee dan aantonen dat angst niet direct de meest 'realistische' emotie is? Het is een oeroud ingebouwd veiligheidssysteem binnen het overlevingsmechanisme en heeft invloed op ons gevoel en beslissingen. Maar het wordt ook overgedragen! Als je een moeder hebt die erg bang was voor onweer, hoe groot is dan de kans dat jij je bij onweer ook niet heel prettig voelt?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook niet de emotie van een praktische computer. Net als veel mensen en ouders heb ik ook angsten. Net als iedereen ook wel een aantal waar ik over het algemeen weinig mee kan. Een van mijn grootste angsten is dat mijn jongens als ze uitgaan, tegen een verkeerde groep tuig en ruziezoekers aanlopen, die ze neersteken of het ziekenhuis in trappen. Maar ja, je kunt ze er niet om thuis houden, wel? En net als velen heb ik ook niet zo veel op met spinnen, maar ook niet met honden, pijn, of ziek worden. Maar het gaat even om het begrip en het inzicht, wat angst met ons kan doen.
Dus.... vanaf 10 maart bereikten ons de berichten en de beelden van het ziekenhuis in Bergamo. Die zijn vreselijk en huiveringwekkend, nietwaar? Op 12 maart ging onze Lockdown dan ook van start. Op dat moment tellen we 503 besmettingen en liggen er 62 mensen in het ziekenhuis en zijn er 5 mensen overleden. Het stijgt snel en op 16 maart spreekt de Minister President het volk toe. Als leek vind ik het op paniekvoetbal lijken. Ik kan er niet zoveel aan doen, we zitten al in het voorjaar en gaan naar de zomer. Gezien de evenementen die als bron worden aangewezen lijkt het me niet raar dat het aantal nog zal oplopen.
Maak je nu niet direct ongerust over mijn naïviteit.
Ik wil hier op dit punt nog zeker niet iets bagatelliseren van de ernst van de situatie, de mensen die in het ziekenhuis en op de IC liggen en die overlijden. Want ik heb ook de wijsheid niet in pacht natuurlijk. Ik sta niet aan roer voor dergelijke keuzes. Wel had ik me al wel wat ingelezen over griep, virussen en epidemieën, waarbij opvalt hoe omvangrijk we de afgelopen jaren met griepgolven te maken hebben gehad. Ik lees dat we met 900.000 besmettingen te maken hebben gehad in 2018 en hoeveel mensen daar aan zijn overleden.
Net als veel Nederlanders was ik wel onder de indruk van de eerste toespraak vanuit het torentje van Premier Rutte. We gingen voor groepsimmuniteit en zouden het niet zo drastisch doen als andere landen. We hadden in ieder geval nog wel een plan dat me aansprak of wat nog als enigszins logisch op me overkomt. Maar het is wel nog maar het begin van een lang slopend jaar (Wordt vervolgd in deel II)

Comentarios