Druk bouwt zich op in mijn hoofd. Niet letterlijk, maar het voelt of mijn hoofd zo vol wordt van gedachten, dat de grijze massa groter lijkt te worden. Een lichte steek komt op en blijft aanhouden. Voor mijn gevoel net achter het bot van mijn voorhoofd langs. Vanuit mijn haargrens, op het stuk boven mijn linkeroog, steekt het mij schuin naar beneden en het raakt daar mijn wenkbrauw, ongeveer in het midden.
Ik kijk naar buiten, door mijn bril, door het raam, waar ik in het donker van de avond weinig zie en zeg: "Zóveel pijn, en dan niet kunnen huilen" De pijn klontert vooral samen in mijn bovenlijf. Ik ben niet gewond. Het is geen fysieke pijn, maar mentale pijn. Geen hoofdpijn, maar gevoelspijn. Het zwelt van binnen op en raakt, vanaf de binnenkant, mijn ribbenkast. Omdat het binnen de klankkast van mijn lijf blijft, smoort dit de pijn tot een doffe onderdrukte emotie. Het blijft heen en weer golven in mijn romp, maar dat veroorzaakt daarbuiten geen geluid.
Een onbestemd gevoel van druk, dat iets met je borstkas doet, maakt dat je hart zich terugtrekt in een soort stilte. Het bonst niet in je borstkas, maar de hele massa verstild zich en voelt verdoofd, alsof het levendige geluid van je organen en het weefsel heel even verstomd. Het is een gevoel, maar het lijkt op geluid. Het voelt als geluid. Geluid dat wordt ingedrukt. Alsof de randen van het geluid door mist heengaan. Maar ook alsof het door een grote kracht wordt weggezogen. Waardoor je vervolgens het idee krijgt dat je heel diep moet ademhalen.
Het naar buiten laten in de vorm van uiterlijk verdriet, lukt me al langer niet. Ik denk zelf dat ik er zo'n drie maanden na het overlijden van mijn broertje mee ben gestopt. Op 19 oktober 1991 is hij binnen een maand voor zijn 17e verjaardag, plotseling uit mijn leven en dat van mijn familie weggerukt door een auto ongeval. Ik ben dan 24 jaar.
De maandag direct na de uitvaart op vrijdag, ben ik toen ook maar weer aan het werk gegaan. Wat moest ik anders? Ik was net een opleiding tot assistent-bedrijfsleider begonnen op mijn werk. Huilen deed ik thuis en met mijn familie. Maar na ruim drie maanden was er genoeg gehuild. Het brengt me nergens. Het zal dus ergens in het begin van 1992 zijn geweest, dat ik een knop heb omgezet en heb besloten ik dat mijn leven nu zou gaan beginnen, zonder nog al te veel achterom te kijken.
Ik vroeg mijn vriendin ten huwelijk na 7 jaar relatie. Ben getrouwd, kocht mijn eerste huis, stichtte een gezin en ik ben gaan bouwen. Aan mijn maatschappelijke leven.
Op mijn 30e verdiende ik ruim een ton per jaar, dat vond ik toen een prestatie met mijn achtergrond. Ik had een mooie vriendenclub en was een gezellige gast op feestjes. Ik had een mooie vrouw en drie prachtige kinderen. Op mijn 43e werd ik zelfstandig ondernemer, in het jaar dat mijn vader overleed, en bouwde dat uit naar drie bedrijven. Mijn 50e verjaardag vierde ik in Spanje en bij terugkomt gaf ik een feest met live muziek, in een van mijn clubs.
Nu ben ik binnen een maand van mijn 55e verjaardag en ben ik ondertussen dat alles volledig kwijtgeraakt. Ik hoef er niet interessant over te doen, maar op de gezondheid van mij en mijn dierbaren na, is het best duidelijk dat ik al vanaf mijn jeugd en verder in mijn leven, met bovengemiddeld veel uitdagingen te maken gehad.
Terugkijkend besef ik me nu welke invloed die keuze heeft gehad. Je kunt niet besluiten te stoppen met huilen, alsof je zo zelf kunt bepalen dat verdriet je niet meer kan raken. Want dat is wat er onbewust achter verborgen ligt. Je wilt eigenlijk dat verdriet je niet meer raakt. En als je dan de bekendste uiting van verdriet wegneemt, het huilen, dat je dan daarmee tegelijk ook het verdriet zelf tempert en controleert.
Maar zo werkt het niet. Want als je besluit om je emotie naar de onderkant en de diepte niet meer toe te laten, verklein je de bandbreedte van het vollédige emotie spectrum. Het is als een stuk gereedschap. Zo'n schuifmaat, waarmee je een bekje met maateenheden tegelijk beweegt. Zodat je kunt meten welke maat de kop van een boutje heeft.
Of als zo'n Bahco. Waar je met het tandwieltje de afstand tussen de klemkaken kleiner of groter maakt. Om klem te zetten op de moer die je moet aandraaien. Je kunt de bandbreedte groter of kleiner maken. Maar dat beweegt volkomen synchroon. Dat is ook wat er gebeurt als je besluit om de marges van je emotie te beperken. Dan begrens je de emotie naar beneden, maar... tegelijkertijd ook die naar omhoog.
Daar lijkt het tenminste op. Dus ik ben nieuwsgierig of dat bij jou ook zo is. Als je niet zo goed en vrij kunt kunt huilen, maar wel echte pijn hebt, kun je dan ook niet zo goed voluit en uitbundig lachen als je wel echt blij bent? Ik kan me het niet meer herinneren, omdat ik het al zo lang ken als ik het nu doe. En dat is, met 30 jaar, dus al meer dan de helft van mijn leven. Want ik kan lachen als ik lol heb, maar ben geen uitbundige lacher.
Heb ik zelf mijn emotie een kortere spanwijdte gegeven en wat in elkaar gedrukt, of was het al zo? Ik ben er mijn hele leven al bedreven in geweest om in eerste instantie flegmatiek te reageren op wát er mij ook wordt gezegd.
Wellicht is dat een nog ouder systeem. Uit mijn sektarische jeugd. Van binnen gebeurt er altijd een hele hoop. Teveel om op te noemen. Maar uiterlijk kijk ik dan iemand aan en blijf dat doen zonder echt geschokt met de ogen te rollen of met mijn oogleden te knipperen bij een flagrante belediging of een schokkende mededeling. Het raakt me op dat moment trouwens ook werkelijk niet direct. Ik registreer het en absorbeer het en verwerk het pas daarna.
Dat is het systeem uit mijn kindertijd, dat me eigen is geworden. Dus ik verwerk en herkauw later. Als ik alleen ben, wegloop, op het toilet zit of een sigaret ga roken, wat ik mijn leven bij tijd en wijle ook heb gedaan. Ik heb gemerkt dat het lijkt of ik dan redelijk emotieloos ben, kan zijn of lijken. Dat is zeker niet zo, maar ik vermoed dat, met die beslissing van toen, ik er gewoon een rem op heb gezet.
Het is letterlijk een vertraging, zeg maar. Ik kan het beter een brandvertraging noemen. Maar wel eentje die bijzonder beschadigend is. Zowel voor mijn omgeving als mijzelf. Je wordt namelijk op die manier een drukvat. De ervaringen sla je wel van binnen op, maar de verwerking vindt niet direct plaats. En dan vult het vat zich door onrecht, woede of onmacht. Dat loopt bij teveel spanning over of ontploft zelfs.
Het meest gebruikte afweersysteem bij mensen, om niet te hoeven voelen is namelijk... boosheid. Het is de perfecte muur en de ideale afweer om niet geraakt te worden. Maar zelf niet kunnen voelen in boosheid, is ook de ander niet meer kunnen voelen. En precies daar komt de meeste gebrokenheid vandaan en wordt de meeste schade aangericht.
Misschien kan ik dat systeem toelichten aan de hand van een voorbeeld. Je kunt het je namelijk voorstellen als 'te laat lachen' om een grap. Dat kan eigenlijk niet! Dus doe je dat ook niet meer. Het directe gevolg is dat je dan niet alleen de lol zelf hebt gemist, maar óók de verwerking en de uitwerking van de lol. Je kunt immers dat verlate gevoel van het plezier en lachen, dat je wél hebt gekregen - doordat je immers de lol van de grap iets later begreep - dan alsnog niet kwijt en moet je de lach binnenhouden. Niets dommer dan als iedereen is uitgelachen en allang weer bedaard is, dat jij dan nog begint, nietwaar? Nou, dat idee.
Dat zal de beste wel eens zijn overkomen, maar stel je voor dat dit een structureel mechanisme is? Een systeem dat is ontworpen om jezelf te beschermen om te kunnen overleven. Maar dat zó ineffectief wordt, als de oorzaak niet meer actueel is, dat het destructief wordt. En laten wij, als menselijke wezens, nu zulke psychologische systemen in allerlei vormen en maten ontwikkelen. Gewoonten die we haast niet meer kunnen loslaten. Zodra we worden afgewezen, geen erkenning krijgen, bekritiseerd of gekleineerd worden, gaat er onmiddellijk een systeem aan, waarmee we op een gewoontegetrouwe manier reageren.
Dat is overigens niet alleen bij vervelende ervaringen, maar ook andersom natuurlijk. Want zelfs als we gecomplimenteerd worden of positieve aandacht krijgen, kan ook een aangeleerd systeem actief worden. Een standaard aangeleerde reactie. Dat is bij de een om dan die positieve aandacht van de hand wijzen en dat van binnen niet te kunnen aannemen, terwijl het bij een ander juist de katalysator is om het op te zuigen. Misschien zelfs wel zodanig nodig, dat die positieve bevestigingen doorlopend moet worden opgezocht omdat die erkenning bijna de zin van het leven is geworden. Een negatieve verslaving als zucht naar positieve bevestiging.
Ik kan niet anders dan toch ook hiermee bij de Bijbel, het geloof en Jezus Christus terecht te komen. Bij een diepe kernpsychologie die zo krachtig is dat het deze systemen kan afbreken. Systemen die in je kindertijd zijn ontstaan of soms onbewust zijn geboren door impactvolle gebeurtenissen en zo diep verborgen kunnen zijn, dat het lijkt of je er niet bij kunt. De Bijbel openbaart een bijzonder krachtige psychologie. Zo krachtig, dat je zelfs de wetenschap van de effectiviteit erachter, pragmatisch kunt uitleggen. Zelfs zónder daadwerkelijk te geloven in Jezus Christus. Dat dan, wat mij betreft, natuurlijk meteen ook de ultieme waarheid ervan, juist wél bewijst.
Iedereen die pijn heeft en kent, kent ook het eenzame gevecht van binnen. Die, soms intens diepe eenzaamheid, die je kan overspoelen. Vooral de verborgen pijn en verlangens die onbereikbaar lijken, die je zo ongelukkig en gedeprimeerd kunnen maken dat je het niet zomaar meer kunt wegpoetsen. Dat het een laagje is geworden die door herhaling is ingesleten. Een gehard laagje dat zelfs je dagelijkse beleving van het leven negatief beïnvloed, maar waarvan niemand de diepte en het effect direct van ziet. Omdat je immers, geholpen door je overlevingsmechanisme, overeind blijft. Vooral in gezelschap van anderen! Want met verborgen verdriet, lach je geforceerder, drink je sneller en meer en beleef je het moment op een heel andere manier dan... als jij je goed voelt, nietwaar?
En dan zoeken we naar vervanging. Op ongeveer elk gebied dat mogelijk is, zoeken we naar vervulling en opvulling van die pijn en dat verdriet. Maar vooral van die knagende eenzaamheid van binnen, die daarbij hoort. De eenzaamheid die de leegte groter maakt, naarmate het wantrouwen is gegroeid. Het wantrouwen, waarmee jij je verdriet en onzekerheid steeds meer binnenhoudt en afschermt met een systeem. Een bouwwerk dat ongemerkt van binnen groeit. Dat groter wordt. En waarmee jij sterker en weerbaarder lijkt te zijn geworden.
Niets is minder waar, omdat het je juist ondergraaft. Omdat het sterker is geworden dan jijzelf en het de controle van jou overneemt. Omdat de ervaringen, van je kwetsbaarheid delen en laten zien, jou hebben geleerd dat het gemakkelijk misbruikt kan worden. En dat je dan harder en dieper gekwetst kan worden dan je had gedacht. Waardoor je de intiemste laagjes niet meer deelt. Maar.. daardoor dan ook niet meer geholpen kunt worden met de verwerking, waarmee de druk in jouw vat onherroepelijk toeneemt. Een vicieus cirkeltje.
Is dat niet heel logisch? Je systeem leert en begrijpt immers dat je meer vertrouwen kunt kwijtraken in je dierbaren dan in vage bekenden. Waarmee bijvoorbeeld zoiets, als de dronkenmanstranen bij wildvreemden, verklaard kan worden. Je hebt toch even de druk van de ketel kunnen laten, maar in de anonimiteit. Je verwacht die ander toch nooit meer tegen te komen. Die maakt geen deel uit van je 'innercircle' en kan je daardoor er later ook niet mee terugpakken.
Datzelfde principe maakt ook de ondersteuning van een psycholoog effectief. Daar kun jij je hart luchten, zonder dat je er rechtstreeks in je omgeving kwetsbaar van wordt. Er wordt met beroepsmatige aandacht naar je geluisterd. Je betaald er zelfs voor. Met een psycholoog heb je ook een vertrouwelijke overeenkomst, dat wat je daar deelt, privé blijft. Hetgeen direct duidelijk maakt, hoe verwerpelijk misbruik dan juist in die situaties is. Dat het dan nog kwetsender wordt en soms juist ook het allerlaatste restje vertrouwen en zekerheid dat iemand nog had, ondergraaft en stukmaakt.
Het effect van de overweldigende verruimende geestkracht van het vertrouwen kunnen, durven en mogen hebben, in de gedachte dat je nooit meer alleen bent, zal dan meteen duidelijk zijn, nietwaar? Zelfs als het een ingebeelde gedachte zou zijn, is het even effectief. Dat is juist het mooie van het geloof. Als je er met volle overtuiging in gelooft kan het namelijk NOOIT misgaan. Zelfs als het niet waar zou zijn. En dan tóch heeft het je hetzelfde gebracht als dat je het wél gelooft. Feitelijk omdat het precies hetzelfde is. Je hebt dus niets te verliezen en iedereen zou daarom moeten kunnen geloven. En sterker nog, het bewijst wat mij betreft juist de onbetwiste waarheid!
We kennen immers allemaal de kracht van het kunnen delen van je pijn en je verdriet. De steun en de troost die je ontvangt van iemand die je blindelings vertrouwt. Van iemand waarvan je weet dat ze het goede met je voorhebben en je ze niet zult verliezen door een oordeel. Wie zulke vrienden of familie om zich heen heeft, is een gezegend mens. Maar stel je voor dat jij al je verdriet en ellende niet alleen bij iemand mag brengen, maar het er ook mag achterlaten? Altijd! Bij nacht en ontij. En dat jij dan daarmee niet alleen verwerkt, maar ook opruimt. Dat jij jezelf van binnen zo schoon kunt houden, dat je licht blijft en vrij bent.
Stel je voor dat je ook nog eens steeds opnieuw mag doen, als het zich onverhoopt weer mocht opstapelen. En je daarmee verlost bent van die negatieve zwaartekracht in je. Die zware belasting midden in je, die op jouw voeten rust, waarmee je zwaarder op deze wereld loopt. Die een zuigende modder maakt van jouw levenspad. Het pad waarmee de negatieve zwaartekracht van het kwaad jou wil vasthouden. Je zuigend naar beneden blijven trekken, zodat je niet opgenomen zult worden, naar die betere wereld van oneindige goedheid, licht en liefde. Want precies dát is de beloning van de bevrijding van het omarmen van het geloof in God, in Jezus Christus en in de Heilige Geest.
Ik spreek mensen die volledig overtuigd zijn van de mystiek van de New Age theorieën in allerlei soorten en vormen. Talloze mensen om me heen die zich verliezen in de commercie die altijd gepaard gaat met de misleidingen van deze wereld. Geld is immers de bron van alle kwaad. Cursussen in kennis van stromingen Mindfulness die oneindig zijn en niet stoppen. Met producten, materialen en uitvindingen waarvan er altijd weer iets nieuws als 'verbetering' van het vorige ontstaat, dat je steeds maar kunt blijven aanschaffen, om je te helpen.
Maar de echte waarheid is open en toegankelijk. De waarheid is volledig transparant. De waarheid is er werkelijk voor iedereen. En die waarheid is helemaal gratis. Het kost niets en brengt alles!
Voor de gekwelden op deze aarde, is er verlossing door vergeving. Verlossing door niet in boosheid naar anderen te wijzen. Door niet naar anderen te blijven kijken in afgunst, verbittering of teleurstelling. De kracht van vergeving is de genade van het geloof. En dat is precies de vaste materie van de onwrikbare kern van het geloof in Jezus Christus. En het is juist dát offer dat wordt ontkend, genegeerd, weggehoond en bespottelijk gemaakt.
In geen enkele andere stroming of religie op deze wereld, bestaat dit offer van de zuiverste onbaatzuchtigheid, in de leer. Niet bij de Islam, niet in het Hindoeïsme of Boeddhisme en zeker niet in de New Age gedachte. We zijn er steeds verder van afgedwaald en wijzen het steeds sterker en harder ontkennend van de hand, terwijl we met miljarden op de aarde rondlopen in de jaartelling die nota bene vanaf Jezus Christus télt!
Hoezo zou dát dan juist een leugen en een misleiding moeten zijn? Het is de olifant in het toilet die je niet kunt negeren, als het gaat om het vormen van een nieuwe wereldreligie. Hoe zou je dat kunnen weglaten als het niet in de overeenkomsten gevonden kan worden?
Het mooie is dat je uit elke andere stroming voor jezelf veel overeenkomsten kunt halen om je mee te identificeren, maar dat er uiteindelijk maar één leer is, die je het doel verteld. Die het plan uitlegt. Die daarmee de structuur blootlegt. Van het begin tot het eind. Waar niets in verborgen is. Terwijl in elke andere stroming iets onduidelijks en ondefinieerbaars overblijft, dat niet verklaard wordt. Ofwel in het begin over het ontstaan van de mens en de wereld ofwel aan het eind, waar het dat doel betreft. En je dan tot slot uiteindelijk 'opgaat' in een algehele energie of reïncarneert.
Als een hogere macht of energie, wél de overeenkomst is, in een typische stroming, dan is het simpel. Als je daarin gelooft, is toch enige alternatief dat ze allemaal samen gemeen hebben om het ware geloof af te kunnen wijzen, dan toch om de Bijbel in twijfel te trekken. Het geschrift, waarin het juist kristalhelder beschreven is. Zo helder en compleet dat er geen tweede leervorm van op deze wereld bestaat. En waarom dát dan niet geloven?
Maar goed, dan drijven we af van de werkelijke psychologische kracht van het geloof, ongeacht bovenstaand bewijs. Die werkelijke psychologische reddende kracht voor jou persoonlijk. In je dagelijkse leven. Hier en nu! Want als jij tegen iemand kunt praten, waarvan jij gelooft dat Hij fysiek naar je luistert, je hoort en je ondersteunt, dan kan er niets anders zijn, dan dat het werkt.
Stel je de kracht voor van iemand die altijd naast je loopt. Waar je zelfs in je diepste en eenzaamste momenten mee kunt praten. Hoe kun je dan ooit nog alleen zijn? Als daarbij het oneindige vertrouwen mogelijk is, omdat het, op deze aarde in ieder geval, géén fysiek persoon is die jou ooit kan kwetsen, hoe veilig is het dan ook nog eens voor je?
Krijg je dan al een idee van de bevrijdende lucht en ruimte in je borstkas, die je krachtige zuurstof voor je levensadem geeft? Want het wordt nog mooier. Er is geen smet op de zuiverheid. Jezus Christus veroorzaakt niet jouw beproevingen, niet jouw verdriet, niet jouw teleurstelling, niet jouw leed en niet jouw verliezen. Die mag je aan het kwaad toewijzen dat vecht om jou hier op deze aarde te houden. Fysiek, ook nadat je dood bent gegaan.
Aan de andere kant leert Jezus je juist alles over zuivere goedheid en pure liefde en heeft het ultieme levende voorbeeld gegeven om het steeds opnieuw weer van te kunnen afkijken. Daarbij heeft Hij in een ongelooflijke genade, jou alle valpartijen, struikelingen, elke twijfel, alle misleidingen en elke valstrik waar je al in bent getrapt, al bij voorbaat vergeven.
En stel je voor dat jij in staat bent dat voorbeeld, toe te passen. Die kracht van vergeving te gebruiken. Zo sterk als jij dat zelf kunt en dat overtuigd durft te blijven oefenen, in jouw eigen leven. Naar de mensen in jouw eigen omgeving die jou geraakt en gekwetst hebben. Of waar je die erkenning van schuld naar jou toe, zo dringend van zoekt. Waarvan iedereen die het kent, weet dat het je relaties verteerd.
Stel je voor dat je steeds beter in staat raakt om jouw eigen ego hiervoor aan de kant te zetten. Om de vrijheid te ervaren van, juist die ander volledig vrij te zetten in jou zelf, waarmee jij ook direct jezelf vrijzet van boosheid en negatieve energie. Dan ontstaat er een vrede die je verstand te boven gaat, zo beloofd de Bijbel jou. En ik daag je uit om dat te proberen.
In mij vocht van alles om voorrang. Was het mijn boosheid, het gevoel van onterechte afwijzing, verdriet, machteloosheid of gewoon gekwetste trots? De ene emotie schoot door me heen, terwijl het andere zich ook met beide ellebogen in mijn ribbenkast afzette om zich ook te laten gelden. De gedachte schoot door me heen, dat ik verleid werd tot mijn oude systeem en ik nu eigenlijk moest gaan bidden. Laatst vertelde iemand mij dat het zeggen van het woord 'eigenlijk' betekent dat daarmee je onderbewuste aangeeft dat je juist niet wilt... wat je daarna zegt.
Dat klopt in dit geval, want ik stopte (nog) niet met het ijsberen door de kamer, om te gaan bidden. In plaats daarvan liet ik het allemaal nog door me heen schieten. Mijn vuisten ballen en mijn kiezen op elkaar klemmen, deed ik wel. Ik was zó gekwetst en voelde me zo genegeerd. Ik wilde terugslaan en kreeg het gevoel, en dat zei ik ook hardop, dat ik de behoefte voelde om iets kapot te maken. Een levenloos ding, om mijn energie op te kunnen richten als een bliksemafleider. Maar wat je denkt, doe of zeg je, meestal gelukkig, niet altijd. Tenminste, ik niet. En dat hoop ik voor de meeste mensen.
Een drukvat dus. Het was actief. En ik liet mijzelf de druk opvoeren. Mijn verstand en de rede vocht met mijn pijn en boosheid. Ik wilde appen en akelige dingen typen. Ik wilde iemand raken en voor straf dingen stoppen. Afsluiten. Mijn stem verhief zich in kracht en ik schrok terug toen ik vloekte. En daarmee was de ban ongeveer gebroken. Vloekte ik nu? Dan was ik dus wel heel erg met mezelf bezig. Zou het helpen wat ik in boosheid van plan was? Zou het iets beschadigen en zou dat dan weer hersteltijd kosten? Natuurlijk! En hoe snel is het gebeurd?
Wie wel eens in een moeilijke situatie heeft gezeten, wie leed en boosheid kent, stress en een neerslachtig waardeloos gevoel, wie het gevoel van machteloosheid en onzekerheid kent, maar ook dat je geen controle lijkt te hebben op de omstandigheden, je geleefd voelt, onder druk gezet, die zal zich zo'n moment voor kunnen stellen. Mannen misschien makkelijker in dezelfde vorm en vrouwen misschien in een heel andere emotie. Bij anderen is het wellicht je klein willen maken en verstoppen. Figuurlijk gesproken, van ellende bijna met de vingers in de oren in een hoekje willen wegkruipen en onzichtbaar worden. Er zijn systeempjes genoeg.
Als dat zo is, weet je ook wat de gevolgen zijn als je, naast boosheid en frustratie, aan dergelijke emoties toegeeft en je er in verliest. Welke schade je dan aanricht. En, als het systeem boosheid als afweer is geworden, zelfs permanente, onherstelbare schade. Toch lijkt het sterker dan jij en dat is waar je zwak bent geworden. En zonder hulp, zonder ondersteuning, zonder het opruimen van je bagage en het lichter maken, wordt je als vanzelfsprekend steeds zwaarder belast. Daarmee wordt je niet sterker en weerbaarder, maar juist onverschilliger en zwakker en val je steeds gemakkelijker ten prooi aan je negatieve emoties.
Elke grens die je in het verleden al eens hebt gepasseerd, is er niet meer en ben je in de toekomst al voorbij. Maar voor mij nu niet meer. En al veel langer niet. Want ik breek mijn oude systeem af. Langzaam maar gestaag. Een mooi proces, met een ondersteuning en een liefde die je niet kunt zien, maar wel kunt aanroepen. Om mee te sparren. Helemaal gratis en voor niets. Het is te oefenen en te trainen als een spier. Zodat je daar in kunt groeien en zo ook steeds sterker wordt in wijsheid, bedachtzaamheid en beheersing.
Even later lig ik in bed en bid. Hardop. Ik zeg tegen God: "Lieve vader in de Hemel. U ziet mij. U ziet mijn strijd. U voelt mijn strijd met mijn oude systeem. Wilt u me de wijsheid geven om boosheid te herkennen en alleen te gebruiken als verontwaardiging op zijn plaats is, omdat het zich op gebieden van rechtvaardigheid afspeelt. Wilt u mij helpen om steeds beter te leren verdriet te beleven en toe te laten wanneer er sprake is van pijn en de boosheid daar buiten te houden? Ik heb U nodig en vertrouw op U, zodat ik weet dat ik het niet alleen hoef te doen en op U mag leunen."
Mijn stem is niet meer vast en hapert duidelijk. Ik haal mijn neus op, waarin alles plotseling vol en vochtig lijkt. Grote dikke tranen voel ik over mijn wangen lopen. Langzaam voel ik ze over mijn huid bewegen. Heel bewust maak ik het mee. Vanuit mijn oog glijdt het gestaag door. Als een zachte aanraking. De tranen laten een smal spoor van een dun laagje vocht na, dat direct door het contact met de lucht, iets kouder wordt. Iets boven het einde van mijn mondhoeken laten de tranen mij los. In kan ze niet zien, zeker in het donker niet, maar in mijn gedachten zie ik ze, een moment lang, als een bewegende vloeibare bolvorm door de lucht bewegen. Ik hoor ook niets, maar ik kan me voorstellen dat ze op mijn hoofdkussen landen, uit elkaar vallen in een brede platte vorm en direct opgenomen worden.
Weg! Net als mijn boosheid. Het lijkt of mijn tranen al mijn woelige emotie meenemen en zonder verdere schade aan te richten zich verspreiden en onmiddellijk verdwijnt in de vriendelijke zachtheid van het kussen. En dan daarmee in diezelfde baan terug, de rust terugbrengt in mijn gevoel en emotie.
Ik besef me dat ik nog altijd een beetje voor mezelf bezig ben, maar dat dit hiervoor uiteraard bedoeld is. Maar toch valt me nu die gedachte binnen en ben ik ook ineens in staat om voor de andere kant te bidden. Voor wie helemaal niets weet en zich daar ook niet eens van bewust is, hoezeer ik gekwetst ben en hoe we dat geruisloos zo kunnen houden. En ik bid voor een aanraking van God voor hen, zij die God helemaal niet kennen. Voor wijsheid en ondersteuning ook voor hen en om de vrede tussen ons te bewaren.
Er is niets gebeurd. Er is niemand gekwetst. Er hoeft niets hersteld te worden. Het heeft zich afgespeeld in een kort moment. Heel veel korter dan ik van mijzelf ken. Omdat ik in een vorig leven en andere situaties, dat van mijzelf heel anders ken. Waar in onmetelijke stress en onmacht, het zonder de kracht van de Heilige Geest en de kennis die me in wijsheid en bedachtzaamheid laat groeien, juist bleef opborrelen en uitgroeien tot een vulkaanuitbarsting. Waarna het bloedrode kokende lava zijn sporen achterliet en de schade inbrandde. Allereerst in mijn eigen ziel, maar vervolgens net zo bij wie de uitbarsting over zich heen kreeg.
Niemand zag nu mijn strijd en niemand zag de oplossing ontstaan. Niemand weet wat er gebeurd is, als ik het hier niet verteld zou hebben. Het is kwetsbaar, maar ik ben niet meer zo bang om hier op gekwetst te worden. Ik hoop juist dat ik ook jou misschien hiermee de kracht van de genade en de zuivering van vergeving heb kunnen laten zien.
Daarom bent u er nu een beetje bij, maar weet u nu ook wie er nog meer bij me was. Wie me rustig maakte en kalmeerde. Wie me de vrede gaf om in een diepe slaap te vallen en zonder enige boosheid weer uitgerust wakker te worden. Met het geloof en het vertrouwen dat een volgende situatie die misschien zwaarder is, me zelfs nog minder zal uitlokken. Omdat alles wat je aandacht geeft, groeit. Maar het begint met loslaten en afleggen. Dat geldt ook voor u.
Gods zegen op uw levenspad.
Mattheüs 11:28-30
Kom naar mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.
