2023: Als je mag beginnen met afsluiten

Hallucinant. Dat is het beste woord om de periode te omschrijven die ik nu mag afsluiten.

Een periode van meer dan vijf jaar. Een heel lustrum dus. Dat begon 20 oktober 2017 en eindigde 10 december 2022. Nou ja, eindigde. Er is nog niets 'geëindigd' maar er zijn wel 'onderdelen' van een akelige periode en pijnlijke situaties, afgesloten nu.

Zojuist, 10 december, en officieel op 6 december 2022 is de pro forma rechtszitting geweest. Het klinkt gewichtig, maar blijkt in dit geval gewoon een administratieve handeling. Een proces waar ik niet eens bij aanwezig kan zijn, ook al zou ik het willen. Het is de formele registratie van een besluit door de Rechter-Commissaris, dat het eind aankondigde van de toepassing van de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen, voor mij als failliete ondernemer. Afgekort de WSNP. Een situatie die 3 jaar geleden voor mij is ingegaan op 10 december 2019 en dus zou moeten duren tot zaterdag 10 december 2022.

Het eerste wat ik daarna heb gedaan is trouwen. Op maandag 12 december 2022. Ik zou een heel stevig boek kunnen schrijven alleen al over dit lustrum van 2017 - 2022 Want het was een onafgebroken rollercoaster op allerlei gebieden. Een achtbaan, met allerlei duizelingwekkende loopings, met schokkende bewegingen, die soms door aardedonkere ruimtes raasde, waarin krijsende geluiden je gek proberen te maken.

Een bizarre rollercoaster met twee gezichten

Maar het was een rollercoaster in twee delen, met volkomen tegengestelde gezichten.

A) In negatieve zin was dat de periode vanaf oktober 2017 tot en met het voorjaar van 2021.

B) In positieve zin was dat de periode vanaf mei 2021 tot heden.

Dit is een verhaal dat ik moet vertellen! Omdat het bewijst dat alles in het leven mogelijk is. Het is, wat mij betreft een uitermate bemoedigende ervaring, voor iedereen.

Hoofdstuk A) Allereerst ben ik, na een relatie van 32 jaar, met kinderen, gescheiden. Met een akelig vervolg, want we waren samen ook ondernemer met drie bedrijven. Vervolgens zijn we daaropvolgend failliet gegaan. Met ons hele hebben en houden. Dat wil zeggen, dat ook je eigen huis waar je al 20 jaar in woonde en van alles aan verbouwd hebt, onder je gat vandaan wordt verkocht.

Nu was, in mijn situatie, het meest voor de hand liggend, dat ik degene was die zou gaan verkassen. Zeker als 'nieuwe' alleenstaande, zonder 'thuiswonende' kinderen. Gezien het verloop zou 'in de buurt blijven' niet eens echt een houdbare situatie zijn geweest. Maar dat het, in deze korte tijd, zeven keer zou worden, is niet waar je vooraf rekening mee houd. Ik ben verhuisd van Borne naar Hengelo, terug naar Borne, en vervolgens naar Lichtenvoorde, Gaanderen, weer terug naar Twente en nu naar Coevorden.

7 verhuizingen en 6 verschillende werkomgevingen

Datzelfde geldt voor mijn werkomgevingen. Zo kwam ik er bij het solliciteren al snel achter dat ik was gebrandmerkt doordat je via de schuldsanering automatisch wordt ingeschreven in iets wat een "insolventieregister" heet. Dat had niemand mij verteld, maar is blijkbaar wel iets waar veel grotere instellingen en bedrijven standaard checken. Soms was ik door de rekrutering al enthousiast aangenomen. Maar dan moest het recruitment bureau daar op terugkomen als de opdrachtgever vervolgens deze toetsing uitvoerde voor de, door hen, geselecteerde kandidaten.

Zo heb ik uiteindelijk, steeds als uitzendkracht, gewerkt in Hengelo, Lichtenvoorde, Doetinchem, Duiven, Arnhem en Enschede. Voornamelijk allemaal in de Coronaperiode dus. Drie keer heb ik corona/ lockdown ontslag gehad. Direct de allereerste keer dat ik thuis mocht blijven, was dat zónder een uitkering! Omdat bleek dat de eerste werkgever na mijn faillissement, geen loonafdrachten had gedaan en mijn inkomen belastingtechnisch dus niet formeel geregistreerd stond.

Die werkgever werd vervolgens niet opgespoord voor belastingontduiking of iets dergelijks. Nee, niets daarvan. Ondanks dat ik, aan het UWV, loonstroken, bijschrijvingen en een jaaropgave kon laten zien, op hun verzoek. Maar dat maakte alsnog niets uit! Ik kreeg gewoon geen uitkering! Omdat ik daardoor nu een te kort arbeidsverleden had opgebouwd. (van na Faillissement) Dat is dan weer omdat mijn complete arbeidsverleden van ruim 20 jaar vóór ik als zelfstandig ondernemer begon, is doorgestreept. Dat gebeurt schijnbaar ook meteen als je zelfstandig ondernemer wordt.

Maar goed, dit gaat dan alleen over de ontnuchterende ervaringen van de financiële kant. De emotionele horror is nog heel veel erger, kan ik u beloven. De details daarvan zijn hier niet direct van belang, maar de impact op mijn mentale welzijn is in ieder geval enorm.

Geen rust, geen adempauze en geen enkele gelegenheid om te ordenen of verwerken

Want na mijn faillissement, wachten onmiddellijk mijn juridische maatschappelijke verplichtingen op mij. Er is geen enkele ruimte om de situatie en alles wat eraan vooraf ging, te kunnen ordenen, plaatsen of verwerken. Allereerst was er al de hele aanloop die leidde tot een akelige scheiding, met kinderen. Maar vervolgens daarop de doorstoot naar het verliezen van mijn totale hebben en houden. Hiermee is, allereerst al, mijn complete sociale leven ineens ontwricht of verlies ik die zelfs volledig.

En wat te denken als je daarna ook nog uit je eigen leefomgeving vertrekt? Wel moet vertrekken, beter gezegd, omdat mijn eigen huis dus onder mijn gat vandaan verkocht wordt. Mijn ex heeft, met heel veel geluk al wel met de kinderen kunnen verhuizen. Voor mij is er nog geen moment rust of de tijd om op adem kunnen komen, geen verwerking van verdriet.

Want vervolgens gaat alles direct door naar de verplichtingen die de Rechter-Commissaris je oplegt en een aangewezen controleur die je daarvoor direct begint op te drijven. Onverbiddelijk. En tussendoor moeten allerlei persoonlijke en pijnlijke kwesties op veel gebieden, gewoon nog worden afgerond. Zoals een paar bijzonder ingewikkelde laatste privé-zakelijke belastingjaren, zonder geld en daarom ook zeker zónder een accountant.

Sommige situaties zijn niet te voorzien

Het is logisch dat mijn eerstvolgende relatie een houvast 'lijkt' om een nieuw basehonk te beginnen. Nu is, op zich, een nieuwe relatie niet iets wat onder deze 'negatieve' periode zou thuishoren. Maar als binnen een jaar, haar 19-jarige springlevende dochter door stomme pech plotseling overlijdt, is niets nog meer hetzelfde.

Emotioneel een onhoudbare situatie. Mede om de gelijkenis ervan vanuit mijn jonge jaren, met het overlijden door een auto-ongeval van mijn eigen broertje, net voor zijn op 17e verjaardag. Maar nog veel meer omdat ik eigenlijk zélf, tot dan toe ook nog niets van mijn eigen recente verleden, emotioneel een plek heb kunnen geven. Waar dan daarna, vooral na zo'n ingrijpende gebeurtenis, ook geen ruimte meer voor vrij is.

Ik verkas dan al voor de vierde keer in ruim twee jaar. Nu naar een plek dichter in de buurt van haar andere dochter en familie. Verder weg van mijn oude leefgebied, waar ik helemaal niemand ken. Relaties en contacten opbouwen worden overschaduwd. Zowel door de corona-restricties en het verschil in beleving daarvan, als de overkoepelende deken van verdriet. Het is allemaal veel te groot en veel te veel voor me. Het is nog ruim een jaar verder als ik uiteindelijk die relatie verbreek, na in totaal bijna twee en een half jaar, en trek terug naar Twente. Het is dan voorjaar. April 2021.

Die rollercoaster rit was tot dan toe volledig misselijkmakend. Ik zat 'verkeerd-om' in het gondelkarretje dat dus keihard achteruit bewoog met een bijzonder hoge snelheid. Op een baan die een onthutsend spoor volgde. Het thema van die achtbaan was "Hurricane Disaster" oftewel "Mijn Leven", en ik was niet in een 'Pretpark', dat beloof ik u!

Ik leek er geen enkele invloed op te hebben hoe mijn gondelkarretje ruggelings door mijn eigen leven raasde en alles kapot sloeg wat ik had opgebouwd en kapot leek te willen te slaan wat ik nog wilde opbouwen. Alles wat ik had, kende en vertrouwd was, werd afgebroken en doorboord door het karretje waar ik in zat.

Hulpeloos zag ik de scherven en de brokken van mijn leven van achteren langs me heen komen vliegen om dan, eenmaal voor me, weer snel uit het zicht te verdwijnen. In het luchtledige vacuüm dat het razende tempo van de gondeltrein op de baan achter zich veroorzaakte, blijven de brokstukken zacht schommelend zweven. Het verdwijnt razendsnel uit het zicht, terwijl weer nieuwe scherven en brokstukken langs mij heen vliegen. Ik zette me schrap om mezelf over te gaan geven aan een allesverwoestende klap tegen de eindstop van de baan, die ik voelde naderen. Ik raakte daar, in berusting, zo langzamerhand klaar voor.

Als de rollercoaster omkeert

Die eindstop kwam er wel, maar niet op de manier die ik voor mezelf zag aankomen en waarop ik mij bewust voorbereidde. Want er voltrok zich een omwenteling in mijn leven. Dat had op zich geen directe invloed op de feitelijke situatie. Want die rollercoaster is eigenlijk nergens afgeremd in zijn onthutsende bewegingen. Het bewoog zich alleen plotseling in tegengestelde richting. Zonder dat ik het echt heb kunnen waarnemen, ging mijn gondelkarretje plotseling 180 graden de andere kant op.

Het was alsof de polen van de magneetbesturing van de baan plotseling omgeschakeld waren. Ergens in een technische besturingsruimte. Het maakte dat de gondeltrein nog nét voor de impact van de klap tegen het eindblok omkeerde. En onmerkbaar omgedraaid, raasde ik in mijn gondelkarretje vervolgens net zo hard terug over het parcours. Alleen kon ik dus nu gewoon ineens vooruit kijken en zien wat er kwam, in plaats van dat ik achteruit reed.

Daardoor kon ik nu de brokstukken en scherven, die nog langs de baan in het luchtledige waren blijven hangen,nu zien aankomen. Zodat ik ze nog eens kon bekijken om te proberen te herkennen van welk onderdeel van mijn leven het was geweest. Eerst vloog het nog voorbij in hetzelfde razende tempo, omdat ik helemaal niet direct doorhad wat er was gebeurd, in de technische besturingsruimte. Maar gestaag nam de snelheid langzaam maar zeker af, zodat ik de brokken en scherven van mijn leven steeds beter kon herkennen en op hun waarde beoordelen.

Maar ik was ook niet meer alleen, er was nu iemand naast mij, in het gondelkarretje geplaatst.

Hoofdstuk B) De tijd van mei 2020 - heden. Die rit vooruit was niet minder heftig. Het was de periode dat ik terugtrok naar mijn oude omgeving. Weer dichter in de buurt. Maar met die stap veranderde er in die situatie van mijn oude leven eigenlijk helemaal niets. Alles bleef daar op hetzelfde spoor staan of het werd zelfs nog erger.

Er wordt een omwenteling geboren

Toch is er wel een andere omwenteling begonnen, in positieve zin. Achteraf gezien al in december 2020, maar zonder dat ik dat toen had kunnen weten. Want de voorzichtige contouren van een soort bouwtekening voor een nieuw bouwwerk, worden pas effectief zichtbaar voor mij vanaf mei 2021. Zoals op foto's die ontwikkeld worden in een donkere kamer. Waarvan je het beeld op het fotopapier langzaam scherper ziet worden in de bak met ontwikkelvloeistof.

Dat beeld werd duidelijker voor mij vanaf oktober 2021. Toen kon ik op een foto zelfs een detailtekening van een nieuw fundament van het bouwwerk gewaarworden. Een beeld dat vervolgens in februari 2022 voor mij, aan de lijn is opgehangen, om te drogen. De serie foto's van het plan voor een compleet nieuw bouwwerk is in zijn volheid geopenbaard. Dat was in een periode van 10 dagen in september 2022. Een bijzondere reis die niet onvermeld mag blijven. Toen is de overeenkomst beklonken om samen dat bouwwerk in werkelijkheid te gaan willen bouwen. De genoemde data hierboven komen verderop nog aan bod.

De omwenteling krijgt vorm

Het werd wel duidelijk dat de rit nog lang niet is afgelopen. Wij waren nu ook niet meer met zijn tweeën, maar zijn nu inmiddels met drie. Daarmee bedoel ik geen kind, maar het feit dat God de piramidevorm van mijn relatie compleet maakt.

Die reis daar naar toe is het eigenlijke onderwerp van dit artikel. Want mijn WSNP periode die tot zaterdag 10 december 2022 zou duren, is nu dus officieel afgelopen. Dat geeft me nu ook de ruimte voor iets meer openheid. Want die situatie is nu wat wél formeel is afgesloten! Daardoor is is ook alle ruimte voor een nieuw begin ontstaan.

Het is eerste wat ik direct daarna op maandag 12 december 2022 heb gedaan, is dus trouwen voor de Nederlandse wet. Dat heuglijke feit wil nog niet zeggen dat het laatste gedeelte van deze periode, als rollercoaster, dus makkelijker is geweest dan de vreselijke periode daarvoor. Maar er is dus wel een ander vertrekpunt ontstaan. Een nieuwe richting. Weg van het stootblok!

Desondanks heeft dat niet direct positieve gevolgen op de feitelijke situatie gehad. Want er is dan ook nog zoiets als de vruchten moeten plukken en de consequenties dragen van keuzes uit het verleden. Het spiegelen en reflecteren over mijn eigen geschiedenis en wat mijn rol daarin was, kan een heel uitputtend proces zijn, kan ik u zeggen. Dat heb ik in ieder geval wel zo ervaren.

Een hele bijzondere ontmoeting

In ieder geval is het belangrijkste wat mij ten goede is gebeurd, de kennismaking in 2021 met mijn huidige vrouw. Een hele bijzondere ontmoeting. Een ontmoeting op het niveau van levensbelang, zou ik durven zeggen. Niet alleen op het romantische vlak, maar zeker ook op het geestelijke vlak.

Want waar ik niet meer van had durven dromen, is dat het mogelijk is dat je iemand ontmoet op het echt diepe level van een soulmate. Een herkenbaar populair woord, maar dat voor mij nog maar een slap aftreksel voorstelt, van wat er in werkelijkheid kán. Het is een vorm van diepe zielsverwantschap. Waarbij het lijkt of je elkaar altijd al heb gekend en gewoon weet wie die ander is en andersom.

Maar het is levensreddend geweest! Op meerdere vlakken. Allereerst zat ik op een ongelooflijk dieptepunt in mijn leven. De hallucinante belevenissen van eind 2017 tot aan voorjaar 2021 hadden mij op een punt gebracht, dat ik geen licht meer zag. Tegelijkertijd bleek, achteraf, mijn vrouw zich ook te bevinden op een spoor dat zij heel graag wilde veranderen. Zij geloofd in de levende God, onze Hemelse vader en de schepper van hemel en aarde. In het Evangelie dat Jezus Christus op de aarde heeft gebracht, voor alle mensen.

Ik deed dat helemaal niet! Lang geleden, in mijn jeugd, had ik al afstand genomen van het geloof. Heel beslist. De sekte waarin ik ben grootgebracht, heb ik de rug heb toegekeerd en ik wilde niets meer met religie, God, of geloof, te maken hebben. Wij zijn echter, zonder elkaar persoonlijk te kennen, in diezelfde sektarische gemeenschap in Nederland opgegroeid. Ook zij heeft lang geleden afstand genomen van deze orthodox conservatieve stroming, maar zij is zich daarna nog juist wél naar God en het geloof blijven uitstrekken.

Het verschil tussen God en God, is gemaakt door mensen

In die zoektocht heeft zij een God van liefde en rechtvaardigheid ontdekt. Dat in schril contrast staat met de immer oordelende en bestraffende God waarmee wij zijn grootgebracht. In een geloofsovertuiging die je in een sfeer van constante angst en onzekerheid bracht over je altijd maar kantelende lot in de richting van hemel of hel.

In het begin is zij direct duidelijk over haar geloofsbeleving. Nadat zij haar antwoord heeft gekregen en haar geloof achterop heeft laten raken of heeft laten bedekken in voorgaande relaties, is precies dát wat ze nu niet meer wil. Zij heeft vurig gebeden om een verandering en zo zijn wij op miraculeuze wijze op elkaars pad gebracht.

Dat moment van haar smeekbede naar God was in december 2020. Dat was het moment wat ik hierboven bedoelde als het begin van de positieve verandering die was ingezet, zonder dat ik het wist. Wij kenden elkaar toen ook nog niet, en geen van ons beiden had het gevolg en de uitkomst van dat indringende gebed kunnen voorzien. December 2020 was ik nog heel ergens anders. Dat was het moment dat ik me, in een heel ander deel van het land, emotioneel helemaal uitgeput meldde bij de praktijkondersteuner van de huisarts.

Maar goed, weer even terug naar waar ik al was gekomen in mijn verhaal.

Een onnavolgbaar pad bewandelen

Want er is een ongelooflijke verbindende klik tussen ons, maar... de geloofsbeleving is wel een riskant verschil voor de toekomst om een bestendige relatie te beginnen. Zonder een uitgesproken afspraak, doen we helemaal niet ons best om de ander tot ons eigen gedachtegoed over te halen.

We hebben wel ongelooflijk veel intense gesprekken. Over van alles en nog wat, en altijd op dat diepe verbindende niveau. Maar zeker ook over het geloof. Ik heb kennis van de Bijbel en het geloof vanuit het verleden, en dat maakt die gesprekken soms best intens. Helemaal als ik dan ook de rol van advocaat van de duivel speel. Nogmaals, het was zonder te 'preken' voor ons beider eigen parochie, maar altijd wel op die hele open en respectvolle manier.

Mijn houding tegenover geloof is niet blind afwijzend. Ik kende uit het geloof immers wel mensen met fijne normen en waarden. Maar ik was, door deze stroming, hun boodschap en de sektarische vorm om mensen te behandelen en te benaderen, zelf wel beschadigd geraakt. Mijn houding was dus eerder gereserveerd afhoudend te noemen. In een soort van onverschilligheid. Leven en laten leven, ieder moet geloven waar die zich goed bij voelt, maar liever niet in mijn buurt, zeg maar. Dat idee!

Niet in het minst door de diep teleurstellende ervaring van de rollercoaster van de afgelopen jaren, maar zeker óók door de ontwikkelingen in de maatschappij van de afgelopen jaren is mijn blikveld verschoven. Ik heb de wereld leren kennen als een harde, vieze, slechte, leugenachtige en misleidende leefomgeving. Een emotioneel lege en egocentrische wereld. Hoewel die wereld en de mens fysiek zo prachtig zijn geschapen, is ze geestelijk verrot gemaakt.

De ontdekking hoe de macht wordt uitgeoefend en hoeveel duisternis zich over deze wereld en de mensen uitstrekt en ons controleert en beïnvloedt, heeft mijn blikveld veranderd. Ik schreef er regelmatig over op mijn blog en op social media. Dat was dus al ver voor ik deze prachtige vrouw ontmoette. En precies dat, bleek de katalysator te zijn waardoor het allereerste contact begon. Dat was helemaal nog niet romantisch, maar ging over van alles en nog wat, over persoonlijke kwesties, over onze beider relaties, maar vooral ook over de situatie in de wereld en Nederland.

Voor mij was het mede door die gesprekken, destijds dus, wel duidelijk, wat ik aan verbinding en diepgang miste in mijn actuele leven op dat moment. Ik wist niet wat ik wel wilde, maar wel wat ik niet meer wilde en wat niet meer goed voor me was. Het contact en die gesprekken waren ook niet geheim voor onze partners. Het was ook helemaal niet romantisch. We waren immers beiden in een relatie, dus daarover heb ik niet eens nagedacht.

Wij allebei niet. Er was wel een band die weliswaar vertrouwd aanvoelde, maar die toch ook onschuldig was. Die verbinding werd eerst toch vooral gevormd door het samen delen van een, best wel, bijzonder verleden. Doordat wij beiden opgegroeid waren in dezelfde sektarische geloofsgemeenschap.

Als 'de vonk' van het kaliber 'blikseminslag' is

Maar mijn vrouw en ik blijken achteraf, zonder er van elkaar van op de hoogte zijn, in dezelfde week onze relaties te hebben verbroken. Dat gaf vervolgens daarna dus wel de gelegenheid tot een echte persoonlijke ontmoeting. In ongebondenheid, want daartoe was het nog niet gekomen.

Natuurlijk was het helemaal niet de bedoeling om onszelf direct alweer, hals over kop, in een nieuwe relatie te storten. Maar we kunnen de diepe verbinding, gelijkwaardigheid en alle overeenkomsten over de alledaagse onderwerpen in de bijzondere gesprekken, ook niet ontkennen. De eerste voorzichtige persoonlijke kennismaking met de persoon achter de stem, veroorzaakt echter direct een vonk van het kaliber blikseminslag.

Alles klopte! Met dien verstande dus, dat ik totaal niet gelovig was en zij totaal wél gelovig is. Dat hoeft natuurlijk niet persé een belemmering te zijn. Maar goed, dat was gewoon niet waarvoor zij zo indringend had gebeden, zoals ik al eerder had gemeld. Voor de gewenste verandering van het levenspad en verdieping in het geloof, dat daarvóór dus tekort gekomen was, daar paste niet direct een ongelovige man bij. Toch een 'potentiële' pittige hobbel dus.

Maar nogmaals, zonder een uitgesproken afspraak om elkaar op een ander gedachtegoed te brengen, was elk onderwerp even boeiend, verbindend en soms intens om te bespreken. We konden samen, echt overal, goed over praten. Een absolute heerlijkheid. En het voelde wederzijds als vertrouwd thuiskomen in geestelijke verbinding en verwantschap.

Ondertussen stuitte ik in mijn onderzoek naar de geopolitieke verhoudingen in de wereld, op een absoluut duistere agenda. Inmiddels is die voor steeds meer mensen duidelijk. Persoonlijk heb ik in een blog in mei 2020 een avondklok voorspeld, die al aan het einde van dat jaar een feit werd. Op dat moment versleet iedereen om mij heen, mij voor gek. Nu ruim anderhalf jaar verder, blijkt een stuk duidelijker hoe de politieke verhoudingen nu werkelijk liggen. In de wereld, maar vooral ook in Nederland. Hoe ondemocratisch de macht verschoven is. Maar goed, daar heb ik genoeg over geschreven in eerdere blogs.

Is er altijd licht in de duisternis? JA!

Om kort te gaan, ik ontdekte dus duisternis. En waar duisternis is, zoek je ook naar licht. Dat zag ik in de levenshouding en de benadering van het leven, van mijn vrouw. Zij gaf licht op een heel prettige en comfortabele manier. Je voelt een goed hart en een overtuigde levensvisie. Ik bewonderde haar daarin niet alleen, maar het ontspande mij ook. Omdat het mijn, toch ook wel 'genestelde' argwaan naar het concept 'gelovigen' verminderde.

En mijn onderzoek verbreedde zich. Niet direct naar de Bijbel, maar wel naar kennis en informatie naar levenswijzen en visies en ik stuitte op Marcel Messing. Met name omdat hij met een vooruitziende blik al in 2006 het boek "Worden wij wakker" had geschreven. Actueel geworden, werd een uitzending, waarin zijn boek destijds besproken werd, online gedeeld. Ik heb dat boek op zich nooit gelezen, maar ontdekte daardoor wel dat hij ook veel lezingen gaf over zijn filosofische levenshouding en geweldig breed onderlegd was in de kennis van de historie en religies.

De mystieke kant sprak mij aan. Onder andere ook door een mooie inspirerende video van Zachary Bush die op een ontroerend mooie manier het begin en het einde van het leven van de mens beschreef. Maar vooral door presentaties van Marcel Messing. Toen ik een video bekeek waarin hij het licht en het doel dat wij zouden hebben, besprak, werd ik geraakt.

Mijn vrouw heeft me laten begaan. Ze heeft mijn onderzoek en interesses van een afstand gadegeslagen en gevolgd zonder daar haar sausje van geloof overheen te gooien. Zij wilde haar kennis van geloof in bredere zin ook ontwikkelen en verdiepen, maar niet naar mystieke idealen. Er was dus ook vertrouwen nodig van haar kant om niet in te grijpen en mij dat allemaal zelf te laten ontdekken.

Dwars door de misleidende New Age naar de Waarheid

Maar via Marcel Messing, die binnen het universum met vele stromingen toch ook God vaak als die Ene noemde, begon ik ook de wetenschap rond de Bijbel te onderzoeken. Welke bevestigingen zijn er dat de Bijbel waar is? En ik zag met verwondering bijzondere historische vondsten en ontdekkingen voorbij komen, waarmee allerlei Bijbelse geschiedenis en gebeurtenissen archeologisch bevestigd werden. Maar ook de impact, de omvang en de hoeveelheid van bevestigingen, die met name dit Bijbelse boek op duizelingwekkende afstand plaatst van elk ander historisch of religieus manuscript op deze wereld.

Ik las ook een ander boek dat helemáál niet over geloof ging, maar juist over de duistere geschiedenis van de elitaire machten en waar dat vandaan kwam. In dat boek benoemde de schrijver richting het einde echter een bronvermelding waarbij hij ook zijn visie op de Bijbel gaf, die hem had geïnspireerd. Ik las het voor en dat was zo indrukwekkend dat mijn vrouw zei: "Zo krachtig heb zelfs ik dat nog niet eerder gehoord!" Ik was er ook stil van en heb toen gezegd: "Er is eigenlijk geen ontkomen meer aan. Ik zal moeten gaan geloven, want ik weet nu wat waarheid is."

Natuurlijk ben ik als voormalig atheïstische agnost of agnostische atheïst en nuchtere pragmaticus op heel veel gebieden, ook bij mezelf te rade gegaan. Gebeurd mij dit nu omdat ik een vrouw heel bijzonder vindt, die geloofd en ben ik dan bezig met sociaal gewenst gedrag? Of is het misschien omdat ik uit zo'n diep dal ben gekomen? Vanuit een dieptepunt uit de put klimmen omdat je denkt een reddend touw te zien. Dat is immers precies zo'n typische situatie die mensen in veel gevallen, naar een spirituele invulling doet zoeken.

Als alles duidelijk wordt en de waarheid reusachtig rechtop gaat staan

Maar in mijn zoektocht nam ik ook de Bijbel mee en mijn overtuiging was in één klap volledig bevestigd toen ik een tekst in Korinthiërs las, ( 1 Korinthe 13 ) die ik combineerde met de tekst in Mattheüs. ( Mattheüs 22:36-40 ) De waarheid van dat principe kwam op mij over als een stelling waar geen molecuul ruimte meer was voor twijfel. Onbetwistbaar. Een waarheid als een koe, zeggen we dan in Nederland.

Het was de beschrijving van liefde in Korinthiërs als de definitie van een woord, zoals je die in Wiki of een woordenboek zou kunnen vinden. En dat in combinatie met de opdracht in Mattheüs, dat dit het enige en grote gebod is, dat door een hogere macht geadviseerd wordt aan Zijn schepping. Waarmee dit type liefde wordt bedoeld. Dat was voor mij de absolute en definitieve omslag. Ik heb er al eerder eens iets over geschreven, en u moet dat maar eens lezen, klik op deze link als u dat wilt. Deze Bijbelteksten hierboven zou u in ieder geval moeten lezen. Het liefst hardop, dan hoort u zelf wat u leest.

Maar goed, ieder moet natuurlijk zijn eigen onderzoek en ontdekkingen doen. Dat was ook de insteek van mijn vrouw. Iemand nadrukkelijk willen overhalen is niet een goede manier om tot geloof te komen. Dat is een overtuiging die je zelf moet zoeken, en als je dat doet zal God zelf de rest doen. Wat je wel moet doen, is het geloof zelf leven. Het laten zien en het werkelijk kunnen zien in iemand, dat is wat iemand zal verwonderen, waardoor je er ook meer van wilt weten.

Ik was, tot op dan, ook nog voorzichtig buiten de geloofsomgeving van mijn vrouw gehouden, maar voor het eerst in augustus, na de zomervakantie, ging ik mee naar een huiskring van de kerk die zij bezocht. Dat was een bijzondere gewaarwording voor me. Ik werd genoemd in het gebed en de gastheer bood, al na slechts een enkele ontmoetingen, spontaan en gemeend aan om 'mijn vriend' te worden.

Als je Jezus in je hart hebt

Ik begreep nu ook welke warmte, vertrouwen en respect er rondom mijn vrouw hing. Haar open en warme uitstraling en verstandige rust in het geloof, maakte haar geliefd, gewaardeerd en gerespecteerd. Dat was ook wat mij zo aantrok en nieuwsgierig maakte naar waar dat vandaan kwam en wat ik ook bewonderde. Maar dat had bij mij natuurlijk ook een romantische achtergrond, en ik vond haar al heel bijzonder. Maar nu begreep ik ook dat het is om wie zij is en dat het vooral haar geloof is, dat haar dat geeft.

Dat ik juist door haar naar de huiskring werd meegenomen, gaf mij dus al direct een voorsprong bij hen. Dan was ik voor hen ook al meteen goed genoeg, zeg maar. Dat moet je dan zelf niet verknallen, maar ik kan u vertellen dat mijn kerk, het meest mijn huiskring is. Uiteindelijk heb ik, onder deze vrienden, mij openlijk bekeerd op vrijdag 8 oktober 2021 en mij later ook door mijn vrienden van de huiskring laten dopen. Ik ben er trots op en vereerd dat ik hen heb mogen leren kennen, en noem dan hierbij ook graag hun namen. Zonder achternaam hoor, privacy technisch, maar wie ze kent, weten wel wie zij zijn.

Mijn 'kerk' is de huiskring

Bert is de 'kringleider', zoals dat zo mooi heet. Maar, met ons als groep, ook regelmatig de kringlijder. Wij kunnen niet zonder zijn onnavolgbare en persoonlijke benadering. Hij heeft ook in de hoedanigheid als kerkoudste gedoopt. Samen met de gastvrouw Irma, met een groot en warm zorghart en dat gebeuren vond plaats in het zwembad in hun tuin. Haar pure man, gastheer en techneut Cor is mijn eerste vriend in deze omgeving, en dat helemaal op zijn eigen initiatief. Dan hebben we verder de immer rustige en bedaarde, meest vriendelijke, helaas ook reumatisch geplaagd, de man Gerard, die mij al snel een prachtige mannenbijbel heeft geschonken.

Er is de evangelische motorrijder Rob met zijn paardrijdende dochter Dayna, Bijbels goed onderlegd, en hun ernstig zieke vrouw en moeder Kirsten, die altijd heeft gezongen en, alleen maar fysiek, niet bij de kring aanwezig is. Laura, die van kring is veranderd en naar deze is gekomen, is de prachtige, lieve dochter van mijn vrouw, die mij in haar hart heeft gesloten, en die de rustige, maar altijd eerlijke veteraan Dave weer aan het sporten heeft gekregen. En last but not least, is er Jan-Daniël. Degene die mij de eerste keer in gebed noemde en wiens scherpe beschouwingen en andere invalshoeken ik mis, omdat hij met zijn gezin is verhuisd. Het zijn allemaal mijn vrienden!

Mijn bekering maakte dat wij ons samen konden verdiepen in het geloof, want mijn bijdrage is dat ik blijf zoeken naar informatie en kennis en zo stuitten we op allerlei mooi onderwijs dat online te vinden is. Mijn kracht is dat ik niet ergens half voor ga. Maar ook dat ik kritisch blijf, mijn vragen blijf stellen en onderzoek. Net zolang tot ik iets zodanig begrijp dat ik het voor mijzelf tot de kern kan terugbrengen. Het moet bij mij eenvoudig worden. De kracht van de eenvoud spreekt mij aan. Zodat iets terug te brengen is tot maar twee keuzes. Ja of nee, Goed of fout.

Als je tot de kern kunt komen is het kinderlijk eenvoudig

Daar moet ik wel bij vermelden, dat het dan niet gaat om daarmee een stijve kortzichtige houding te veroorzaken. Het gaat meer om het zodanig te willen begrijpen, dat keuzes eenvoudig worden. En dat worden keuzes eigenlijk altijd als je het terugbrengt tot de kern. De basis. En daarmee is alle opsmuk en onzekerheden er af te halen, die het vaak mistig maken.

We zijn vaak geneigd tot twijfel omdat we zoveel willen verklaren en vraagstukken willen afstemmen op ons huidige moderne leven, waar geen aparte handleiding voor is geschreven. En dan blijft de zuiverheid... in de basis. Wat mij betreft is het dan ook simpel, maar liggen de moeilijkheden in de acceptatie en toepassing ervan in je dagelijkse leven. Maar het is en blijft in de kern een bijzonder eenvoudige opdracht. Heb uw Schepper lief, met al wat u hebt, en zo ook uw naasten. Pas dat toe en dan komt het goed in ieders leven!

Van kinderlijk eenvoudig naar volwassen toepassen

En dat is waar wij nu samen ons best voor doen. Waar ook ik persoonlijk in wil groeien. Om te oefenen in nederigheid, ontzag te hebben voor al het moois dat onze schepper in de mens heeft samengesteld. En daarom en daarvoor, respect te hebben voor elk mens dat zo is bedoeld, als een biologisch en geestelijk wonder van God. Om te beseffen dat het gedrag en de keuzes van iemand anders, niet van God komt, maar van de Verleider op aarde. Maar ook dat mijn eigen ego, het liefhebben en respecteren van anderen, in de weg staat. Om een mening over anderen te hebben. Maar ook om kwaad te worden als je niet wordt begrepen en wordt gekwetst. Om slecht over anderen te praten om jezelf te verhogen.

Het is ook goed om te beseffen dat dit een doorlopende oefening is, waar je wijsheid en inzicht voor nodig hebt. En er is oneindige wijsheid beschikbaar, die je mag ontdekken. Die je kunt krijgen en die je gegeven zal worden, als je er om vraagt.

Maar goed, dat betekend ook dat je gaat ontdekken waarom dat best moeilijk is! Want je gaat jezelf beschouwen, spiegelen en reflecteren. En dat is waarom tot geloof komen, hoe mooi het ook is dat het me is overkomen en gegeven, desondanks ook een rollercoaster is geweest. Je hele kijk op jezelf, mensen en de wereld komt toch ook wel een soort van op de kop te staan. Het is zó anders bedoeld dan hoe ik het heb geleefd. En welke fouten en misstappen ik daarin heb gemaakt, zonder te weten welke schade ik daarmee aangericht heb. En niet alleen de schade die ik daarmee zeker aan mijzelf toebreng, maar ook aan anderen.

Ik ben, zoals ik ergens hierboven al gemeld heb, ook gedoopt. Dat was een plotseling weten dat ik dit moest en wilde doen. Maar dan wel met mijn vrienden van de huiskring en ik wilde niet wachten op een doopdienst in de kerk. Daar ben ik trouwens ook geen lid van, want mijn reserves tegen 'het instituut kerk' ben ik nog niet helemaal kwijt. Op een kringavond heb ik dat in de tuin van de gastheer in een zwembad in de tuin laten doen. Dat bad is, op mijn verzoek, door de vrijwillige brandweer gevuld, met water uit het kanaal voor het huis.

Opnieuw geboren worden

Dat was donderdag 24 februari (2022) en het was dus niet alleen koud, maar het was ook smerig koud water. Het is achteraf ook de dag dat Rusland de Oekraïne binnenviel. Een mooi symbool eigenlijk wel. Op de dag dat de toekomst van de wereld een stap achteruit had gezet op weg naar haar eigen ondergang, ben ik symbolisch uit dat graf van deze wereld opgestaan. Met recht een koud graf. De geest van mijn oude leven heb ik daar achtergelaten en er een nieuw geboren geest voor terug gekregen.

Met de wens en het verlangen om mij te verdiepen in mijn geloof, veranderde ook mijn houding. Niet alleen naar mijn oude leven, de strijd met mijn ex, mijn kinderen, mijn werk, maar ook naar mijn omgeving als geheel. Maar met meer kennis van geloof, samen, werd ons ook duidelijk dat de manier waarop wij onze relatie leefden, nu ook zou moeten veranderen. Niet alleen door het geloof, maar ook om onze verbinding voor en met God te bevestigen.

En dat.... gebeurde op een wonderschone manier.

Van Terschelling naar Israël

Ik was recent weer eens ontslagen, niet vanwege slecht werk leveren, maar als gevolg van Corona maatregelen. Die hebben de Nederlandse economie op een onpeilbare manier ontregelt. Maar waar dit bedrijf eerst in rap tempo in grote getale mensen hadden aangenomen, moest er nu weer driftig worden afgeslankt. Vanwege mijn prestaties en een goede relatie met de manager, had ik drie ontslagronden overleefd, maar moest er, als uitzendkracht toch aan geloven in een onverwachte vierde ronde.

Gelukkig vond ik wel snel weer gelijkwaardig werk, maar daar begin ik dan pas in mei. De uitbetaalde transitievergoeding en vakantieverlof van de vorige werkgever, moest ik vreemd genoeg inleveren bij de Curator. Hoe vreemd! Dus geen vakantiegeld over als reserve, maar ook geen vakantiedagen meer en bij de nieuwe werkgever nog maar een paar vakantiedagen opgebouwd. Onvoldoende dus voor de drie weken zomervakantie, die ik al gepland had staan, samen met mijn vrouw. Het plan is om nog wel een paar dagen naar Terschelling te gaan, naar familie van mijn vrouw, die daar woont en er ook een B&B heeft.

Maar mijn vrouw, die drie jaar eerder naar Israël was geweest, had al vaker gezegd dat ze nog heel graag met mij het land van de Bijbel nog eens zou willen bezoeken. In de eerste week vakantie van mijn vrouw, krijg ik toch nog toestemming voor twee weken vakantie, waarvan dan een deel 'onbetaald' verlof is.

We bedenken dat het nu misschien ook mogelijk is om toch nog naar Israël te kunnen. U had het misschien al begrepen uit de tekst, maar wij zijn niet gevaccineerd en Israël liep behoorlijk voorop met allerlei restricties. Maar op dat moment waren alle restricties opgeheven. Gezien de ontwikkelingen voor de toekomst, met de komende onvermijdelijke invoering van een biometrisch Europees ID en de komende CBDC omvorming, was dit misschien ook wel een soort van laatste kans voor ons.

We bellen met een oud Nederlands nummer van de Israëlische reisleider die in Nederland heeft gewoond en met een Nederlandse getrouwd is. Hij had de voorgaande reis van mijn vrouw in de groep uit haar kerk begeleid. Maar, er was ook bekend dat ze ondertussen in Israël zijn gaan wonen. Het is een wens van ons, maar we willen het in de handen van God laten. Veel budget is er ook niet. We bidden en spreken af dat als hij de volgende dag niet gebeld heeft we gewoon als gepland naar Terschelling zullen gaan.

Hij belt niet alleen terug, maar kent ook mijn vrouw nog wel degelijk van die eerdere reis. Hij is erg enthousiast dat wij willen komen en biedt aan om telefonisch beschikbaar te zijn voor ons. Hij meldt ons te willen helpen met tips en bezienswaardigheden en eventueel met een incidentele boeking voor een verblijf. We zijn dan overtuigd dat we de reis naar Israël mogen maken, en boeken onze vlucht.

Een "mission impossible"

Als we de volgende dag ook onze wensen voor Bijbelse bezienswaardigheden aan hem doorgeven, met ook ons budget, is hij geschokt. Wij hebben geen idee wat de prijzen in zijn land hebben gedaan, na de hele Coronaperiode. Het is niet meer te vergelijken bij wat mijn vrouw zou kunnen weten van drie jaar geleden. Had hij dat geweten, zou hij ons de reis ten sterkste hebben afgeraden. Hij noemt het een 'mission impossible' met dit budget.

Maar we hebben de vlucht al geboekt en zijn niet ongerust. We kunnen met weinig toe, denken we. Het is immers geen vakantie, maar een geestelijke reis. Eten kunnen we wel uit de supermarkt in plaats van restaurants en wellicht indien nodig wel een enkele nacht in de auto slapen.

Ik kan gemakkelijk een heel lang verhaal maken van deze reis. Een reis die zó bijzonder verloopt, dat de sturing van boven overal in terug te vinden is. Elke dag opnieuw gebeurt er iets bijzonders. En alleen op basis daarvan al, zou ik tot geloof hebben kunnen komen, als ik het al niet was. Zó bijzonder was deze reis!

Ik zal u een dagverslag van iedere dag besparen, maar ik moet echt wel de meest bijzondere hoogtepunten vermelden en een kleine overview om een indruk te geven van hoe deze reis tot stand is gekomen.

In vogelvlucht: We zitten binnen twee dagen al op een vlucht ernaar toe en vertrekken volledig onvoorbereid. We hebben geen overnachtingen geboekt. We laten ons de reis overkomen en nemen het zoals het gaat. Met het vertrouwen in God en de beloofde telefonisch back up van een Israëlische reisleider, die Nederlands spreekt en zelf een Messiaans belijdende Jood is.

NOOT: Voor wie dat niet weet, de Joden zélf geloven NIET in de kruisiging van Jezus en wachten nog altijd op de eerste komst van de Messias. Voor hen bestaat het Nieuwe Testament niet. Een Jood die het Evangelie geloofd, dat door Jezus Christus over de hele wereld is verspreid, wordt beschouwd als een heiden en zijn een bijzonder kleine minderheid in Israël. Een minderheid die ook hautain genegeerd wordt in Israël.

Een 10 daags verbond.. dat vanzelf ontstond

Hij boekt wel alvast voor ons een huurauto op het vliegveld van Tel Aviv. En als daar desondanks meteen al een probleem mee is, omdat onze creditcard niet werkt, begint eigenlijk direct al een bijzondere samenwerking tussen hem en ons. Uiteindelijk resulteert dat in het feit dat wij hem diezelfde dag nog ophalen uit Jeruzalem. Want hij kan op zijn beurt door het begin van de Sabbat, met het OV die avond maar heel moeizaam naar huis komen. Zo kunnen we een win-win afspreken. Hij heeft dan nog tijd om na 18 uur, als hij klaar is met de rondleiding van zijn groep, ook ons wat bijzonderheden te laten zien. Wij kunnen hem dan daarna naar zijn huis brengen dat in Noord-Israël ligt. Akko, (Acre) op ruim twee uur rijden van Jeruzalem.

Wij kunnen dan direct de volgende dag een dienst meemaken in zijn kerkgemeenschap. Daar spreekt toevallig de oude voorganger Eitan Shishkoff, bij afwezigheid van de voorganger die vakantie viert. In 1995 heeft Eitan deze gemeenschap, Tents of Mercy in Kiryat Yam, opgericht. Hij bespreekt een onderwerp dat, in het bijzonder mijn vrouw, heel erg aanspreekt en ontroerd, en we spreken hem na de dienst. Wij bedanken hem daarvoor en vertellen hem van onze voorzichtige wens om in Israël te trouwen, maar dat we ons door God willen laten leiden. We nemen afscheid, in de gedachte hem niet meer terug te zien, terwijl hij ons bijzondere ervaringen beloofd, deze reis.

We hebben een bijzondere avond met de reisleider en zijn vrouw, die ons mee uit eten nemen. Achteraf was het de enige echte warme 'maaltijd' die we daar hebben gehad, en we hebben prachtige diepe gesprekken samen. We kopen wat brood voor de volgende dag en gaan nog even met hen mee naar huis voor een kop koffie. We hebben dan nog geen nieuwe plek voor overnachting die avond, en met zijn hulp hebben we ter plekke het volgende onderkomen, voor diezelfde nacht geboekt. Het wordt Tiberias aan het meer van Galilea. Maar als we 's avonds na de koffie bij hen thuis vertrekken, hebben ze wat extra etenswaren in onze tas gedaan.

Het leefgebied van Jezus Christus

De volgende dag zoeken we naar bijzondere en bekende plaatsen uit de Bijbel rond het meer van Galilea. We lezen er, voor ons reisverslag op Polarsteps, Bijbelteksten hardop voor, in de plaatsen die in die teksten worden genoemd. Zoals Kafarnaüm en Bethsaïda. Vooral in Bethsaïda beleven we een van de meest bijzondere momenten die reis. We stoppen en rijden weer weg, als we, zoals wel meer in Israël, een bedreigende slagboom met bewaking aantreffen, die we moeten passeren om verder te kunnen rijden. Maar ons gevoel zegt dat we het toch graag willen zien en keren na een paar kilometer toch maar weer om. We zijn gewoon té benieuwd naar die bijzondere plek en trotseren de slagboom hindernis.

We zijn toch ietwat opgelucht als we daar, na een stukje verlaten weg te hebben gereden, een touringcar aantreffen die op een verder lege parkeerplaats staat. Het is dus wel normaal toegankelijk gebied. Het blijkt echter helemaal geen plaats meer te zijn. Het is niet meer dan een kleine ruïne van het historische visserdorp dat op een bergtop ligt. (Een stad eigenlijk) Hier kwamen de discipel Petrus, Andreas en zijn broers uit een vissersfamilie, oorspronkelijk vandaan.

Dat ook Jezus daar dus regelmatig heeft vertoefd, kan natuurlijk nooit toevallig zijn geweest. Er is een duidelijke link met Koning David, maar dat wordt pas in 2019 ontdekt! Betshaïda is vermoedelijk gebouwd op de resten van de eerder verwoeste oude hoofdstad van Gesur, de plaats waar ook prinses Maachah vandaan kwam. Dat is de vierde vrouw van Koning David waarmee hij zoon Absolom heeft gekregen. Het archeologische onderzoek wordt geleid door professor Arav van de Universiteit van Nebraska (USA)

Zijn team had eerder al bijzondere ontdekkingen gedaan, die er op duidden dat Bethsaïda, eerder de hoofdstad Zer moet zijn geweest in het Aramese Rijk. Hij citeert Jozua 19:35, waar staat: "De versterkte steden waren Ziddim, Zer, Hammath, Rakkath, Kinneret." en verteld verder aan de Jerusalem Post dat de ontdekking van een tweede poort uit de tijd van Koning David, heel veel nieuwe informatie blootgeeft.

Het maakt volgens hem duidelijk maakt dat David en Salomo niet alleen koningen van het Israëlische rijk waren, maar vermoedelijk ook de leiders van een groot aantal Joodse stammen in dit Aramese Rijk. Het is vermoedelijk hier waar Koning David het nieuws van de dood van zijn zoon Absolom krijgt en rouwt. 2 Samuël 18:24 "David zat tussen de twee poortdeuren, en de wachter ging het dak op van de poort bij de muur." Dit is ook de tekst die als inscriptie op een rots staat bij de ingang van de ruïne.

BETHSAIDA

Het is zinderend warm en we zijn er echt helemaal alleen. Want als we boven aangekomen zijn vertrekt net het laatste groepje toeristen van het terrein. Zij zijn van die wachtende bus op de parkeerplaats beneden. Archeologisch gezien is de plek misschien bijzonder waardevol, maar erg spannend bezienswaardig is het zeker niet. Het is niet heel groot, maar we voelen wel de niet te missen aanwezigheid van de grootse historische geest van deze plek. We willen, net als beneden aan het water bij Kafarnaüm, nu ook hier een Bijbeltekst lezen. Die van de wonderbaarlijke spijziging.

Het meest voor de hand liggende plekje is een punt dat uitkijkt over het dal en het meer van Galilea. Dat is het meest 'aangeklede' plekje binnen deze ruïne. Het is als enige overdekt en er staan wat bankjes rond een pad dat diverse te bezichtigen plaquetten laat zien. We beginnen met de tekst uit Lucas 9 vanaf vers 10:

"En toen de apostelen teruggekeerd waren, vertelden zij Hem alles wat zij gedaan hadden. Hij nam hen mee en vertrok, alleen met hen, naar een eenzame plaats bij een stad die Bethsaïda heette."

Maar het waait en de bevestiging van de kunststof dakplaten is beschadigd en dat klappert soms ineens heel irritant hard. We doen een poging of wat, maar steeds klapperen de golfplaten onverwachts op elkaar. Dat geluid zal mij op de video zéker gaan irriteren, dus ik wil daar weg. Dan maar een andere plek of maar helemaal niet. We lopen nog wat verder rond en even later ben ik alweer bij het einde als er langs het pad een grote steen ligt waar een pijl is uitgebikt en EXIT aangeeft. Ik ben een soort van teleurgesteld. Meer is er niet? Dit is het dus al? Dus ook geen goede plek meer om die tekst voor te lezen.

Mijn vrouw loopt nog ergens een foto te maken, waardoor ik het pad nog even terugloop en ineens tussen begroeiing iets van een paadje ontdek. Ik loop erin en moet om wat bosjes lopen en me wat langs begroeiing heen werken, als er daarna ineens een klein oud bordje staat met een pijl en de tekst "Quiet Place for Meditation" Ik roep mijn vrouw, maar die kan mij niet meer zien en ik loop naar haar terug.

De Wonderbaarlijke Spijziging

We dalen samen af op het spoor, want het is amper een pad te noemen. We komen bij een grote open plek waar vlakke rotsen als zitgelegenheid in een cirkel staan, onder een paar mooie bomen. Het is wat meer aan de zijkant van de heuvel, waar je ook over het dal kijkt en het meer van Galilea kunt zien. Aan de rand van die plek loopt de heuvel eerst langzaam glooiend af, voordat het overgaat in een grote bosrand veel verder beneden. Een mooie open plek waar makkelijk duizenden mensen hebben kunnen staan en zitten.

Mijn vrouw zegt verbaasd; "Voor jij mij riep, liep ik in mijzelf te bidden. De tekst in de Bijbel zegt dat Jezus zich met zijn discipelen terugtrok op een rustige eenzame plek bij de stad Bethsaïda. En ik vraag: "Heer, dit is zo'n bijzondere plek. U bent hier geweest. Ik ben zo nieuwsgierig naar die mooie rustige plek waar u hebt gezeten. Laat u ons alstublieft die plek vinden." En vervolgens roep jij mij en heb jij dit gevonden?"

De tekst in Lucas 9 luidt verder vanaf vers 11:

"Toen de menigte dat merkte, volgden zij Hem. Hij ontving hen en sprak tot hen over het Koninkrijk van God; en hen die genezing nodig hadden, maakte Hij gezond."

"De dag begon te dalen. De twaalf kwamen naar Hem toe en zeiden tegen Hem: Stuur de menigte weg, opdat zij naar de omliggende dorpen en gehuchten gaan om onderdak en voedsel te vinden, want wij zijn hier op een eenzame plaats. Maar Hij zei tegen hen: Geeft u hun te eten."

"Zij zeiden: Wij hebben niet meer dan vijf broden en twee vissen, of wij zouden voor al dit volk voedsel moeten gaan kopen. Er waren namelijk ongeveer vijfduizend mannen. Maar Hij zei tegen Zijn discipelen: Laat hen gaan zitten in groepen, elk van vijftig.

"En zij deden dat en lieten allen plaatsnemen. En nadat Hij de vijf broden en de twee vissen genomen had, keek Hij op naar de hemel, en Hij zegende ze, brak ze en gaf ze aan de discipelen om aan de menigte voor te zetten.

"En zij aten en werden allen verzadigd. Wat zij overhadden van de stukken brood, werd opgeraapt: twaalf manden."

Nu hebben de reisleider en zijn vrouw gisteravond in hun huis, niet alleen wat groente bij in de plastic tas gedaan, maar toevallig ook een blik vis. Wij hebben dus brood en vis! Verrukt van het idee, dekken we een rots als tafel om er samen brood en vis te eten. Op die bijzondere plek!

Het aanzoek samen met God op een bergheuvel

We zijn diep onder de indruk van deze plek! Het geluk dat we het hebben gevonden, wij samen helemaal alleen op deze berg zijn, onder de ruisende bomen en... als de dag aan het dalen is. We hebben ineens alle tijd en willen hier nog lang niet weg. We hebben gegeten en mijmeren wat over onze wens om in Israël te trouwen, als ik bedenk dat wij, juist hier, samen met God zijn. Wij kunnen dat hier ook samen bevestigen aan elkaar. En ik vraag Froukje daar officieel ten huwelijk, en we trouwen onszelf voor het aangezicht van God.

Het is dan 11 september en we hebben dan nog geen idee hoe de reis verder nog zal verlopen. Natuurlijk willen we dat ook nog graag doen met een priesterlijke zegen en getuigen.

De rest van de reis laat ik hier nu even voor wat het is. Maar we boeken zelf via Airbnb de laatste nachten in Jeruzalem. We kunnen dan ter besparing de auto inleveren en dan alleen de laatste dag maar regelen dat we op het vliegveld komen. Jeruzalem - Tel Aviv (Airport) is niet zo ver van elkaar. Het is 55 kilometer en met de auto zou het 45 minuten zijn.

Jeruzalem: Hoe uit smerigheid een prachtig plan oprijst

De reisleider had ons gewaarschuwd voor Airbnb in zijn land, maar als we het adres aan hem doorgeven, is hij eerst gerustgesteld. Het is een hipsterwijk, niet zover van het centrum van Jeruzalem. Maar het is de allereerste hele dikke tegenvaller van onze reis. Een kelderappartement, waar een elektricien nog aan het werk is, er wordt verbouwd want er is iets mis met het elektra, en het is één grote troep. Dat het toilet, de keuken en de douchegelegenheid ook niet om aan te kijken zijn, heeft met het elektra weinig te maken. De ruimte voor ons is ook nog helemaal niet klaar.

We laten onze koffers achter. We willen toch Jeruzalem in, dus nog gelegenheid genoeg voor de jongedame om het in orde te maken. Jeruzalem is nu, met ons tweeën, een echte deceptie! Het is rumoerig, toeristisch en jachtig. De Hof van Gethsemané is een trieste karikatuur van het beeld uit de Bijbel. Een vierkant 'perkje' met hekken rondom waarbinnen weliswaar een paar bijzonder oude mooie olijfbomen staan, maar het is een ontheiligde toeristen plek voor fotootjes.

We worden in de val gelokt door mensen die ons te hulp zijn geschoten toen we vast kwamen te staan met onze auto in de opgeklopte verkeersopstopping op de smalle toegang naar boven op de olijfberg. Ze rijden de auto voor ons uit de misère en redden ons van een bijzonder opdringerige verkoper. Of het allemaal samenspant weet ik nog niet, maar achteraf lijkt het zo. Het contact is ook niet vluchtig, maar strekte zich uit over langere tijd. Eigenlijk vanaf onze ingewikkelde aankomst tot na onze bezichtiging van de beroemde hof, toen we zijn geholpen om de auto weer van de plek te krijgen.

Een van hen doet of hij een Messiaans belijdende Jood is en wil ons boven op de Olijfberg graag over de geschiedenis informeren. Of dat echt gaat gebeuren moeten we nog maar zien. Want als wij de steile, smalle weg omhoog rijden waar twee auto's elkaar op verschillende plekken alleen met veel voor en achteruit schuiven, kunnen passeren, is de Hof van Getshemané al gauw ver weg.

Een win-win maar voornamelijk voor ons

Boven op de Olijfberg aangekomen zoeken we een parkeerplaats als er een grote witte auto naast ons stopt en ons vraagt of alles wel goed is gegaan met ons. Hij zou van de beveiliging zijn en ons beneden hebben zien worstelen met de situatie van de opdringerige verkoper. Is het afleiding? Geen idee! Maar als we geparkeerd zijn loopt ineens de 'vriendelijke' jongeman al op ons af. Twintig minuten eerder dan hij gezegd had. Hij had geen auto, is zeker niet achter ons aangereden en kwam bovendien van een andere kant aanlopen.

Later blijkt dat de route en de smalle weg die wij hebben gereden, een hele lastige is. Niet echt toerist-geschikt. Een weg die veel inwoners zelfs al liever vermijden, omdat er aan de andere kant van de berg een bredere weg schijnt te zijn.

Al bijna direct snel wil hij ons naar een souvenirshop leiden. Dat is helemaal niet onze bedoeling. Hij zou wat over Jeruzalem vertellen waar we nu in volle glorie op kunnen uitkijken. We hebben nog niet door dat hij hele andere bedoelingen heeft, maar de hele act is slim gespeeld. We vragen naar de Koepel en we praten over de toekomst en de plek waar Jezus Jeruzalem voor de tweede keer zal binnentrekken. Ietsje later vragen we hem of hij weet waar en of er ook Messiaanse kerken in Jeruzalem zijn. We vertellen dom genoeg dat we er heel misschien willen trouwen. Maar achteraf heeft het juist zo moeten zijn.

Dan wil hij graag dat we zijn broer ontmoeten, want die kan veel beter Engels en weet daar veel meer van. Daar kunnen we zo even naar toe rijden en hij wijst het waar het is. We worden al een stuk voorzichtiger. Maar goed, het is overdag. We zijn met zijn tweeën en we zijn er zelf bij waar we wel of niet uitstappen, of keihard wegrijden. Het is echter een hele mooie, schone nette en grote open winkel. Alsnog de souvenirwinkel dus. Van zijn oudere broer.

Gods plan volgt geen menselijk script

We gaan naar binnen, we krijgen wat te drinken en praten wat met de oudere, welbespraakte broer. We melden dat we geen souvenirs willen kopen, maar zien ook een uitgebreide ringencollectie, dat ons op het idee brengt om onze trouwringen hier te kopen. We krijgen een hele grote korting ten opzichte van de prijs die in dollars zijn vermeld. Of we daarmee alsnog worden opgelicht weten we niet, maar wij vinden zelf dat we een hele acceptabele prijs betalen.

Het is een hele bijzondere samenloop van omstandigheden die voor iedereen een win-win is. Wij hebben wat ons betreft twee prachtige ringen met een Hebreeuwse inscriptie: "Ik ben van mijn geliefde en mijn geliefde is van mij." Een tekst uit Hooglied 6:3 Zij hebben waarschijnlijk een grotere verkoop gedaan dan verwacht met wat souvenirs en wij hebben, nota bene, boven op de Olijfberg een stap verder gezet voor onze trouwplannen.

We krijgen nog een aanbieding voor een rondleiding morgen. De jongere broer wil wel de hele dag met ons mee om een flink aantal bijzonderheden langs te kunnen gaan. Wij hebben er helemaal geen zin in om een hele dag met een gids door de omgeving te rijden, en over de prijs doen ze geheimzinnig. We wisselen wel onze telefoonnummers uit en wijzen 's avonds het voorstel per app voor 450 dollar(?!) netjes af. Pijnlijk genoeg, hebben we dan inmiddels de misleidende truc ook al wel doorgehad.

Terug in het kelderappartement die avond, is ook de karige kamer nog helemaal niet schoongemaakt. Het gruis ligt nog op de wasbak en ik ben bang dat van de open scheuren in het plafond recht boven het bed, er vannacht, daarvan af brokjes pleisterwerk in mijn mond zullen vallen.

Hoe we op één dag onze ringen bemachtigen en verder gaan...

Totaal gedesillusioneerd van onze Jeruzalemse ervaringen van vandaag en de deceptie dat mensen gewoon een geloofsovertuiging schaamteloos faken, om met iemand contact te leggen. We besluiten dat we onder geen enkel beding, de tot dan fantastische reis zo zullen gaan eindigen. En geld kwijt of geen geld kwijt, wij gaan dit annuleren en wég uit Jeruzalem. We houden ook de auto en trekken naar het Zuiden.

We gaan naar de dode zee, Ein Gedi, en Massada. We kunnen ook met geen hulp van de reisleider geen onderkomen vinden. Maar we vinden toch zelf iets. Op een Kibboets, waar we op een soort van Hippie Camp Lodge, met een super relaxte sfeer, een nacht in de open lucht doorbrengen. Het is vlakbij Ein Gedi en de 'watervallen van David' zodat we 's morgens op tijd, voor de toeristenstroom op gang komt, goed de tijd hebben om dit wonderschone natuurspektakel in de woestijn te bekijken en een bijzondere dag beleven.

....om terug te keren om de cirkel te kunnen sluiten!

Als we dan nog twee dagen over hebben, hebben we toch het verlangen om weer naar het Noorden terug te gaan en we bellen met onze hulplijn. Hij is heel erg enthousiast dat we zijn kant weer op willen komen. We kunnen dan ook weer een kerkdienst bijwonen op Sjabbat en daardoor melden we toch ook weer onze wens om te willen trouwen in Israël. Deze keer, en met alles dat we zo samen hebben beleefd deze reis, is hij nu overtuigd van de authenticiteit van ons verlangen.

Hij zal het bespreken met de voorganger, maar we moeten er niet direct op rekenen dat het goedgekeurd wordt. Geloofstoeristen hebben vaker zulke verzoeken en hun kerkdiensten zijn niet bedoeld om veredelde Las Vegas wensen van buitenlanders in te vullen. Maar het antwoord komt snel terug. Eitan had al verwacht dat hij ons zou terugzien en wil het heel graag zelf doen. Ze besluiten wel om het buiten de dienst om te houden, maar zijn welkom in zijn kantoor.

We vragen aan onze doorlopende reisredder of hij en zijn vrouw onze getuigen willen zijn. Hij boekt een onderkomen voor ons in Akko en de volgende dag is onze trouwdag in Israël op zaterdag 17 september. Het doel om naar het Noorden terug te rijden is ineens ingrijpend veranderd. We moeten nu eerst beslist bij hen langskomen om te kijken of we nog iets van kleding uit hun kledingkast kunnen vinden, maar het is gebleven bij koffie gesprekken.

We ondervinden dan de zorgvuldige aandacht en voorbereiding voor een goede toepasselijke ceremonie van Eitan Shishkoff. Hij heeft een combinatie gemaakt van de ceremonies van ondertrouw en trouwen. Wij zijn tenslotte ook geen Joodse inwoners. Met een gedegen voorbespreking met wijze adviezen, is de ceremonie die dan volgt ontroerend prachtig.

Trouwen zoals je het niet zelf kunt bedenken

Graag deel ik, hieronder, met u de belangrijkste uitsnede van de Priesterlijke Zegen die over ons wordt uitgesproken. Ik waarschuw u. Hij brengt echt een prachtige genuanceerde boodschap en het had, wat ons betreft, niet beter gekund en niet mooier en intiemer kunnen zijn!

Ik heb niet overdreven, vind u wel?

En naast dit hoogtepunt is wat ik heb beschreven, alleen nog maar van de echte hoogtepunten naast de andere hoogtepunten. Want ik heb nog niets verteld over de vele andere bijzondere of uitzonderlijke ontmoetingen of belevenissen.

Te beginnen met een tip uit Nederland, bezoeken we volkomen onverwachts op de bonnefooi een stel die wij zelf helemaal niet kennen. Het zijn Nederlandse Joden die een Bijbelstudie vanuit het Hebreeuws geven aan Nederlanders. Die blijken in een bewaakt dorp te wonen waar we met onze huurauto niet hadden mogen komen omdat het als Palestijns grondgebied wordt beschouwd. We rijden langs borden: Verboden voor Israëlische inwoners! Dat was al op de eerste dag rechtstreeks van het vliegveld. Nog voor we onze begeleider in Jeruzalem treffen.

Maar ook rond het meer van Galilea, op de berg van de zaligsprekingen, In Nazareth, op het meer van Galilea, In Netanya, waar we op doorreis heen en terug twee keer terecht zijn gekomen in een Zweeds Christelijk Hotelletje. Een ontmoeting, die ons zomaar de allerbeste trouwtekst uit de Bijbel opleverde, maar waar we eigenlijk kwamen voor een man met liefdadigheidsorganisatie, die we in de kerk hadden ontmoet en die dit hotelletje de eerste keer voor ons had geboekt.

In Massada waar we een bovennatuurlijk gestuurde ontmoeting hebben gehad met een bejaarde Amerikaan in nood, die we konden helpen. Ein Gedi dat een geweldige belevenis was. Maar ook hoe we zijn gered in het heetste gedeelte van het land, op de we langs de dode zee, op weg naar het Noorden voor onze trouwdag. Waar we eigenlijk zonder benzine hadden moeten komen te staan, maar wat door genade niet is gebeurd. En tot slot nog op het vliegveld, op onze terugreis, met een Amerikaans gezin hebben mogen bidden. Een situatie die ervoor zorgde dat we uiteindelijk zelf onze vlucht niet hebben gemist, omdat we helemaal verkeerd zaten.

Het is onvoorstelbaar dat het maar tien dagen zijn geweest en dat er zoveel bijzonders in tien dagen gebeuren kan.

Na de reis willen we in Nederland eigenlijk zo snel mogelijk de wettelijke bevestiging. die voor ons meer een formaliteit is, ook afronden. Maar het blijkt dat mijn vrouw zich dan in mijn schuldsituatie trouwt. Ook al is het zo kort voor het einde, toch loopt zij dan het juridische risico om in de toekomst mogelijk te kunnen worden aangesproken voor mijn schulden. Ook al heb ik er dan zélf een 'schoon geld' verklaring voor gekregen, die mij verder wel van plichten ontslaat. Bijzonder hoe we, als gewone mensen, zo diep gecontroleerd in de tentakels het systeem van geld en schuld zijn gebracht.

Dat maakt dat wij dus op 12-12-2022 zijn getrouwd, zoals waar ik dit schrijven mee begon. Het is toevallig een hele mooie datum, maar het is toch echt gewoon de maandag direct na de afsluiting van mijn WSNP periode. En dat niet alleen, het is de afsluiting van een compleet lustrum waarvan de rollercoaster op een buitengewone manier van koers is veranderd.

Als je mag beginnen met afsluiten...

Mijn en ons blikveld op de toekomst is daarmee ook volledig veranderd. Onze kijk op de mensen die ons het hier zo moeilijk lijken te willen maken is veranderd. Elk mens is voor God hetzelfde en evenzeer de moeite waard om van te houden. Wie zich naar Hem uitstrekt zal dat ondervinden. Wij begrijpen dat de strijd met andere mensen onze eigen strijd is. Omdat we van hen de erkenning willen krijgen voor wie wij zijn en wat we doen. Terwijl dat er niet toe doet. Liefhebben zonder ervoor iets terug te willen is Zijn voorbeeld geweest.

We willen ons verder bekwamen in Zijn wijsheid en inzicht die hij ons, om niet, heeft aangeboden. Daarmee moeten we ook leren begrijpen dat elk mens die innerlijke strijd om persoonlijke erkenning van een ander mens te willen ontvangen, hetzelfde heeft. Dat het pijn, verdriet en narigheid oplevert als we terugslaan uit onbegrip, omdat iemand van ons, hetzelfde wil als wij van hen en dat van elkaar maar niet willen begrijpen. Of dat niet kunnen begrijpen of ermee omgaan als we het voorbeeld van de liefde van God niet als voorbeeld hadden gekregen.

We hebben geen andere opdracht dan Hem voor zijn wijsheid en genadige liefde te erkennen door het te kopiëren. Meer eer bewijzen aan Hem kan niet, dan dat te laten zien in het volle respect en ontzag voor de grootsheid van zijn genade en vergeving. Het bewust oefenen daarin, maakt het steeds gemakkelijker en steeds meer natuurlijk om de mensen hier om je heen op deze aarde, te kunnen vergeven, hen lief te hebben en het respect te betuigen dat God zelf ook aan hen toekent.

Wie zijn wij als mensen om de arrogantie te willen hebben, om medemensen die op dezelfde prachtige manier zijn geschapen en dezelfde strijd hebben, als persoon af te wijzen. Terwijl Hij in zijn oneindige grootheid en wijsheid hen zó liefheeft, dat Hij ze ongeacht wat ze hebben gedaan of zelfs nog gáán doen, al vergeven hééft. En hen direct omarmt en aanneemt als zij Zich naar Hem uitstrekken.

Ik ben er volledig van overtuigd, met alle bijzonderheden die zich rond, en al lang voor, onze ontmoeting hebben afgespeeld, dat Hij dit alles heeft gestuurd. Er zou, na onze persoonlijke voorgeschiedenis in dit leven, met de prachtige kinderen die wij daardoor ieder in onze eigen relatie hebben mogen ontvangen, geen mooiere verbinding hebben kunnen ontstaan. Er is geen betere en mooiere ontmoeting mogelijk geweest dan die wij nu samen hebben gehad, op dit moment in ons leven.

Wij zijn met een reden en door genade op elkaars pad gezet

De manier waarop onze paden zich hebben gekruist is een onnavolgbare, genadige keuze geweest van onze Hemelse Vader. En dat wij dat pad samen verder mochten gaan ondanks de tegenslagen en tegenwerkende krachten is vooral met onze reis in Israël bevestigd. Vooral van mensen, die uit conservatieve dogma's en met een gesloten mening en de oogkleppen op, menen dat zij mogen oordelen over wat de heer zelf heeft beschikt. Dat zij de wet uit de Bijbel hoger achten dan het eenvoudige voorbeeld dat Jezus zelf heeft laten zien, hoe je de wet met liefde uitvoert.

Wij kijken ernaar uit om uit te zoeken wat de Heer verder van ons wil, maar wij willen vooral samen beginnen met Hem te eren. Door Zijn voorbeeld van onbaatzuchtige liefde te leven en te laten zien.

Samen met elkaar zijn wij geen twee, maar samen één. Sterker nog, wij zijn één met drie. Want met onze ongelooflijke gezegende reis in Israël en het huwelijk dat wij daar in beslotenheid mét en voor Hem, voor Zijn aangezicht zó hebben mogen bekrachtigen is Hij de kern in ons leven die wij nooit meer zullen loslaten.

#wijzijnkinderenvanGod!