Vaderdag

Ik ben vader. Ik heb Vader.

Jij bent vader. Jij hebt Vader

Hij is Vader. Hij heeft Vader

Zijn wij vader?

Nee, dit is niet om te vervoegen. Vader is geen werkwoord, of wel?

Maar het concept "Vader" is wel heel veel omvattend. Is het filosofie? Kunnen we het als Shakespeare voordragen?

"Vader te zijn.... of niet vader te zijn, dat is de vraag"

Nou, zo is het wel genoeg! Laten we, voordat we het ingewikkeld of intellectueel gaan maken, maar gewoon teruggaan naar de eenvoud van de kern. In de basis, de kern, blijft er namelijk altijd eenvoud over. Want het antwoord is in ieder geval: Wij zijn kinderen!

Wij zijn altijd kinderen! Wij blijven altijd kinderen.

Want, wát je positie op de wereld ook is, je bent het kind van iemand. Dat is een biologisch zekerheidje in deze stoffelijke omgeving waarin ons lichaam zich beweegt en begeeft. Planeet Aarde dus. We kunnen in dat leven misschien onze biologische vader niet persoonlijk kennen, hem verloren zijn, of hem verachten en hem zelf hebben verlaten. Maar je bent wel, altijd, iemands kind.

Een volle wees, een halve wees of geen wees

Als je beide ouders verloren hebt, ben je niet meer fysiek het kind van iemand. Je staat dan zelf bovenaan de familie stamboom. Misschien voelt zo iemand zich nog steeds wel een kind van zijn ouders. Maar formeel ben je dan, volgens de letter van de wet en van de taal, een wees. Ook als je zelf allang volwassen bent, ongeacht of je zelf kinderen hebt. Maar dat gevoel is meer waarheid dan je misschien denkt. Je bent ook nog meer kind, dan je in de werkelijkheid zou bedenken.

Wij zijn niet alleen biologisch of lichamelijk altijd een kind van iemand, we zijn dat ook geestelijk. In ons lichaam huist immers ook een geest, een ziel. Een geest die niet sterft als ons lichaam sterft, maar die in de geestelijke wereld is. En die daar ook altijd blijft. Dat is waar ook onze geestelijke Vader is. Die er ALTIJD is en altijd zal zijn. Wij hoeven dus NOOIT een wees te zijn in de geestelijke wereld. Als wij dat zelf willen! Want die connectie WILLEN, dat ligt niet bij de Vader, maar bij Zijn kinderen.

Kinderen zijn degene die naar de Vader moeten 'willen' luisteren. Die zijn verstand, wijsheid en ervaring moeten 'willen' accepteren. Kinderen moeten zich vrijwillig klein willen maken en ook klein willen zijn. Om onder Zijn vleugels te willen wegkruipen en daar te schuilen. Het is niet de Vader die Zijn kinderen afwijst, het zijn de kinderen die de Vader niet willen erkennen, Die Vader niet respecteren en liefhebben, maar zichzelf hoger achten en zichzelf méér lief hebben.

Volwassen peuters in een geestelijke wereld

In de geestelijke wereld zijn wij allemaal kinderen. Daar draait het om niets anders dan om onze onvolwassenheid. Wij zijn geestelijk 'onvolgroeid', op elk vlak. Helaas, helaas. Bijzonder overmoedig denken wij dat we daar net zo volwassen zijn als in onze fysieke wereld. Met dat onvermogen kunnen we helemaal niet verder kijken dan de horizon. Maar door onze hoogmoed en met al onze eigenwijsheid vertrouwen we op niets anders dan onze eigen waarneming. Wat een mooi woord, hè? Eigen Wijsheid!

Wij denken dat alles achter de horizon hetzelfde zal zijn, als tot zover we nu kunnen zien. We kiezen ervoor om eigenwijs te zijn, omdat we dat ook willen zijn. Wij willen alles zélf doen! We willen bewijzen dat we niet voor hem onderdoen. We willen tegen Hem opstaan en beter dan Hem worden. We willen onze eigen ontdekkingen doen. Omdat we ons willen meten met Hem. En daarvoor willen wij zijn goedkeuring en erkenning. Daar vechten we om.

Om vervolgens tegen wil en dank te ondervinden dat Vader gelijk had. Altijd al! Maar dat willen en kunnen we niet accepteren. Dan zou immers al onze eigen moeite vergeefs zijn geweest. Daarom hebben wij in onze hoogmoed en eigendunk bepaald dat, in dat geval, Vader dus gedateerd en ouderwets moet zijn. Ouderdom beschouwen we in onze cultuur niet meer als ervaring en wijsheid, maar eerder als zwakte. Hinderlijk traag en overbodig.

En zo bepaalden wij, dat niet wij het zijn, die het niet begrijpen, maar dat Hij degene is die ons niet meer begrijpt. Zo hebben we steeds meer afstand genomen van het gedachtengoed van Vader, en zijn we, steeds meer, die van ons op die plaats gaan zetten. Een andere wijsheid. Onze eigen wijsheid. Steeds meer 'zichtbare' rijkdom. Zintuiglijk bezit. Wetenschappelijk, fysiek en technisch.

En daar tegenover ontstaat, automatisch, steeds minder geestelijke rijkdom. Steeds meer afstand in de verbinding met Vader. Steeds minder in balans met onze afkomst, stapelen we generatie op generatie de gebrekkigheid steeds maar hoger op. Wij bouwen de piramide op zijn kop.

Het lijkt precies op onze aardse wereld

Juist die feilloos duidelijke overeenkomst met ons biologische leven, is voor mij al het bewijs dat de Bijbel de waarheid is. Dat wij, in de Bijbel, onszelf zo hartgrondig kunnen herkennen in alle emoties, bewijst op álle fronten dat wij geschapen zijn naar Zijn evenbeeld. Zowel in de fysieke en geestelijke wereld, maar met één heel groot verschil. (of juist niet) We hebben géén geestelijke vader op aarde! We hebben op onze aarde, maar één biologische vader, net zo als we in de geestelijke wereld, maar één Geestelijke vader hebben.

En Hij is de eeuwige Vader! Die liefhebbende Vader waar je altijd op kunt terugvallen. Omdat Hij alles al weet. Die al weet waar en wanneer je ongelooflijk op je gezicht gaat. Die al weet hoeveel pijn en verdriet je moet doorworstelen, omdat je de gevolgen van je keuzes en ontdekkingen niet zomaar meer ongedaan kunt maken. Maar Hij, in Zijn oneindige wijsheid, begrijpt dat we het zelf moeten ervaren. Zelfstandig! In vrijheid. En Hij láát ons.

Hij heeft ons laten gaan. Tót het punt dat Hij, door onze stupide, verslavende koppigheid, ons moet redden van de complete vernietiging van héél Zijn schepping OF totdat we allemaal erkennen dat Hij altijd al gelijk had. Ik hoef u niet te vertellen voor welke kant de mensheid uiteindelijk heeft gekozen, nietwaar? En óók dat, heeft Hij al voorzien en al opgelost. Hij heeft ons dus al gered.

We hadden maar één ding hoeven te laten vallen, en dat is ons afzichtelijke ego. Die eigendunk en onze hoogmoed, ontstaan uit afgunst en hebzucht. We hoeven maar één ding te begrijpen! En dat is dat, wat wij hier op aarde beleven, in het fysieke en zintuiglijke gedeelte, niet meer dan een zucht is van het totaal. In vergelijk met de werkelijke omvang van oneindigheid. En accepteren dat wij geen enkel benul hebben van de omvang achter die horizon.

En als we die onmacht en onbegrip in ons leven durven toelaten, in volledige overgave, hoeven we alleen nog maar te genieten. Dan kunnen we ons wentelen in de overweldigende genadige bescherming van een almachtige Vader. Die ons altijd zal beschermen tegen elk kwaad, alle pijn en al het verdriet. Dan mogen wij volledig kind zijn, in alle onschuldige schoonheid van zorgeloos vertrouwen. Een kind hoeft zich alleen maar over te geven in kinderlijk vertrouwen aan de wijsheid en liefde van Papa. En die wijsheid en die liefde, helemaal volledig, en met ontzag en respect, te accepteren.

Omdat onze geestelijke vader, wél die werkelijke kracht bezit. Die kracht, die wij als aardse vader zouden willen hebben voor onze kinderen. Dat je iedere traan van elk van je kinderen zou willen besparen. Je ze tegen elk gevaar zou willen beschermen. Je hen het liefst in je eigen huis en eigen tuin zou willen laten spelen in opperst plezier en geluk tot de zon ondergaat. En de volgende dag opnieuw. En dát, tot de macht ontelbaar...., is precies hetzelfde als wat onze geestelijke vader voor ons wilde, maar wat Hij, in werkelijkheid, ook echt kán.

Weg van de Vader - OF - de weg van Vader

Als wijsheid met de jaren komt, dan ben ik als een volwassen kind door een woelige reis gegaan. Om met de pijn en verdriet van mijn eigen keuzes, nu te ontdekken dat Vader altijd al gelijk had en niets anders voor ogen heeft gehad, dan om mij te willen beschermen. Gelukkig heeft hij dat bij mij ook gedaan. Hij heeft mij niet op het spoor laten lopen die voor de trein bedoeld was, maar me daarvan weggeduwd. Hij heeft mij bewaard voor heel veel, doorlopend, zelfs zonder dat ik mij daarvan bewust was.

Hij heeft Mij als vader laten ervaren wat het met je doet als je kinderen je negeren en zij jou de rug toekeren. Zodat ik een fractie kan begrijpen van wat Hij in miljardvoudige aantallen ervaart. Die rauwe pijn van wereldwijde gebrokenheid in de liefde. Het ego en de afgunst, die de vijandige relatie veroorzaakte tussen al zijn kinderen in alle windstreken van de aarde.

Want Hij heeft mij laten zien dat het door mijn eigen onvolkomenheid is geweest. Dat het is gekomen omdat ik Zijn richtlijnen de rug heb toegekeerd en zelf dacht alles beter te weten. Dat ik, nu ik zelf vader en volwassen ben, geen advies meer nodig zou hebben. Omdat ik de fouten van mijn eigen biologische vader zag, die de fouten van zijn vader zag, die weer de fouten van zijn vader zag. En we, als vaders, allemaal dachten dat we beter konden en het ook beter zouden gaan doen, als onze eigen vaders hadden gedaan.

Hij heeft mij laten zien hoe ik, in mijn onnozele onwetendheid, al mijn ervaringen in deze gebrekkige, onzuivere, biologische wereld, als beperkend kader heb gebruikt voor mijn geestelijke denken. Dat ik het daardoor gelijk heb durven stellen aan de zuiverheid van mijn geestelijke Vader. Zodat ik nu door schade en schande heb gezien dat ik, in de geestelijke ontwikkeling, zelf nog net zo'n kind en puber ben als iedereen hier op aarde.

Allemaal kinderen van dezelfde Vader

Omdat deze stoffelijke wereld een zucht is in de allesomvattende geestelijke wereld. En die geestelijke wereld bestaat uit allemáál kinderen van dezelfde vader. En ondanks dat ik nu zelf kinderen heb, ik óók nog een kind ben. Net als mijn biologische vader was en zijn vader. Onze tijd op aarde is immers oneindig tekort. Veel te kort in ieder geval, om onszelf zo'n grote geestelijke broek aan te meten, dat we zijn wijsheid en richtlijnen in twijfel durven trekken.

Maar het veroorzaakt niets anders dan dat we in een speeltuin ruzie maken met elkaar. Om ons eigen plekje en ons eigen speelgoed te willen beschermen, omdat onze horizon nog niet breder is.

Eén grote familie!

Terwijl de lessen voor zo groot en bijzonder zijn. Dat die lessen zo beschermend en liefdevol zijn, dat we elkaar als één grote liefhebbende familie hadden moeten ondersteunen.

Dat wij, er voor elkaar zijn, elkaar helpen en groeien in verbinding. Dat we elkaar liefhebben. Liefhebben alsof er niets anders op de wereld is. Dat we, in volle onschuld, elkaar als enthousiaste peuters omhelzen. Dat we blij in de handen klappen als het onze broer of zus lukt om te gaan opstaan. Om stapjes te zetten. Elkaar een knuffel geven als je iets van die ander krijgt. En dat je samen heel hard moet lachen als je vol liefde een ijsje deelt, er samen van likt en de vanille van onze mond en neus druipt.

Dank u, Vader!

Dank u, Vader! Dank u, dat u ons niet hebt laten vallen en uw deur nog altijd openstaat. Voor iedereen bij wie dat besef, ook nu nog, doordringt. Voor iedereen die verlangt naar het overgeven van die verantwoordelijkheid. Voor iedereen die intuïtief hunkert naar die liefdevolle rust en vrede. Die wij al zouden hebben kunnen ontvangen. Omdat het precies is, wat, zonder het te weten, het volledig opgeven van het eigen ego ons zal brengen. Namelijk die intense, ontspannen vrede en dat spinnende gevoel van volledig vertrouwen om je veilig te voelen bij Papa. Om in volledige adoratie te zien en te klappen voor wat U, Vader, allemaal kan.

Alles verandert, als wij onszelf in volkomen tevredenheid durven overgeven. Over te geven aan het begrip dat wij misschien ook ooit zover zullen mogen komen, als we net zo oneindig veel tijd hebben als U. Maar dat we nooit meer de hoogmoed zullen ontwikkelen om daar een strijd met U van te maken. In het eenvoudige begrip dat U altijd diezelfde oneindige voorsprong zal hebben en houden. En dat we juist daarom, ons altijd veilig en beschermd zullen mogen voelen bij U, in eeuwigheid.

Dank u Vader, dat u leeft! Dank u Vader, dat u éérst ons hebt gered en hebt veiliggesteld! Allemaal vóórdat u afrekent met het kwaad, dat tussen ons in stond. Dat een veel grotere en hogere macht heeft als wij, omdat het kwaad uit de omgeving komt vanwaar u ook verblijft, Vader. Als een slechte oom of een duivelse stiefvader. Zo iemand waarover alleen U Meester bent. Waar alleen maar U in staat bent om mee af te rekenen.

Omdat wij, als geestelijke baby's, dat nooit zullen kunnen. Hoe hoogmoedig we ook geloven, dat wij het zelf wel kunnen oplossen. Omdat wij op de aarde, in dat zuchtje van oneindigheid, zélf hebben bepaald dat wij volwassen zijn en het allemaal zelf wel weten. Dat we daarom ook vinden dat we méér zijn als onze broers en zussen. Stérker zijn als onze broers en zussen en dat ook meedogenloos gebruiken. Dat we met elkaar vechten om gezien te worden, op elke manier die maar bestaat. De jongste met slimme geniepigheid en de oudste met sluwe misleiding en de middelste met domme brute kracht.

En we hebben met zijn allen samen, alles hartgrondig bewezen, wat u al wist en ons hebt verteld, Vader! We hebben een puinhoop veroorzaakt die zijn weerga niet kent.

U Hébt gelijk. U Bént gelijk. U Bent Váder! U bent God! U Bént!

#IkbeneenkindvanGod