De wereld verdrinkt opnieuw (3) Het VN Theater

In het vorige deel hebben we het al over het zogenaamde "bindende" VN Handvest gehad. Maar voor een beter beeld gaan we naar artikel 1 In het Handvest van de Verenigde Naties. De reden van hun bestaan en het doel waarvoor zij is opgericht. In 1945, direct na de Tweede Wereldoorlog.

Direct daarna zal ik u (hopelijk) trakteren op een beeldende vergelijking om het verhaal en de positie van de VN en die van de wereldbevolking een beter herkenbaar en alledaags gezicht te geven. Naar meer volkse begrippen.

In sjiek Frans wordt de 'reden van bestaan' voor de VN ook wel de “Raison d’être” genoemd. Niet de 4 P's maar er zijn wel vier "Purposes" vastgelegd in artikel 1 van het VN Handvest:

1) Het handhaven van internationale vrede en veiligheid 

2) Het ontwikkelen van vriendschappelijke betrekkingen tussen naties, gebaseerd op gelijkheid en het zelfbeschikkingsrecht van volkeren.

3) Internationale samenwerking bevorderen bij het oplossen van economische, sociale, culturele en humanitaire problemen en bij het stimuleren van mensenrechten en fundamentele vrijheden.

4) Een centrum zijn waarin staten hun handelen op deze doelen afstemmen.

De ultieme vredesmissie op papier

En wat is na 80 jaar dan het effectieve resultaat van alle inspanningen van de VN sinds haar oprichting?

In deze serie zullen we verder ingaan op alle openbare informatie die hierover te vinden is en de schokkende correlaties die te vinden vinden zijn, door de openbare informatie te koppelen en te verbinden. We kijken eerst even snel welke doelstellingen hiervan het best zijn gelukt. En ook hoe.

Voor wat betreft doelstelling 1 en 2 leg ik de kern maar direct bloot. Dat is een drama statistiek, dat zijn weerga niet kent. Het blijkt dat het geweld op deze wereld alleen maar toeneemt en blijft stijgen. Het UCDP wordt op het gebied van de registratie hiervan als gezaghebbende autoriteit beschouwd. (ook door de VN)

Het trieste hoogtepunt van haar uitzonderlijke falen, wordt met de UCDP cijfers duidelijk gemaakt. Want de records vinden juist in de laatste jaren plaats. De 21e eeuw tot nu toe is een record. Dat wordt versterkt door een nog groter record in de laatste 5 jaren van 2020-2024. Het drukste 5-jaartijdperk ooit geregistreerd door het UCDP met 78 actieve, unieke en staats-gebonden conflicten.

En dat record wordt weer versterkt door een record van gisteren, in onze eigen tijd. Want 2023 is het recordjaar sinds 1946 met 59 actieve conflicten tegelijk op deze wereld. Wij lijken hier maar twee slagvelden te kennen met de Oekraïne 2022) en Gaza (2023). Misschien nog Soedan (2023) en Myanmar (2021)

Maar daarnaast waren er nog 55 militaire situaties met dodelijk geweld actief, dat meer dan tientallen miljoenen ontheemden opleverde. In 4 continenten (niet in Noord-Amerika en Australië) waren 34 landen tegelijk, gewapende conflicten aan het uitvechten. Er is dus oorlog in 1 van élke 6 erkende landen op de wereld.

Hoe klinkt dat als RESULTAAT voor een club, die met 80 jaar ervaring als oude rot in het vak, een vredesdoelstelling als kernovertuiging heeft gedeponeerd?

De VN heeft grotesk gefaald op doelstelling 1 en 2. En we hadden al eerder gezien dat de successen op de zogenaamd 'belangrijke' doelstelling 1en 2 van de Sustainable Development Goals ook al heel ver te zoeken zijn. SDG 1 was: NO Poverty en SDG 2 was NO Hunger. Weet u nog? Er is veel armoede en honger.

Het lijkt mij evident dat als je ook op de hoofddoelstelling van je oprichting met Purpose 1 en 2 al zo hebt gefaald en er steeds meer van de wereld tegelijk in brand staat, het ook niet goed gaat met het gekoppelde punt 3 van artikel 1.

(.... het oplossen van economische, sociale, culturele en humanitaire problemen en bij het stimuleren van mensenrechten en fundamentele vrijheden) Hoe lukt dat dan met heel erg veel oorlog, heel veel migratie en een heel veel grotere ongelijkheid in de wereld dan ooit?

Dus wat zou dan het effectieve nut zijn van deze VN? Onder hun hoede is dit resultaat immers ontstaan. Een resultaat waar elke commerciële organisatie zijn bestaansrecht onmiddellijk mee zou verliezen en elke politieke regering in elk land voor zou moeten opstappen of er een burgeroorlog mee zou ontketenen.

Blijft over doelstelling 4. Een centrum zijn waarin staten hun handelen op deze doelen afstemmen. Uit deze doelstelling is zij het 'zelfstandige naamwoord' geworden. Ze is namelijk 'het centrum' geworden. Dát heeft ze bereikt! Sterker nog, daar heeft ze een doorslaand succes van gemaakt.

Helaas niet het centrum 'waarin staten hun handelen op de eerste drie doelen afstemmen', maar ze is wel het knoopcentrum van alle staten in de hele wereld geworden. De VN heeft immers als een ondergrondse schimmel haar eindeloos lange wortels als tentakels overal in de wereld verankerd.

Maar voor wie heeft dat nut dan? Er wordt immers veel zwart gebakken lucht verkocht dat naar olie ruikt. En de joelende gele vlammen die binnen de zwarte brandende lucht te zijn zijn, lijken op vloeibaar goud. Zou het dan ook één grote schijnvertoning kunnen zijn? Is het denkbaar dat het allemaal één groot theater is, dat opgevoerd wordt om de mensen af te leiden van wat ze werkelijk bereikt?

Zou het in brand zétten en het in brand láten van de wereld dan lucratief kunnen zijn? En voor wie dan? Is dat te achterhalen? Nou, misschien niet in detail. Niet als het over de individuele spelers gaat. Die acteurs komen en gaan immers. Net zoals de stand- en decorbouwers. Of de mensen van de techniek van het licht en geluid. Wie richt welke spotlight op welk stukje drama op het toneel?

Het grote theater van de wereld

Wie wel eens naar het theater is geweest, kan nooit zien wat er allemaal gebeurt achter de gordijnen. Maar we weten allemaal dat daar heel hard gewerkt wordt om de productie en de voorstelling op het toneel zelf, tot een succesvolle ervaring van verbeelding te maken. Want de diverse decors schuiven, wisselen of dalen vanuit het plafond, in een ongekend tempo.

In ons eigen land draait "Soldaat van Oranje" al sinds 2010 en is nog altijd niet gestopt. Maar de productie "The Mousetrap" van Agatha Christie productie is de absolute recordhouder. Ruim 72 jaar geleden in 1952 begonnen en draait nog altijd! "Les Miserables" is in 1985 begonnen en draait na 39 jaar ook nog steeds. Het bekende "Phantom of the Opera" is na 35 jaar net pas gestopt, in 2023.

Maar de schrijfster Agatha Christie van de recordproductie 'Mousetrap' leeft zelf allang niet meer. En zij was ook niet degene die in de coulissen aan het werk was. Zij schreef de blauwdruk van het theaterstuk! De grote lijnen van het draaiboek. En dat blijft de kern, waarbij de uitvoerders trouw zijn aan de regie.

Uit: "Le Nozze Di Figaro"

Het doel is om daarmee, en nu nog altijd, de mensen te vermaken die afleiding zoeken van hun dagelijkse beslommeringen. Mensen wanen zich tijdens die voorstelling even in de visuele droomwereld, die geboren is uit de pen van een schrijfster met een levendige fantasie. Zolang als die voorstelling duurt, is het publiek in de ban van het spektakel op het podium.

Zonder zich te beseffen welke drama's zich in al die tijd in de 'werkelijke' wereld achter de schermen hebben afgespeeld. Ruzies achter de schermen. Hoe acteurs hebben moeten vechten om vanuit onbetekenende rollen, het grote toneel te kunnen bereiken. Ze weten niet hoeveel levensgeluk er is stilgezet om te kunnen leven voor het applaus, en welke gevolgen dat privé heeft.

Ontslagen acteurs, leveranciers die worden uitgebuit of uitgeknepen. Opruimers die, als het publiek 's avonds laat de jassen uit de garderobe haalt, direct moeten beginnen. Of de persoonlijke drama's die soms recht voor hun open ogen verborgen wordt. Wie van de spelers live voor hen, in scheiding liggen, of recent nog hun dierbaren verloren. Dat ziet het publiek niet.

Maar dat telt ook allemaal niet in het theater. Niet op het toneel. Met gekneusde ledematen of op de rand van mentale instorting, blijven zij het publiek vermaken. Terwijl ze van binnen huilen over hun privékwesties, lachen zij op het podium in hun rol. Ik geef misschien een donkere kijk op het theater, maar er zijn zoveel schokkende verhalen uit de showbizz bekend geworden, toch?

Er werken misschien mensen samen die elkaars bloed wel kunnen drinken van jaloezie, omdat ze gepasseerd zijn. Net als overal is er uitbuiting, misbruik en intimidatie. Maar hier hebben nog het toneel. Waar het publiek wordt vermaakt met de schone schijn van de fantasievolle voorstelling, die je graag wilt geloven.

De schone uiterlijke schijn van de VN

Is dat niet dezelfde wereld die de VN als de 'gemeenschappelijke ruggengraat van de wereld' probeert te tonen aan het grootste publiek dat er bestaat? De hele wereldbevolking. Het plot is al eeuwen lang geleden geschreven. Maar de schrijver van déze voorstelling leeft nog altijd.

Of de schrijvers van het plot bewaken de regie door het geheime ingrediënt van succes, van generatie op generatie door te geven. Het draaiboek wordt trouw gevolgd door iedereen die er zijn brood mee verdient. Zij bepalen op het grote toneel immers op wie de spotlights worden gezet, wie de slechterik moet zijn en wie de held is.

En soms uitgeput, overwerkt en met een grimas van pijn achter de schmink, spelen de acteurs hun rol. Spugen ze elkaar in het gezicht als het licht uit is en praten niet meer met elkaar. De figuranten die het allemaal zien, en zien gebeuren van nabij, lijden in stilte. Zij weten wie het is die anderen pijn doet. Wie macht en manipulatie gebruikt.

Maar zij zijn in verhouding arm en hebben geen stem. Ze onderhouden hun gezin van de figuranten rollen, en ze hun mond zouden opendoen, verliezen ze dat direct. Zij die hopen op een plek meer in de spotlights, steken grenzen over in hun honger naar aandacht en erkenning. Ze gaan nog net iets verder dan anderen om in de aandacht te komen van de toneelmeester en gebruiken vleierij en chantage.

Deze onbetekenende mensen zijn de dienaren die het verrotte systeem in stand blijven houden. Zij zetten hun ellebogen dieper in de schouders om anderen te verdrukken om zelf beter in beeld te komen. Terwijl ze onschuldig de andere kant opkijken, stampen ze ondertussen op andermans tenen om ze ineen te laten krimpen. Zodat die even net niet zichtbaar zijn in de meute, terwijl de daders zelf hun nek lang maken en met de armen staan te zwaaien.

En zij die het niet meer aankunnen nemen ontslag, verdoven zich om het vol te houden of verhangen zichzelf. En de grote spelers, in het middelpunt van de belangstelling, dat zijn de hoofdrolspelers. Die soms heel verbonden en vriendschappelijk, maar ook vaak knarsetandend samenwerken. Voor het heilige doel. Zoveel mogelijk publiek vermaken en bezig houden zo lang als mogelijk is.

Want.... zolang als het publiek de presentatie op het toneel gelooft, precies zolang blijven zij immers zelf de hoofdrollen houden. In de grote lijnen blijven ze allemaal trouw aan de kern en de blauwdruk van het lucratieve verhaal dat zo succesvol is gebleken en zo succesvol moet blijven. Ooit geboren uit de pen van de schrijver.

Zo houden de slechterik en de held elkaar in balans, want anders is de spanning eruit en stopt de aandacht van het publiek. De productie sterft immers als de zalen niet meer vollopen. Als de presentatie niet uitdagend genoeg blijft en de acteurs niet meer worden geloofd, dan valt vanzelf het doek.

En zo wordt er geschaafd aan het decor, de visuele effecten en worden teksten en onderwerpen gemoderniseerd. Zodat de shows wervelend en eigentijds blijven om ook de volgende generatie publiek te blijven aantrekken. Dat is om de hoge prijzen van de kaartjes te kunnen verdedigen en nog te verhogen als het moet.

Want het publiek moet verslaafd blijven aan de wervelende shows op het toneel. Zich vergapen aan 'de status' van de hoofdrolspelers. De beroemde spelers die zij zo bewonderen en interessant vinden. En omdat ze zo geloofwaardig overkomen en het uiterlijke plaatje zo mooi lijkt, worden ze er zelfs fan van en dwepen met ze.

Ondanks dat zij op het podium steeds maar hetzelfde kunstje uitvoeren. Ze doen niets nieuws, maar herkauwen hetzelfde recept. Jaar in jaar uit. Tot in den treure. Het is een beproefd concept dat wordt uitgemolken. Misschien een enkele uitzondering daargelaten, is het vaak volkomen routinematig. Glanzend van buiten, maar dood van binnen.

Het publiek betaalt de prijs

Want het publiek is de heilige graal zonder dat ze dat doorheeft. Zij betalen immers de kaartjes. Zij brengen het geld binnen. Het publiek zelf betaalt al die riante salarissen van de topspelers in het stuk. Zolang het publiek goed wordt vermaakt en het voldoende spannend blijft, klopt het theater het geld uit hun zakken.

Het lijkt onze eigen wereld wel. Want zolang ze het maar blijven geloven, blijven ze de ook prijs van de kaartjes betalen. Om niets meer te voorgeschoteld te krijgen dan hetzelfde als altijd. En dat lijkt onze eigen wereldgeschiedenis wel. 

Dus laten we in het volgende deel eens bekijken of er een correlatie is met geld. Laten we de cijfers van de geldontwikkeling eens langs de misère van oorlog en conflicten leggen.

Misschien zijn oorlogen en conflicten wel het ideale middel om het publiek geboeid en in spanning te houden. Misschien houden in de echte wereld de slechterik en de held elkaar ook in balans, omdat ze er allebei rijker van worden en elkaar nodig hebben. Maar het is toch werkelijk één en hetzelfde draaiboek.

Samen moeten zij voor een wervelende en ijzingwekkend spannende show zorgen op het grote wereldtoneel, elk in hun eigen rol. Zodat het publiek vrijwillig haar geld afstaat en zonder klagen de portemonnee blijft trekken om het theater in de lucht te houden. Voor klimaat, veiligheid en gezondheid. Maar vooral voor vrede en voorspoed. Of het idee ervan....

Want toch is er niemand van het publiek die ooit meer krijgt dan ieder ander die ooit eerder naar dezelfde show is geweest. Onze geschiedenis bewijst immers de eindeloze herhalingen van ellende en verdriet in een wereld vol van mensen die altijd maar hopen dat het beter wordt. Meer zoals de fantasievolle voorstelling op het toneel, die meestal goed eindigt.

Zoals het publiek dat ook verwacht. Die daarom ook maar blijven vertrouwen op die hele kleine groep van mensen, de schrijvers, de decorontwerpers en de regie. Maar vooral ook de hoofdrolspelers geloven. Omdat die in staat zijn om het verhaal zo mooi en overtuigend te presenteren. En die zij daarom vertrouwen en zo hun tijd, hun geld en hun leven blijven geven.

Wordt vervolgd...

#ikbeneenkindvanGod