We zijn totaal gegijzeld in een situatie waar we onszelf in hebben gebracht. Medestanders van het beleid zullen zeggen dat die 'wij' dan degenen zijn die zich nog niet genoeg aan de maatregelen houden en daardoor zorgen dat het allemaal langer duurt.
Ik vermoed dat veel van de medestanders, die dat roepen, ook degenen zijn die geen cent inleveren van hun inkomen, en zich alleen maar gestraft voelen omdat ze dit geld nu niet kunnen besteden aan de geneugten van het leven. Of degenen worden geconfronteerd met de uitdagingen van thuiswerken, samen opgesloten in hun huis met de kinderen die niet naar school kunnen.
Als leek en geen medestander van het beleid, denk ik dat we gegijzeld zijn in de situatie juist door de maatregelen. En dat vanwege het uitblijven van significante invloed en de keuzes die NIET zijn gemaakt, er nu geen andere keus dan maar verder te verlengen en te discussiëren over volgende zwaardere stappen en dit alvast in te masseren.
De avondklok wordt nu serieus overwogen en Mark smeekt Geert en Rob om toch vooral niet vooraf al middelen te blokkeren en een open mind te houden. Aan de talkshow tafelen buiten de standaardgasten over elkaar heen om toch vooral de onzekere angst voor de Britse variant zo groot mogelijk te houden. De Brullende Bruls, bediende zich, van de 'show' die ik toevallig keek, nu bij hoge uitzondering een keer van de alternatieve mening. Namelijk dat we eerst moeten vaststellen wat het effect op de crisis precies is. Het middel om alle Nederlanders te verbieden naar buiten te gaan, alleen om alleen her en der de vorming van groepjes jongeren tegen te gaan, lijkt hem wat overdreven.
(Update za 16 jan: het OMT heeft ondertussen een 'positief cijfertje' gegeven aan het effect van een avondklok. Dus die is er volgende week!
Op televisie begrijpt men ook best de verwarring over het corridor van vliegtuigen heen en terug naar Engeland, maar dit werd al snel ontkracht door een filmpje op Schiphol en verklaringen van Hugo dat het vliegverkeer allemaal echt maar heel beperkt is, er toch zware controle maatregelen op los worden gelaten en mensen toch voor familie omstandigheden moeten kunnen reizen. Op het grote riool roepen mensen ook dat eerst de grenzen maar eens dichtmoeten.
Alsof we echt denken dat we in staat zijn om een virus het reizen over de wereld te ontzeggen met onze menselijke regels en wetten. Je hoeft je alleen maar af te vragen hoe ze zich dan verspreid moeten hebben in de tijd dat paard en wagen de snelste manier van reizen was.
Men stelde aan de talkshowtafel vast dat de maatregelen overdag ook nog wel eerst wat beter konden worden opgevolgd, gezien de snelwegen en de straten niet heel leeg zijn. Maar OMT lid Illy haastte zich om te zeggen dat het een het ander niet zou moeten uitsluiten. Die maakt zich als Kinderarts veel meer zorgen over de ingrijpende maatregel om de scholen langer dicht te houden en lijkt dat een zwaardere maatregel te vinden dan een avondklok. Maar men 'weegt' in het OMT wel degelijk alle gevolgen en het is zéker onderwerp van gesprek hoe zwaar het allemaal toch wel voor iedereen is. Dat ze dit volmondig aan elkaar lopen bevestigen, moet ons toch vooral de indruk geven dat ze het echt aan het hart gaat.
Daar hebben we wat aan, nietwaar? Dat pretentieuze gelul! Hoe ze op TV komen vertellen dat ze er samen best wel over 'praten' en aan elkaar erkennen hoe zwaar het allemaal wel is voor iedereen voor wie zij de keuzes bepalen en die zelf geen stem of voet aan de grond krijgen. Het zalvende medeleven en het slijmerige begrip uitspreken voor elkaar en iedereen van beleidsmakers en bewindvoerders is blijkbaar het voorbeeld hoe je communiceert op een respectvolle manier terwijl je tegelijkertijd iemand de nek omdraait en je dat in je hart helemaal niets interesseert.
Ja, we snappen alles van iedereen, maar we moeten toch nog even volhouden. De ingestudeerde knikjes, handbewegingen de blikken en de hoofdbeweging van Hugo, Mark, maar ook van andere politici met zalvende verklaringen over van alles en nog wat, inclusief het persoonlijke drama voor Lodewijk, die, hoe jammer, geen lijsttrekker meer is. Het begint bewegingen in mijn slokdarm op te wekken omdat het zo langzamerhand een beetje weerzinwekkend begint te worden.
Met als klap op de vuurpijl het aftreden van het kabinet over de toeslagen affaire. Het nieuws bereikt me terwijl ik bezig ben dit blog te schrijven. Een hollere en meer schijnheilige, minachtende vorm van verantwoording afleggen is niet te vinden. Precies eenzelfde gijzeling openbaart zich namelijk binnen de spelregels van het politieke systeem. Namelijk dat het een spelletje lijkt dat zich helemaal buiten de normale werkelijkheid afspeelt.
Alles is namelijk even zinloos en nietszeggend in deze tijd, welke keus je ook maakt. Maar ja, aanblijven 'omdat' het zo is, geeft een verkeerd signaal af. Dus doen we allemaal maar of dit een vreselijk grote en impactvolle stap is. Op papier, ja! In de toegekende theoretische betekenis van importantie die ze er zelf aan geven. Maar de praktijk is er een berekende calculatieve beslissing genomen, waarbij de aalgladde Minister President net zo gemakkelijk ELKE kant was opgeschoven, waar het meeste voordeel bij te behalen was geweest.
De persconferentie begint zo. Mark zal me gaan vertellen dat hij voor het voltallige kabinet het ontslag heeft aangeboden aan de Koning. Moet ik er echt naar kijken? Leer ik er iets van wat ik nog niet weet of moet ik me laten welgevallen hoe ze aan mij gaan verklaren hoe zwaar en lang besproken het onderwerp is geweest om tot deze impactvolle keuze te komen? Hoe ze unaniem en eensgezind ze waren om te laten zien hoe ze onder de indruk waren van het 'verschrikkelijke' rapport.
Ik hoor hem op afstand zeggen hoe vreselijk het is dat de bevolking onder de wielen van de rechtstaat, terecht is gekomen. En terwijl we hier met veel medelanders naar luisteren, bevinden we ons middenin de actualiteit van de volgende affaire. Want op basis van de keuzes van ditzelfde kabinet, OOK in veel voorgaande jaren (net als de keuzes voor handhaving van de toeslagen) hebben we nu te maken met een zorgcapaciteit die door de hoeven zakt. Vanwege de keuzes eerder en de maatregelen daardoor NU, is de zorg zélf aan de beademing gelegd!
De toeslagen affaire verbleekt volledig bij de zorgafbraak affaire.
De rechtstaat die ons altijd zou moeten beschermen, is nog nooit harder afgebroken dan als in dit jaar.
En wie nu onder de wielen van diezelfde rechtstaat terecht zijn gekomen, is ongeveer de volledige ruggengraat van onze economie, het MKB!
Begrijp me niet verkeerd, de toeslagen affaire is echt vreselijk. Ik heb er zijdelings mee te maken gehad hoe discutabel de methodieken tot toekenning van allerlei toeslagen zijn. Maar het kabinet zit al sinds decennia in datzelfde stramien. Met de gedachte om overal effectief in te willen zijn en zoveel mogelijk geld over te houden (dat nog nooit naar de bevolking is gegaan) heeft die koers net zo keihard de zorgcapaciteit afgebroken. En nog wel heel veel meer, maar da's misschien voor een later moment.
Als ik vandaag op het dasboard van de rijksoverheid kijk zie ik dat 1784 mensen een ziekenhuisbed bezetten en er 690 op de IC liggen.
Nu hebben we in Nederland zo'n 300 ziekenhuizen, maar feitelijk zo'n 120 die we kennen als instellingen met klinische afdelingen waar je verzorgd kunt worden voor een meerdaagse behandeling en dus geen buitenpoli's of psychiatrische ziekenhuizen. Er wordt in 2015 gesteld dat er zo'n 230 privéklinieken zijn, door de Nederlandse Zorg autoriteit. De grootste (bed capaciteit) heeft het Erasmus met een capaciteit van 1125 bedden gevolgd door het Isala (Zwolle/Meppel) met 1103 bedden (2018)
Maar goed, zo'n 120 ziekenhuizen betekend dus 15 virus patiënten gemiddeld per ziekenhuis met een totale capaciteit van zo'n 37.000 bedden.
Als leek zou ik me kunnen verbazen waarom 1784 patiënten op dit potentieel van bedden in hemelsnaam als zo'n grote crisis wordt ervaren dat het land ervoor op slot moet, nietwaar? Maar onze knuffeldokter Gommers legt dat even uit. Wij hebben natuurlijk bedden voor allerlei aandoeningen. Mensen moeten revalideren, dialyseren, voor kinderen, vroeg geborenen enz. Het blijkt dus dat bij een normale beschikking over personeel er dan voor volwassen nog zo'n 12.500 bedden overblijven, waar nu dus ook de virus patiënten een beslag op leggen.
Het verschil tussen IC-bedden bij ons en omringende landen is helemaal onbegrijpelijk voor een land als Nederland. Wij hebben zo'n 1150 IC bedden tegen Duitsland met 28.000 (en nog altijd 25.000 met beademingsapparatuur) Dat zijn 24x zoveel bedden! Nu heeft Duitsland natuurlijk ook 80 miljoen inwoners. Oh, wacht even, dat is nog niet eens 5x zoveel inwoners.
Het wordt in Trouw eerder dit jaar fijn aan ons uitgelegd waarom het in Nederland zo anders in elkaar steekt. We behandelen mensen in Nederland veel korter en schoppen mensen zo snel mogelijk het ziekenhuis weer uit. Nou ja, het argument is dat het beter is voor mensen. Dat vinden natuurlijk de mensen die ze thuis moeten opvangen ook (?!)
Ik ken verhalen genoeg om me heen van de verbazing van familie over hoe snel iemand na een operatie naar huis moet. Jij ook?
Wij houden de kosten laag door het probleem bij de mantelzorgers neer te leggen, al dan niet als tijdelijke taak.
Ik had al eerder becijferd dat er in de afgelopen jaren de groep die logischerwijs het meest aanspraak op, en gebruik van, zorg maakt, met zo'n 800.000 is toegenomen. De groep van 65+ is in 8 jaar tot 2018 gegroeid van 2,5 naar ruim 3,3 miljoen en bedraagt nu zo'n 20% van de bevolking.
De groep vanaf 40 jaar is bijna 9,3 miljoen groot en vanaf 2010 hebben we in totaal zo'n 1 miljoen méér mensen in Nederland. Desondanks zijn we blijven afschalen ten faveure van efficiëntie.
Met hetzelfde pak boter op het hoofd als in de toeslagen affaire, heeft het kabinet alle waarschuwingen, voorspellingen en onderzoeken over oplopende tekorten en het gevaar bij een calamiteit, al jarenlang in de wind geslagen.
En? Daar zijn we nu! Iedereen op wie de zorgkosten al waren afgewenteld, is nu opnieuw aan de beurt voor de gevolgen.
Want juist doordat we dat allemaal hebben gedaan en dus mee hebben geholpen om ook maar steeds verder te 'kunnen' besparen, zijn we nu in massale aantallen onze banen en bedrijven kwijt. Laat je maar niet in de luren leggen door de cijfers dat de faillissementen nog zo laag zijn. Als jij namelijk zelf je bedrijf opheft of sluit, ben je niet failliet en tel je ook in die cijfers niet mee. Bovendien is het nog niet afgelopen!
Zal ik je een persoonlijk voorbeeld geven? Gewoon een heel klein voorbeeldje, niets ernstigs, maar wel eentje die de fundamentele intentie van het systeem blootlegt.
We praten al over meer dan 10 jaar geleden. Ik had een nieuw bedrijf opgestart en een vestiging daarvoor geopend. Dat was erg druk in de aanloop. Eerst het verbouwen van de locatie, de marketing ontwikkelen, flyeren, met een kraam op braderieën om de opening te helpen en alvast zoveel mogelijk afspraken te kunnen plannen. Dan de opening zelf, enzovoort. Ik werkte zelf in de toko met één medewerker. Mijn vrouw was thuis met 3 kleine kinderen (de jongste was vier) maar kreeg, na een periode op en af met rugklachten, een acute Hernia. Dat was amper twee maand na opening van ons bedrijf! Ze was, nadat het erin was geschoten, nog tot het bedje in de slaapkamer van de oudste kunnen komen, kon zich niet meer bewegen en kwam daar ook niet meer uit.
Wij hadden ons hele leven voor een redelijk uitgebreide zorgverzekering betaald, maar ze kon niet worden geholpen of geopereerd. Voor een acute operatie was de indicatie dat je daarvoor je urine moet laten lopen omdat je geen controle meer zou mogen hebben over de blaas. Dus niets! Ook niet naar het ziekenhuis voor een MRI, of een ambulance om haar daar te brengen. Alleen maar zware pijnstillers.
We hebben een paar dagen later, bij een private rugpoli in de buurt, een MRI afspraak kunnen maken. Een tocht die alleen vanuit het bed, de trap af, tot liggend op de achterbank van de auto al een uur in beslag nam. Daar was de ernst direct duidelijk en die hebben bemiddeld voor een operatie in een privékliniek elders in het land, binnen een week! Bij terugkomst in huis, belde ik uiteraard de thuiszorg voor hulp. Die arme vrouw kon immers nog helemaal niets en moest revalideren.
Hulp? Hoezo hulp? De eerste zes weken is mantelzorg, meneer!
Ik legde uit dat ik een bedrijf had dat net twee maand open was en ik veel kon, maar hiervoor niet zomaar de tent sluiten. Maar dat mocht niet baten, dus ben ik uiteraard de periode wel doorgekomen met hulp van familie en vrienden. Nou, dan hebben ze dus gelijk. Het kán inderdaad. Natuurlijk, nood breekt wet, nietwaar? Hoe weet ik nog steeds niet, ik weet alleen wel dat ik meer respect heb gekregen voor de hoeveelheid taken die bij een ordentelijk huishouden thuishoren.
Maar goed, dat was maar een voorbeeld voor feitelijk een tijdelijke kleinigheid. Maar het gaat om wel het principe. We hebben het helemaal zelf moeten regelen en oplossen ondanks een leven betalen voor zorg. En dan is het erg lullig om erachter te komen, du moment dat je het nodig hebt, dat er meer onder de uitzonderingen valt dan je zou zou verwachten. Het is wat dat betreft net een gewone schadeverzekering. Nu moet ik natuurlijk niet nog zuurder maken dan het is, want het is nog niet zo dat we de kosten of operatie zelf hebben moeten betalen. Dat dan weer niet... Op de eigen bijdrage voor allerlei dingen na dan, hè?
De levenstandaard in Nederland staat zo hoog aangeschreven.
Maar er wordt vergeten hoeveel wij met zijn allen daarvoor ook van elke euro moeten afstaan en hoe we dan desondanks nog zoveel zelf moeten opvangen. Een vergelijk met een ander land loopt mank als ze daarvoor in ruil ook maar een fractie van onze belasting betalen. Maar desondanks wordt er haast ook nog van ons verwacht dat we, net zo gemakkelijk als in zuid Europese landen gebruikelijk is, onze ouderen zelf in huis nemen om voor ze te zorgen. Dat is immers normaal. Misschien wel! Moet je wel uitkijken dat het je geen toeslagen extra kost, met een zelf verdient pensioentje of AOW erbij, achter je voordeur.
Wat andersom trouwens ook zo is, want als je wordt geholpen door je moeder terwijl je gebruik maakt van de bijstand of de voedselbank, ook dan moet je terugbetalen. Met de ophef over de eerste dame die in de bijstand gewoon een boete van 7000 euro terugbetalen wordt opgelegd, (door jouw eigen rechtstaat) omdat ze af en toe wat kreeg van haar eigen moeder, is dat vermoedelijk opnieuw het topje van een andere ijsberg en het volgende schandaal, vermoed ik. Er zijn immers in ons systeem zo'n 7 miljoen mensen(!) die een vorm van toeslag ontvangen.
De afstand van mens en maatschappij tot de politiek werd pijnlijk duidelijk
Door een tweetje van spindoctor Berghuis, van de VVD himself die, over deze kwestie op Twitter in verband met de boodschappen die van AH kwam, vroeg: "Waar zijn die bonuspunten gebleven?" Dat is dan de 'communicatie' van de hoofdvoorlichter van een Tweede Kamer fractie.
Maar die afstand was al overtuigend bewezen door het wegrennen van Tweede Kamerleden voor een stemming om zorgpersoneel beter te belonen, nietwaar?
Dus het leven met zo'n hoge standaard wordt niet alleen door onszelf betaald, we werken er ook nog hard aan mee. En het is niet zo dat we het er als volk echt zelf zoveel beter door krijgen. Nee, het gaat naar Europa, in de schatkist of op het spaarbankboekje zodat we, "met onze diepe zakken" in één klap in een crisis die we zélf hebben veroorzaakt, al dat geld vijfdubbel weer opmaken. Tegen de kostprijs dat het MKB weg is en opnieuw kan beginnen.
Met heel weinig gevoel voor de bescherming van onze eigen tradities, onze normen en waarden, hebben wij de door ons gekozen volksvertegenwoordigers toegestaan hun Politieke banencarrousel te laten uitbreiden in Brussel met een totaal nieuwe laag van ambtenarij en bureaucratie. En om je daarin te wurmen, mee te doen en te laten zien dat je als onderdeurtje toch meetelt, kost geld. Ons geld! Waarmee we nog een keer zijn gepiepeld. We zijn immers wel de hoogste nette-bijdrager aan de Europese Unie.
Tot zover de kwaliteit en de belangen van onze eigen gekozen volksvertegenwoordigers.