Zalig zijn zij die niet gezien hebben en toch zullen geloven!
Ik wens u de complete volheid van genade, de liefdevolle goedheid en de vrede toe van God, onze Vader en van Jezus Christus, onze Here
Deel 16 alweer, het schiet op. Fijn dat u er weer bent. Want we komen nu op hele bijzondere overeenkomsten terecht in de Bijbel en die naar onze tijd toe. Bijzondere verduidelijkingen die betrekking hebben op de zeven feesten in het jaar, die God voor de Joden instelde en ook waarom. Maar vooral ook over de bijzonderheden van het huwelijk. En wel heel specifiek de tradities van een huwelijk in het gebied van Galilea ten tijde van het leven van Jezus.
Ik heb er een documentaire studie van gezien en er een boek over gelezen. Nu geloof ik nooit direct alles wat me voorgeschoteld wordt. Maar ben ik wel geneigd te denken dat als een groep mensen een studie heeft uitgevoerd, het overgrote deel dat bevestigd zal zijn, ook grotendeels waar zal zijn. Met de aannames over de onbekendere details die dan met een 'aannemelijke' theorie worden ingevuld en dan zo mooi passen, ben ik voorzichtiger mee. Daarvoor blijf ik dan liever eerst nog bij de Bijbel en wacht ik op de openbaring die ik zelf krijg, als me dat wordt gegeven.
De Verloving, Het huwelijk, De bruidegom, De bruid, en het huis van de Vader
Gezien de taal en de uitleg van Jezus en Paulus in het Nieuwe Testament en de lijnen door vele Bijbelboeken van het Oude Testament heen, is het huwelijk een veel gebruikte metafoor. Jezus wordt vaak voorgesteld als de Bruidegom terwijl de Bruid voor Zijn gemeente staat. Er is onderscheid tussen het Joodse volk en de niet-joodse gelovigen. Die laatste worden als heidenen aangemerkt, maar dat zijn tegelijkertijd ook de mensen die tot de gemeente van Jezus behoren.
In het Oude Testament vergelijkt God via Zijn woord de relatie met het Joodse volk veelal als een liefdesrelatie. Het is duidelijk dat het Joodse volk hardhorend is en steeds wegloopt bij God. Dat het naar willekeur Zijn gebod, Zijn liefde en Zijn gulle gaven en kracht en trouw, lijkt te willen misbruiken. Dit wordt in de Bijbel heel vaak getypeerd in de beeldspraak van het verraad en de ontrouw met overspel, van een verloofde vrouw in een relatie.
De Galilese Bruiloft
Voor wat betreft het huwelijk lijkt het er in ieder geval op, dat in Galilea een ander type bruiloft gebruikelijk was, dan in de omringende gebieden. Een eigen uniek gebruik in de regio, was in ieder geval dat de vrouw degene was die de finale stem had of zij wilde instemmen met het huwelijk. Door de man werd haar, in een behoorlijk officiële ceremonie met de ouders aan beide zijden vertegenwoordigt, een beker wijn aangeboden. Als zij dat aannam dan zei ze ja, en startte daarmee een heel patroon aan gebeurtenissen.
In het kort geschetst:
Veelal was het wel de vader die een bruid voor zijn zoon koos of hij stuurde iemand om een bruid te zoeken voor zijn zoon. Dat dit gebruik al ouder was blijkt verder terug in het Oude Testament in Genesis al. Als Abraham zijn oudste dienaar er op uitstuurt om een vrouw voor Izaäk te zoeken. De deal lijkt beklonken, maar toch wordt daarna aan Rebekka gevraagd of ze direct mee wil met Eliëzer naar het land van Izaäk. Het Joodse volk bestond toen nog niet, maar in het latere Israël, is het van groot belang dat de bruid en de bruidegom vrijwillig voor elkaar kozen.
Meestal werd eerst een ontmoeting geregeld op neutraal terrein. Bij een put of op het marktplein. Of men kende elkaar natuurlijk al, in het geval van een kleinere gemeenschap. Maar goed, als dat klikte dan ging de man op een gegeven moment naar het familiehuis van de vrouw van zijn dromen, om haar officieel te vragen. Vergezeld van de familie van de bruidegom in spé, die dan al de verbondsbeker, de losprijs voor de familie van de bruid en de wijn met zich mee hebben genomen. Als zij genegen was om hem toe te laten, zou ze de deur openen en zouden de families samen een maaltijd gebruiken.
Nadat zij dan ieder uit de verbondsbeker met wijn hadden gedronken, zou de jongeman aan haar verklaren dat hij niet eerder met haar uit diezelfde beker zou drinken dan op de huwelijksdag. Zij zouden zichzelf ook van elkaar scheiden tot die dag. Het verloofde stel ging dan uit elkaar. Hij zou zijn tijd intensief besteden aan het bouwen van extra kamers aan het huis van zijn vader, inclusief een mooie bruidskamer. Dat het tot een jaar de tijd koste was best gebruikelijk, maar het kon soms ook wel twee jaar duren.
Zij droeg in die periode een sluier. Het betekende dat zij verloofd was en dus al vergeven was aan een partner en vrijwillig toonde dat ze hem al toebehoorde. Zij werd namelijk vanaf de verloving feitelijk apart gezet van de rest van de wereld. Ze werd als het ware al tot zijn wereld gerekend. Dit uiterlijke teken maakte echter ook dat ze met rust gelaten zou worden door andere huwbare mannen. Maar ook haar gebruikelijke taak in het gezin veranderde, omdat ze per direct de gelegenheid kreeg om zich volop voor te breiden voor het huwelijk.
Die verloving ging veel verder dan wij dat nu kennen. Want na bovengenoemde ceremonie, de start van de verloving en de betaalde losprijs, was de verloofde ook al direct erfgenaam van de bruidegom. Het was als een verzekering voor de vrouw bedoeld, zodat de man zich niet tussentijds zou terugtrekken omdat de prijs voor het verliezen van de losprijs, zonder een vrouw veel te hoog zou zijn. Ook als de aanstaande bruidegom om het leven zou komen vóór de huwelijksvoltrekking, was de vrouw zich desondanks al verzekerd van de losprijs en het volledige erfdeel van de zoon.
Het maakt veel duidelijk over de gebruikte metaforen dat de erfenis al is verdeeld en de losprijs al is betaald . Zelfs al lang voordat de man de kamers voor hem en zijn aanstaande bruid heeft gebouwd en haar kan gaan halen voor het bruiloftsfeest in het huis van zijn vader.
Bijzonder detail was dat alléén de vader van de Bruidegom, de verlossende toestemming kon geven voor het moment dat diens zoon zijn bruid mocht gaan halen. Zelfs als de woning klaar was, dan bepaalde de vader alsnog dat moment, dat de zoon niet wist.
Het moment is alleen bekend aan de Vader
Natuurlijk was wel 'ongeveer' bekend wanneer de zoon zijn bruid zou gaan halen. Dat ging immers niet gebeuren als het huis nog maar half af was. Maar die tijd gebruikte de bruid om zich te reinigen en zich voor te bereiden op het huwelijkse leven. Zij verzamelde spullen, en werkte aan het weven van het bruiloftskleed dat vervolgens smetteloos schoon moest zijn. Ze weefde met ijver aan de kleden voor in het huis en maakte zich ondertussen ook mooi en zacht voor haar bruidegom, met olie en zalvingen voor de huid.
De bruidegom zou de bruid in het donker van de avond komen halen, maar altijd vóór middernacht. Want middernacht breekt het feest aan. Dus in de laatste periode zou de bruid tien vriendinnen op wacht zetten langs het pad met olielampen. Zij moesten dus meerdere en misschien wel vele avonden waakzaam en alert zijn, om het moment van aankomst niet te missen. Ook zijzelf deed haar olielamp niet meer uit en ging slapen in het bruidskleed, om altijd klaar te zijn voor het onverwachtse vertrek uit haar eigen woning.
Op het moment dat de zoon dan uiteindelijk het verlossende antwoord van zijn vader krijgt dat hij zijn bruid mag gaan halen vertrekt de stoet richting het familiehuis van de bruid. De beste vriend van de zoon zou vooruitgaan om op de sjofar te blazen (de bazuin) en zo de bruidsmeisjes waarschuwen dat de komst van de bruidegom aanstaande is. Er was dus veel gelegen aan de waakzaamheid en voorbereiding van iedereen. Wat niet mocht gebeuren was dat je verslapte, bijvoorbeeld op een avond dat er niet op werd gerekend, om vervolgens onaangenaam verrast te worden omdat de kant van de bruid helemaal niet klaar was.
Een van de meest indringende gelijkenissen
Dit zegt alles over de gelijkenis van de 10 bruidsmeisjes in de Bijbel. U vindt deze gelijkenis in Mattheüs 25:1-13 als ook de aansporing tot waakzaamheid in Markus 13:33-37. Als dan de bruidegom bij het huis van de vader van de bruid aankomt, gaat hij niet naar binnen om daar te blijven, maar dan grist hij de bruid uit het huis. Hij tilt haar zo over de drempel van het huis en zet haar in de draagkoets. Zo wordt zij door de dragers opgetild en naar het huis van zijn vader gedragen, waar ook hun nieuwe woning is. Haar voeten raken de grond niet meer totdat zij in het huis van de vader en de zoon is.
Hoe prachtig en hoe logisch is het gebruik van de gelijkenissen geweest. Doordat de voorstelling in een gelijkenis rechtstreeks relateerde aan de actuele tradities van toen, werd het onderwijs begrijpelijk. Ook voor de meest eenvoudige mensen. De kerk en destijds de Farizese Schriftgeleerden, hebben het geloof almaar ingewikkelder gemaakt.
Maar het waarborgt tegelijkertijd ook dat de schaduwbetekenis van de symboliek daaráchter, voor de toekomst overeind blijft. En dat het voor toekomstige lezer ook nog even waardevol blijft. Sterker nog, de toekomst die toen nog moest gaan plaatsvinden, onthulde en verduidelijkte meer van de actuele betekenis, dat toen juist nog onbekend was.
Is het geen wonderschoon verhaal en een prachtig ritueel? We kunnen nu met deze kennis en dit beeld de boodschappen in de Bijbel nog zo veel duidelijker verklaren en daar zullen we mee gaan vervolgen...
Ik moet u dan eigenlijk nog wel even vertellen dat ik op precies deze manier, zélf Jezus Christus heb aangenomen. Op een avond met de huiskring in oktober 2021 hebben we deze documentaire gezamenlijk gekeken. Die maakte breed indruk, maar zeker ook op mij.
Na afloop opperde de kringleider of het een idee was om samen de beker te drinken en de keus voor Jezus met elkaar nog eens te bevestigen. Hij vroeg het enigszins afwachtend en voorzichtig omdat de anderen allemaal al gedoopte kerkgangers waren.
Maar ik voelde direct dat het voor mij zo bedoeld moest zijn en ik bevestigde als eerste dat mij dat een goed idee leek. De beker ging zo dus rond en ieder zei er iets persoonlijks bij over zijn of haar band met Jezus.
Ik heb op die avond de beker aangenomen en openlijk gemeld dat ik vanaf dat moment Jezus wilde aannemen als mijn Heer en mijn redder. Dat was dus het feitelijke moment van mijn officiële bekering. Een prachtig moment dat het begin inluidde van 'mijn' nieuwe leven.